De tut-fase voorbij

In 2014 verscheen haar eerste boek in Nederlandse vertaling, De glazen troon. Sarah J. Maas betrad het internationele podium met veel succes. Inmiddels zijn we in Nederland toe aan het derde deel, Erfgenaam van vuur.

Hoofdpersonage, huurmoordenaar, kampioen van de koning Celaena Sardothien is in het koninkrijk Wendlyn aangekomen, in opdracht van de koning. Ze moet hier een dubbele moord plegen, maar ligt vooral te dutten op een plat dak, slurpend van warme wijn. Ze kan de recente gebeurtenissen niet goed verwerken en heeft vreselijk verdriet van de dood van haar vriendin Nehemia. Na weer zo’n dag luieren, hangen en zwelgen in zelfmedelijden loopt ze een Fae-krijger tegen het massieve lijf in een steegje. Omdat ze toch nog een woordje wil wisselen met de elfenkoningin Maeve, gaat ze mee met deze Rowan. Ze moet haar antwoorden echter verdienen. Een maandenlange periode van gruwelijk zware trainingen volgt. Celaena zou Celaena niet zijn als ze het haar trainer niet vreselijk moeilijk zou maken met haar nukkige karakter. Fae Rowan en Celaena weten echter toch vooruitgang te boeken met haar onvoorspelbare vuurkrachten en dat is net op tijd, want het kwaad komt eraan.

Het verhaal lijkt qua opbouw en vooral door de aanwezigheid van weer een lange trainingsperiode een beetje op het verloop van boek één. In dat deel werd Celaena onderworpen aan een training door Chaol, de kapitein op wie ze zo verliefd was. Net als in dat boek, zijn de actiescènes weer zeer de moeite waard. Het zou wat al te frivool zijn als haar hart tijdens deze trainingsronde uit zou gaan naar Rowan, dus die keuze maakt Maas ook niet voor haar personage. Rowan is een indrukwekkende en erotische aanwezigheid in het boek, zonder dat er iets op amoureus vlak gebeurt. Best knap van Maas.

Erfgenaam van vuur is moeilijk weg te leggen, al had er best nog het een en ander uit die 500 bladzijden gesneden mogen worden. In een verhaal met een wereldwijde dreiging en de schaakstukken ver uit elkaar is het noodzakelijk om te springen tussen perspectieven, omdat je anders een tijdlang geen idee hebt wat er aan de andere kant van de wereld gebeurt. Maas doet dat hier iets te veel. We volgen Celaena, Rowan, Chaol, prins Dorian en een heel nieuwe partij: de heksen. De verhaallijn van prins Dorian voegt niet veel toe aan het verhaal. Die van Chaol zit te dicht bij de lijn van Aedion en is bovendien niet zo sympathiek meer. Chaol is helaas, in dit deel, een beetje een verslagen stumper, waar niets van uit gaat. Het perspectief van de heksen krijgt veel aandacht en is erg goed, al is het een vreselijk nare toevoeging. Heel goed gedaan, maar naar. Dit zijn heksen van de duistere kant, zonder harten, emoties en empathie. Moordlustige, akelige, agressieve wezens die ingelijfd worden door de koning, de grootste vijand van Celaena en het volk. Het voegt een nieuwe dimensie aan het verhaal toe.

Celaena is als personage gelukkig de tut-fase voorbij. Dat was in de eerste twee boeken een bron van lichte irritatie. Ze overtuigt in Erfgenaam van vuur, al is ze nog steeds een eigenwijs wicht en drentelt ze, samen met haar lezers, veel in haar moeizame emotionele binnenwereld rond.

Maas weet haar breiwerk van perspectieven en schaakstukken bij elkaar te houden, maar de randjes rafelen wel wat. Desondanks is Erfgenaam van vuur weer een fijn te lezen fantasyboek met een steeds volwassener wordend hoofdpersonage en een toenemende spanning voor de ultieme eindstrijd, die we pas over een paar boeken krijgen voorgeschoteld.