Een gezellige scifi soap

The long way to a small angry planet is de debuutroman van schrijver en redacteur Becky Chambers. Het leverde haar een nominatie Arthur C. Clarke Award op (ze won niet, Adrian Tchaikovksy ging er met de award vandoor). De titel slaat op de lange reis die de personages moeten maken naar een ontzettend lelijk en nietszeggend planeetje. Dat stuk rots in de ruimte doet er uiteindelijk verder niet toe, maar die lange reis wel.

De Wayfarer is een 'tunneling'-schip, dat met een bepaalde techniek in opdracht snelwegen in de ruimte creert. Ze krijgen nu de opdracht in een onbekend stuk ruimte een tunnel te slaan, vanwege de toetreding van een nieuwe aliensoort tot de alliantie. Ernaartoe tunnelen is te gevaarlijk, dus ze zullen naar het startpunt moeten reizen op de ouderwetse manier. Tijdens deze lange reis staat elk crewlid even met een conflict in de belangstelling. Dat klinkt soapy en dat is het ook wel, enigszins gezellig, af en toe maar een tikje gevaarlijk. Maar het is wel goed geschreven.

Het start met Rosemary die aan boord komt van het ruimteschip de Wayfarer. Ze heeft een verleden waar ze niet graag over praat en is blij met haar nieuwe baantje als administrator. Ze ontmoet er kapitein Ashby, dokter en kok Dr Chef, de techneuten Kizzy en Jenks, A.I. Lovey, chagrijn Corbin, navigator Ohan en piloot Sissix. Een mengelmoes aan soorten en amper mensen die ooit de Aarde hebben gezien, tegenwoordig leven mensen op allerlei planeten en worden ze ook op generatieschepen geboren. De blauw-groene planeet is niet vaak meer de standaard geboortegrond van een mens.

En dit is wat er zo goed is aan het boek, het anders-zijn van alle wezens is goed weergegeven in uiterlijk, gedrag en omgang. Chambers richt geen vergrootglas op de verschillen, want men leeft immers al generaties met de wetenschap dat er andere soorten bestaan. En op dit schip werken en leven de crewleden al jaren met elkaar samen. Vanuit Rosemary, die nieuw is, mogen we wel wat meekijken met haar verwondering en kennismaking met de gevarieerde crew. Chambers beschrijft de diverse soorten als anders, maar als normaal. En zo hoort het in een wereld die al lange tijd groter is dan de Aarde. Je zou bijna denken dat de Aarde anno nu er best wat van zou kunnen leren.

Het boek blijft iets te gezellig om echt te kunnen pakken en zeker om te blijven hangen na het omslaan van de laatste bladzijde. De conflicten zijn goed geschreven, hier en daar best heftig (vooral op het einde), maar duren elk slechts een paar bladzijden. Als Chambers in haar tweede boek A Closed and Common Orbit, een direct vervolg op dit debuut, een groter conflict brengt en langer de spanning kan vasthouden, gaat ze naar een overtuigende 4+, nu grijpt ze die twijfelend beet. Het is een uitermate geschikt en toegankelijk boek voor scifi-beginners.