Originele psychologische thriller

Darline Degheldere deed pas in 2017 iets met haar liefde voor schrijven. Ze werd genomineerd voor twee schrijfwedstrijden en werd zo nog meer genomineerd om haar eigen boeken te schrijven. 'De biograaf' is haar nieuwste werk.

Korte inhoud
Tijdens een verkeerscontrole ontdekt de politie het lichaam van een jonge vrouw in de kofferbak van Alex Haentjens. Alex zaait twijfel bij de speurders: is het zijn eerste moord of heeft hij iets te maken met een aantal cold cases? De pientere moordenaar is bereid tot bekentenissen, maar op één voorwaarde: hij wil dat auteur Bernard Depaepe een biografie over hem schrijft. Uiteindelijk gaat de politie akkoord met zijn voorstel. Bernard is helemaal niet tevreden met zijn opdracht, maar beseft dat hij geen andere keuze heeft. Hij merkt algauw dat Alex bijzonder geïnteresseerd is in zijn leven…

Oordeel
‘De biograaf’ is de derde thriller van Darline Degheldere. In het eerste hoofdstuk komen we al te weten waar het allemaal om zal draaien in dit boek: biograaf Bernard Depaepe die een biografie zal schrijven over moordenaar Alex Haentjens, in de hoop zo meer te ontdekken over een aantal cold cases. De opzet van het boek is erg origineel, ook al lijkt het op het eerste gezicht wat ongeloofwaardig dat de politie zou ingaan op een bijzonder verzoek van de moordenaar. Laat je daardoor niet vangen, want eigenlijk werkt Degheldere alles net behoorlijk realistisch uit en heeft ze je interesse gewekt vanaf de eerste pagina’s. Ze neemt haar lezers mee naar een beperkte omgeving met een klein aantal personages. Het verhaal speelt zich heel vaak af in de ruimte waar Alex en Bernard praten. Je voelt algauw de opgesloten sfeer van de gevangenis, net als in de sobere woning zonder al te veel meubels van Bernard.

Door niet veel aandacht te besteden aan details van de omgeving kan Degheldere zich focussen op haar personages. Ze heeft niet eenduidig gekozen voor één bepaald vertelperspectief, maar we beleven het verhaal wel hoofdzakelijk door de ogen van Bernard via een personele hij-verteller. In een aantal hoofdstukken komt het perspectief van speurder Jazzlin ook aan bod en in het begin even dat van inspecteur Vandevoort, maar eigenlijk vloeien alle perspectieven wat in elkaar over. Op zich is dat zeker geen slechte keuze, maar soms is het toch een tikkeltje verwarrend als je net een inkijk gekregen hebt in de gedachten van Alex en in de volgende alinea plots in die van Alex. Je krijgt ook niet echt een diepe connectie met de personages, maar dat past wel bij hun persoonlijkheid en de inhoud van het verhaal. Bernard en Alex zijn nu niet bepaald de warmste mensen, Degheldere heeft het gevoel dat je bij hen krijgt mooi op papier gezet.

De dynamiek tussen Bernard en Alex heeft wel wat tijd nodig om te groeien. In de eerste helft van het boek dreigt het verhaal hier en daar te kabbelen door onnodige aandacht voor dagelijkse handelingen van Bernard, zoals zijn boterhammen smeren. Je leestempo vertraagt, iets wat haaks staat met het wisselende verteltempo. Sommige momenten gaan heel snel, zoals de oplossing van een cold case en de bijhorende ontdekking van het lichaam. Naarmate het verhaal vordert, wordt het evenwicht tussen je leestempo en verteltempo beter. Het kat-en-muisspel tussen Bernard en Alex is steviger uitgewerkt en de hints naar hoe Bernards leven met dat Alex verband houdt zorgen ervoor dat je geboeid blijft. Degheldere verhoogt de spanningsopbouw door cursief gedrukte hoofdstukken toe te voegen, waarin Bernard zijn eigen biografie neerschrijft. In die hoofdstukken komen we de meeste informatie over Bernards persoonlijke leven te weten en kunnen we beter tot hem doordringen dan tijdens de gesprekken met Alex.

Ondanks dat het verhaal in het begin dus wat dreigt te kabbelen, leest het boek wel vlot door de korte hoofdstukken. Degheldere toont haar gevoel voor taal door een aantal interessante citaten uit bekende werken en uitspraken van beroemde figuren toe te voegen. Dat past bij de intelligente Alex, zijn gekke gedachtegoed wordt erdoor benadrukt als hij die zomaar kan opsommen tegen Bernard. Het contrast tussen beide personages wordt bijgevolg nog maar eens duidelijk. Degheldere neemt haar tijd om naar het einde toe te werken en slaagt erin je te verrassen, maar toch voelt het (ietwat open) einde wat abrupt. Niet erg, want Degheldere heeft je zeker een paar uur kunnen boeien met haar originele psychologische thriller.

Conclusie
3,75 sterren
‘De biograaf’ is een thriller die je een kans moet geven. Je wordt verrast door de originaliteit van het verhaal en de dynamiek tussen de hoofdpersonages.