Applaus voor de zorg

Weet je nog? Dat we aan het applaudisseren waren voor het zorgpersoneel in coronajaar 2020? Ik vond het er een beetje suf uitzien. Wat zou het ook opeleveren aan die mensen die keihard stonden te werken en er geen besef van hadden?

De eerste maanden kwamen er pizza’s en massa chocola, vrachten met kaartjes en mooie spandoeken het ziekenhuis binnen. Daarna werd het stil. Even later kwam er weer herrie, vooral van de ongelovigen en de ondankbaren. Dit alles hebben de helden in de zorg doorstaan. En hun naasten. En hun kinderen of hun ouders. Ik applaudisseer daarom nog een keer van harte voor wat IC-verpleegkundige Jessica van het Deventer Ziekenhuis voor elkaar heeft gekregen: ze heeft een heldere getuigenis aan het front vormgegeven in een vermakelijk, doch serieus boek.

Samen met haar blikken we terug op die intense en zorgelijke tijd waarin veel mensen dankzij haar en haar collega’s van de dood zijn gered, maar waarin ook velen het leven lieten. IC-verpleegkundigen zijn helden. Ik weet het uit ervaring, zij het dan in een heel andere periode en met een veel jonger patiëntje.

Dus lees dit boek, want het zal je zeker bekomen. En Jessica, als er een tweede druk komt, dan wil ik graag je corrector zijn. Er staan nog aardig wat spelfouten in de eerste druk en dat is voor sommige lezers waarschijnlijk een doorn in het oog. Ik ga je het op Twitter meteen even aanbieden.

Dank voor dit prachtige verslag!