Lezersrecensie
Narratologisch hoogstandje
'De Colorado Kid' is dit jaar 20 jaar geleden verschenen en LS Uitgeverij viert dat met een nieuwe uitgave. De novelle is slechts één van de meer dan verhalen die uit Stephen Kings pen gevloeid zijn.
Korte inhoud
Op het eiland Moose-Look voor de kust van Maine wordt een dode man gevonden. Het lichaam kan niet worden geïdentificeerd. Dat kan de politie niets schelen, omdat het schijnbaar toch om een natuurlijke dood gaat. De twee plaatselijke journalisten Vince Teague en Dave Bowie kunnen de zaak echter niet loslaten. Dankzij een student in de forensische wetenschap wordt de identiteit van de man een jaar later onthuld. Het mysterie is daarmee niet opgelost, integendeel. De man was het laatst levend gezien in Colorado, hoe is hij enkele uren later 3000 km verderop kunnen sterven?
Oordeel
‘De Colorado Kid’ is een relatief kort verhaal van amper 150 pagina’s geschreven door de populaire auteur Stephen King. We volgen de journalisten Vince Teague en Dave Bowie die stagiaire Stephanie begeleiden. Het boek begint met een alledaagse situatie, het drietal praat met een andere journalist over onopgeloste zaken in de streek. Al snel heeft Stephanie door dat Vince en Dave een spannend verhaal voor hun collega verzwijgen. De mannen vertrouwen Stephanie echter genoeg en daarom vertellen ze over het mysterie van de Colorado Kid. Het boek start ietwat traag, aangezien King niet meteen begint over de dode man die verder de Colorado Kid zal genoemd worden. King laat zijn personages Vince en Dave vertellen tegen Stephanie als ze terug op de redactie zijn na hun uitje. We krijgen alleen een inkijk in de gedachten van Stephanie en kunnen ons bijgevolg het best met haar identificeren.
Stephen King behoudt zijn trage verteltempo in het hele verhaal. Het dunne boekje neemt slechts één avond in het heden in beslag, maar waar het echt om draait (het mysterie rond de Colorado Kid) speelt zich af in de jaren 80. Dat zorgt voor een zekere vorm van spanning, omdat we toch met een tijdsverschil van 25 jaar zitten. De mannen onderbreken ook regelmatig hun redevoering om iets te vragen aan Stephanie. Mede daardoor krijgen de lange monologen (en dialogen) een natuurlijk karakter. King voegt op dat moment ook alledaagse handelingen toe: zo krijgen de personages dorst en honger, ze grijpen naar een glas cola en een muffin, om daarna verder te vertellen. Ook heel fijn zijn de subtiele referenties naar andere literatuur, zoals de gedichten van Edgar Allen Poe.
Hoewel King hier de auteur is van het boek, laat hij zijn personages Vince en Dave veel macht hebben. Zij bepalen de spanningsboog, want het is duidelijk dat zij alle details over de Colorado Kid zich nog perfect herinneren. Al stel je jezelf wel de vraag: is dat altijd wel geloofwaardig? De mannen hebben het verhaal in de hand en waar King je interesse mogelijk verliest omdat het boek wat kabbelt, scoort hij enorm met zijn verhaalstructuur. Vince en Dave zijn namelijk intradiëgetische vertellers, d.w.z dat personages zelf een verhaal beginnen te vertellen. Ze zijn ook homodiëgetisch, omdat ze de gebeurtenissen zelf hebben meegemaakt. Beide journalisten zijn nauw betrokken geweest bij de Colorado Kid, want alles wat er over de man werd ontdekt, komt mede door hen. Ze kunnen echter niet eenduidig worden beschouwd als de hoofdfiguren in het verhaal, want het draait tenslotte om de Colorado Kid. Daarom neigen ze eerder een allodiëgetische verteller te zijn: ze waren getuige van het mysterie. Die bevindingen passen bij het beroep van Vince en Dave: ze zijn journalisten en vertellen aan Stephanie het verhaal zoals het past bij hun persoonlijkheid.
