Lezersrecensie
Krachtig en herkenbaar verhaal
In oktober 2021 debuteerde Saskia Lauwagie met 'Vlucht', daarna zouden nog twee boeken volgen die de trilogie compleet maken. 'Bijna heeft nog nooit gewonnen' is de eerste uitgave van haar eigen uitgeverij, Zors Books.
Korte inhoud
Elly leidt een rustig bestaan. Ze is al jaren getrouwd met Evert, haar grote liefde. Wanneer Evert een aantal mysterieuze telefoontjes ontvangt, voelt Elly dat er iets niet klopt. Haar man blijkt niet te zijn wie ze dacht. Daarom gaat de timide Elly op zoek naar antwoorden. Ze contacteert de vrouw die Evert belde, maar er lijkt meer aan de hand. Iemand is uit op wraak… Als Elly de waarheid wil weten, moet ze confrontaties aangaan. Kan ze eindelijk voor zichzelf opkomen of bezwijkt ze door alle leugens?
Oordeel
‘Bijna heeft nog nooit gewonnen’ is het eerste deel van een tweeluik geschreven door de West-Vlaamse auteur Saskia Lauwagie. We beleven het verhaal door de ogen van Elly, Eva en Ashley (noot: dit is een recensie zonder spoilers, daarom hou ik de rol van Eva en Ashley bewust wat vaag). Elly is iemand die nooit op de voorgrond zal treden en er vooral alles aan doet om haar man Evert te plezieren. Door een onvervulde kinderwens heeft Elly het vaak moeilijk, Evert begrijpt haar verdriet niet.
De focus in het verhaal ligt vooral op Elly, Evert leren we via haar beter kennen. Haar gevoelens worden uitgebreid beschreven, waardoor je een volledig beeld van haar krijgt. Ze is iemand die je snel sympathiek vindt, mede ook door wat ze meemaakt met Evert. Verder krijg je een inkijk in het leven van de assertieve Ashley. Ook zij heeft best veel diepgang, haar jeugd was niet gemakkelijk en heeft haar getekend voor het leven. Eva komt iets minder aan bod, maar ze zorgt voor een belangrijke connectie tussen Ashley, Evert en Elly.
Het boek is onderverdeeld in korte hoofdstukken met telkens aan het begin de naam van het personage over wie we zullen lezen en een tijdsaanduiding. Dat is een handige leidraad, want Lauwagie maakt erg veel tijdsprongen. Ze komt er wel mee weg door die nauwkeurige verwijzingen boven elk hoofdstuk, ook al wisselen de vertelperspectieven erg vaak. Door voor die vertelstructuur te kiezen creëert Lauwagie spanning in haar roman en plaatst ze haar lezers in een machtspositie. Dankzij de verschillende vertelstandpunten weet je telkens iets meer dan elk personage afzonderlijk. Als lezer ken jij de personages dus goed, maar zij weten niet alles van elkaar. Dat bijzondere gevoel zorgt ervoor dat je steeds verder wilt lezen, want Lauwagie laat alle details langzaam maar zeker samenvloeien.
Verder scoort ze met de thematiek van het boek: leugens, wraak… De achterflap blijft ook bewust vaag, des te meer word je verrast als je leest waarover die leugens nu gaan. Manipulatie is eveneens een belangrijke factor in het verhaal. Lauwagie doet je beseffen dat niet alleen fysiek geweld je hard kan kwetsen. Ze durft het over situaties te hebben die vaak nog een taboe zijn. Daardoor zullen ongetwijfeld veel lezers zich begrepen voelen. Tegelijk toont ze hoe iemand langzaam kan groeien en zichzelf ontplooit. Dat gebeurt op een geloofwaardige manier met af en toe een cursief gedrukte passage waarin even teruggeblikt wordt op een belangrijk moment. Hierdoor begrijp je het gedrag van de personages nog beter. Ook is het verhaal hier en daar licht erotisch. Dat was misschien niet altijd nodig, maar draagt op zich wel bij aan de sfeer in het boek.
De inhoud en de vormgeving van de personages zijn de sterkste punten van dit boek, maar op taalvlak wringt het soms. Het taalniveau schommelt namelijk wat. Woorden als ‘kieszak’ zal niet iedereen begrijpen, ook al passen zulke woordkeuzes bij het Vlaamse karakter van het verhaal. Lauwagie heeft een vlotte schrijfstijl, maar soms zijn bepaalde zinnen net iets te archaïsch en daardoor wat moeilijker te begrijpen. De typfouten hier en daar storen niet echt, maar zijn wel jammer.
Desondanks is dit boek zeker een aanrader, omdat je meer bewust wordt van wat manipulatie met een mens kan doen. Het einde stelt ook niet teleur: alles wordt relatief goed verklaard, maar tegelijk is er voldoende ruimte voor een vervolg. Je bent benieuwd naar meer, want door één van de allerlaatste zinnetjes weet je: het tweede deel van dit tweeluik belooft heel wat vuurwerk.
Conclusie
3,75 sterren
‘Bijna heeft nog nooit gewonnen’ is een prima eerste deel van een tweeluik. Lauwagie scoort met een krachtig, herkenbaar verhaal over sterke vrouwen en slaagt erin taboes te doorbreken.
