Van slapstick tot kangoeroe-filosofie

De kangoeroekronieken, een uit het Duits vertaald boek van circa tien jaar oud, met als hoofdpersonage een rokende, vloekende, liegende, lapzwansende kangoeroe, die maar niet ophoudt met briesen over de politiek en een en ander vaag en chaotisch toelicht met geleende filosofieën.

Kling zelf is de andere hoofdpersonage in deze satirische roman die tegen een groot aantal heilige huisjes aantrapt. Het boek is niet voor iedereen en iedereen is niet voor dit boek.

Het boek bestaat uit 'stukjes', de genoemde kronieken. Het is geen doorlopende roman, alhoewel de stukjes wel een chronologische samenhang hebben. Het is wat wennen bij het begin en je moet wellicht niet een half boek aan kangoeroekronieken achter elkaar lezen, maar je komt vanzelf in een ritme (of je smijt het boek de heuvel over, net zoals kangoeroe een irritant keffend hondje het park door trapt).

Ik vind De kangoeroekronieken een intelligent geschreven boek en een knappe vertaalklus. De zinnige en onzinnige (hij heeft ze beide) monologen van kangoeroe zijn ongetwijfeld een bron van vertalershoofdpijn geweest zo nu en dan. Maar ze rollen lekker van de pagina's.

Ik heb me rot gelachen om een aantal kronieken, geglimlacht bij vele, gefronst bij andere en de schouders opgehaald bij een enkele. Meesterlijk is 'Vissen' (blz. 164) waarin Kling telkens terugspringt in een barbezoek dat even dronken start als eindigt. Enkele andere kroniekjes zijn leuke penoefeningen, zoals Raritijd, waarin kangoeroe wil weten waarom Kling altijd in de tegenwoordige tijd schrijft. Het had geëindigd kunnen hebben geweest in een stevige discussie, maar in plaats daarvan slaat de een de ander gewoon op zijn bek. Vertekend perspectief toont hoe het is als kangoeroe aan het woord is en zijn kleptomanische buidel in alle gedachten is.

Er wordt flink geschopt, niet alleen tegen yippende hondjes, maar ook tegen onderwerpen als religie, politiek, kunst et cetera. Zo is Theodicee een heel spannende kroniek, want daarin wordt bedacht dat de bijbel wellicht beter te begrijpen is als je hem als schurkenroman leest, met een aantal verrassende personages als 'bad guys'. Dat schiet niet iedereen in het juiste keelgat.

Ik heb niet alle kronieken volledig begrepen of even positief gewaardeerd. En dat kan ook nog samenhang hebben ook. Het boek schuurt, wrijft en wringt en dat bevalt me. Het laat je nadenken, het duwt je bruut uit je box en het toont je inzichten waarvan je niet wist dat je ze wilde hebben. Hou je van een beetje maatschappijkritiek, een stukje filosofisch gebazel, links en rechts gedram, vingers op (heel) zere plekken en ben je niet zo gehecht aan je eigen denkbox, pak dan dit boek op.