Vlot geschreven, geloofwaardig verhaal over adoptie

Elle Dolores Heirman schreef in 2023 de autobiografische thriller 'Duivelskind'. 'Ad Vitam ' is eveneens gebaseerd op waargebeurde feiten.

Korte inhoud
Fran en Steven proberen al enkele jaren zwanger te raken. Na drie miskramen kiezen ze voor adoptie. Het koppel start met de intensieve procedure, uiteindelijk krijgen ze de goedkeuring van het adoptiebureau en komen ze officieel in aanmerking om een kindje te adopteren. Ze moeten erg veel geduld hebben, want pas na enkele jaren wordt de negenjarige Dylan bij hen in preadoptie geplaatst. Wat een droom was voor het sterke koppel, eindigt echter in een nachtmerrie. Dylan is namelijk niet van plan om zich zomaar te laten adopteren. Kunnen Fran en Steven samen met hem het gezinnetje vormen waarvan ze al zo lang dromen?

Oordeel
‘Ad Vitam’ gaat over Fran en Steven die graag een kindje willen adopteren. Ze krijgen de negenjarige Dylan in preadoptie toegewezen, maar al snel merken ze dat hij een erg complex kind is. Dylan maakt hen het leven zuur en het blijkt ook niet zo gemakkelijk om de connectie tussen hem en z’n pleegmama te verbreken. Het verhaal start met de ontmoeting tussen Fran, Steven, Dylan, pleegmoeder Agnes en de mensen van het adoptiebureau. Heirman zet de ongemakkelijke sfeer heel goed neer, waardoor je meteen voelt dat dit geen sprookjesverhaal zal worden.

Na die kennismaking lezen we meer over hoe het adoptieproces bij Fran en Steven precies in z’n werk is gegaan. Heirman doet dat in een heldere flashback waar ze een stevig verteltempo aanhoudt, maar alles duidelijk genoeg uitlegt. We krijgen inzage in de verslagen van de psychologische gesprekken met Fran en Steven, iets dat bijdraagt aan de geloofwaardigheid van het verhaal. Tussen die flashback voegt Heirman een flashfoward in, waarmee ze ons al een blik gunt in de huidige leefsituatie van het gezin. Ze creëert daardoor zeker een vorm van spanning, maar wanneer het verhaal na de flashback weer verder gaat na de eerste ontmoeting met Dylan, ben je toch een klein beetje in de war. Die verwarring wordt wel relatief snel opgelost als het verhaal weer chronologisch verloopt.

Heirman maakt het eveneens goed door te laten zien dat haar talent geloofwaardige boeken schrijven is. Via het ik-perspectief van Fran krijgen we een inkijk in het leven met Dylan. Er zijn ontzettend veel dialogen waarin de dynamiek tussen Dylan en zijn adoptieouders heel helder wordt neergezet. De alledaagse situaties en conversaties lijken misschien banaal, maar zijn zo belangrijk voor het verhaal. Alles is echt voor iedereen herkenbaar, zelfs als je geen ouder bent of nog nooit met adoptie te maken hebt gehad. Net daarom komt het zo hard binnen als er iets fout loopt binnen het gezin. Dylans bizarre karakter wordt door de gesprekken met zijn omgeving nog meer benadrukt, hij is een personage dat echt onder je huid kruipt.

Het feit dat Heirman zonder schroom durft te schrijven over lastige, pijnlijke momenten zorgt ervoor dat het verhaal extra binnenkomt. De uitputting van de adoptieouders, het tegenwerkend adoptiebureau: niets gaat ze uit de weg. Ook al blijft ze vaag over details als de woonplaats van Fran en Steven, hun achternamen etc., ze heeft zeker een heel sterk, realistisch verhaal geschreven waarover je automatisch begint te praten met je eigen omgeving. Hier en daar licht ze wel een tipje van de sluier op, zo spreekt Dylan alleen Frans en kan je uit een gesprek met Frans vader afleiden dat het koppel in Frankrijk woont.

Ten slotte scoort Heirman nog met haar bijzonder vlotte, heldere schrijfstijl zonder veel tierlantijntjes of zware, moeilijke termen en maakt ze zelfs een paar slim gevonden, eenvoudige vergelijkingen. Ze heeft haar verhaal opgedeeld in grote hoofdstukken met titeltjes, die dan nog eens gesplitst zijn in verschillende kortere stukken. Daardoor krijgt het boek een fragmentarisch karakter, maar dat stoort niet omdat het boek net vlot leest door die verdeling. Het enige wat een beetje vreemd is, zijn de Vlaamse uitspraken die Dylan soms doet. Woorden als ‘zenne’ zegt hij hier en daar, dat wringt wat omdat hij Franstalig is. Ook wordt de uitdrukking ‘als een koe naar een trein kijken’ net iets te vaak gebruikt. Heirman werkt het einde prima af: symbolisch en schokkend tegelijk. Dit boek is gebaseerd op waargebeurde feiten en daarmee het ideale verhaal om onze complexe maatschappij beter te begrijpen.

Conclusie
4,25 sterren
‘Ad Vitam’ is een vlot geschreven boek dat adoptie bespreekbaar maakt. Heirman gaat geen taboes uit de weg en heeft daardoor een heel geloofwaardig verhaal geschreven.