Korte inhoud
Elly leidt een rustig bestaan. Ze is al jaren getrouwd met Evert, haar grote liefde. Wanneer Evert een aantal mysterieuze telefoontjes ontvangt, voelt Elly dat er iets niet klopt. Haar man blijkt niet te zijn wie ze dacht. Daarom gaat de timide Elly op zoek naar antwoorden. Ze contacteert de vrouw die Evert belde, maar er lijkt meer aan de hand. Iemand is uit op wraak… Als Elly de waarheid wil weten, moet ze confrontaties aangaan. Kan ze eindelijk voor zichzelf opkomen of bezwijkt ze door alle leugens?
Oordeel
‘Bijna heeft nog nooit gewonnen’ is het eerste deel van een tweeluik geschreven door de West-Vlaamse auteur Saskia Lauwagie. We beleven het verhaal door de ogen van Elly, Eva en Ashley (noot: dit is een recensie zonder spoilers, daarom hou ik de rol van Eva en Ashley bewust wat vaag). Elly is iemand die nooit op de voorgrond zal treden en er vooral alles aan doet om haar man Evert te plezieren. Door een onvervulde kinderwens heeft Elly het vaak moeilijk, Evert begrijpt haar verdriet niet.
De focus in het verhaal ligt vooral op Elly, Evert leren we via haar beter kennen. Haar gevoelens worden uitgebreid beschreven, waardoor je een volledig beeld van haar krijgt. Ze is iemand die je snel sympathiek vindt, mede ook door wat ze meemaakt met Evert. Verder krijg je een inkijk in het leven van de assertieve Ashley. Ook zij heeft best veel diepgang, haar jeugd was niet gemakkelijk en heeft haar getekend voor het leven. Eva komt iets minder aan bod, maar ze zorgt voor een belangrijke connectie tussen Ashley, Evert en Elly.
Het boek is onderverdeeld in korte hoofdstukken met telkens aan het begin de naam van het personage over wie we zullen lezen en een tijdsaanduiding. Dat is een handige leidraad, want Lauwagie maakt erg veel tijdsprongen. Ze komt er wel mee weg door die nauwkeurige verwijzingen boven elk hoofdstuk, ook al wisselen de vertelperspectieven erg vaak. Door voor die vertelstructuur te kiezen creëert Lauwagie spanning in haar roman en plaatst ze haar lezers in een machtspositie. Dankzij de verschillende vertelstandpunten weet je telkens iets meer dan elk personage afzonderlijk. Als lezer ken jij de personages dus goed, maar zij weten niet alles van elkaar. Dat bijzondere gevoel zorgt ervoor dat je steeds verder wilt lezen, want Lauwagie laat alle details langzaam maar zeker samenvloeien.
Verder scoort ze met de thematiek van het boek: leugens, wraak… De achterflap blijft ook bewust vaag, des te meer word je verrast als je leest waarover die leugens nu gaan. Manipulatie is eveneens een belangrijke factor in het verhaal. Lauwagie doet je beseffen dat niet alleen fysiek geweld je hard kan kwetsen. Ze durft het over situaties te hebben die vaak nog een taboe zijn. Daardoor zullen ongetwijfeld veel lezers zich begrepen voelen. Tegelijk toont ze hoe iemand langzaam kan groeien en zichzelf ontplooit. Dat gebeurt op een geloofwaardige manier met af en toe een cursief gedrukte passage waarin even teruggeblikt wordt op een belangrijk moment. Hierdoor begrijp je het gedrag van de personages nog beter. Ook is het verhaal hier en daar licht erotisch. Dat was misschien niet altijd nodig, maar draagt op zich wel bij aan de sfeer in het boek.
De inhoud en de vormgeving van de personages zijn de sterkste punten van dit boek, maar op taalvlak wringt het soms. Het taalniveau schommelt namelijk wat. Woorden als ‘kieszak’ zal niet iedereen begrijpen, ook al passen zulke woordkeuzes bij het Vlaamse karakter van het verhaal. Lauwagie heeft een vlotte schrijfstijl, maar soms zijn bepaalde zinnen net iets te archaïsch en daardoor wat moeilijker te begrijpen. De typfouten hier en daar storen niet echt, maar zijn wel jammer.
Desondanks is dit boek zeker een aanrader, omdat je meer bewust wordt van wat manipulatie met een mens kan doen. Het einde stelt ook niet teleur: alles wordt relatief goed verklaard, maar tegelijk is er voldoende ruimte voor een vervolg. Je bent benieuwd naar meer, want door één van de allerlaatste zinnetjes weet je: het tweede deel van dit tweeluik belooft heel wat vuurwerk.
Conclusie
3,75 sterren
‘Bijna heeft nog nooit gewonnen’ is een prima eerste deel van een tweeluik. Lauwagie scoort met een krachtig, herkenbaar verhaal over sterke vrouwen en slaagt erin taboes te doorbreken.
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van debibvanlouise
Gesponsord
Onder leiding van miljonair Anne helpt Jessie in 1918 bij de Franse wederopbouw door kinderbibliotheken op te zetten in omgebouwde ambulances. Totdat ze op een dag spoorloos verdwijnt.
'Uniek aan Wondermond is de keuze van Goemans om een verwende, kortzichtige, mannelijke tiener als hoofdpersonage te nemen in een verhaal dat zo duidelijk stoelt op vrouwenstemmen en verborgen vrouwenleed.'
'Vanhauwaert weet een unieke literaire ervaring te creëren. De inhoud en vorm zijn zo met elkaar versmeed dat ze niet los van elkaar gezien kunnen worden,' zegt de vakjury over het debuut.
Een hartverwarmend verhaal over vasthouden en loslaten te midden van de storm, en een vriendschap die zelfs de diepste wonden heelt. Van de auteur van Onder de magnolia.