Het duo vertelt jaren later over de Colorado Kid tegen Stephanie, wat een narration ultérieure is. Dan wordt het verhaal in kwestie verteld na de gebeurtenissen én meestal in de verleden tijd. Die werkwoordtijd gebruikt King dus als het gaat over gebeurtenissen in de jaren 80. Hij trekt de lijn door naar het heden, wat het voor de lezer iets gemakkelijker maakt. Bovenstaande bevindingen zijn argumenten voor de mise en abyme in het boek, dat wil zeggen dat er een ingebed verhaal zit in het kaderverhaal. Simpelweg: een verhaal dat in een verhaal wordt geplaatst, een raamvertelling dus. Hier wordt het mysterie rond de Colorado Kid ingebed in het kaderverhaal waar we Stephanie en co volgen. Bijzonder hier is ook dat Vince en Dave meerdere keren zelf benadrukken dat ze een verhaal vertellen. King speelt dus bewust met het medium en toont zo zijn talent.
Door de raamvertelling heeft King een fijne dynamiek gecreëerd tussen Dave, Vince en Stephanie. De gesprekken geven iets prijs over hun band met elkaar, aangezien King niet veel tijd besteedt aan de uitwerking van hun karakters. In het verhaal rond de Colorado Kid krijg je nog een extra kijk op de vriendschap tussen Dave en Vince. Door de keuze voor de bijzondere vertelstructuur voelt de lezer zich een vriend van de personages, maar toch is het begrijpelijk dat die mise en abyme niet iedereen kan bekoren. Door de achterflap had je ongetwijfeld het verhaal spannender verwacht, traditioneler misschien. King werkt ook zijn einde niet af zoals de meeste thrillers, maar dat past wel bij de mysterieuze sfeer die de Colorado Kid met zich meebrengt. Het boek is dan ook vooral een flink staaltje literaire kunst, dat best nog meer uitgewerkt kon worden op het vlak van inhoud. Toch is het boek een prima tussendoortje voor liefhebbers van narratologische hoogstandjes.
Conclusie
3,5 sterren
‘De Colorado Kid’ is geen bijster spannend verhaal, maar scoort zeker op het vlak van narratologie. King toont dat hij zijn roem verdient door z’n aandacht voor de verhaalstructuur.
Korte inhoud
Op het eiland Moose-Look voor de kust van Maine wordt een dode man gevonden. Het lichaam kan niet worden geïdentificeerd. Dat kan de politie niets schelen, omdat het schijnbaar toch om een natuurlijke dood gaat. De twee plaatselijke journalisten Vince Teague en Dave Bowie kunnen de zaak echter niet loslaten. Dankzij een student in de forensische wetenschap wordt de identiteit van de man een jaar later onthuld. Het mysterie is daarmee niet opgelost, integendeel. De man was het laatst levend gezien in Colorado, hoe is hij enkele uren later 3000 km verderop kunnen sterven?
Oordeel
‘De Colorado Kid’ is een relatief kort verhaal van amper 150 pagina’s geschreven door de populaire auteur Stephen King. We volgen de journalisten Vince Teague en Dave Bowie die stagiaire Stephanie begeleiden. Het boek begint met een alledaagse situatie, het drietal praat met een andere journalist over onopgeloste zaken in de streek. Al snel heeft Stephanie door dat Vince en Dave een spannend verhaal voor hun collega verzwijgen. De mannen vertrouwen Stephanie echter genoeg en daarom vertellen ze over het mysterie van de Colorado Kid. Het boek start ietwat traag, aangezien King niet meteen begint over de dode man die verder de Colorado Kid zal genoemd worden. King laat zijn personages Vince en Dave vertellen tegen Stephanie als ze terug op de redactie zijn na hun uitje. We krijgen alleen een inkijk in de gedachten van Stephanie en kunnen ons bijgevolg het best met haar identificeren.
Stephen King behoudt zijn trage verteltempo in het hele verhaal. Het dunne boekje neemt slechts één avond in het heden in beslag, maar waar het echt om draait (het mysterie rond de Colorado Kid) speelt zich af in de jaren 80. Dat zorgt voor een zekere vorm van spanning, omdat we toch met een tijdsverschil van 25 jaar zitten. De mannen onderbreken ook regelmatig hun redevoering om iets te vragen aan Stephanie. Mede daardoor krijgen de lange monologen (en dialogen) een natuurlijk karakter. King voegt op dat moment ook alledaagse handelingen toe: zo krijgen de personages dorst en honger, ze grijpen naar een glas cola en een muffin, om daarna verder te vertellen. Ook heel fijn zijn de subtiele referenties naar andere literatuur, zoals de gedichten van Edgar Allen Poe.
Hoewel King hier de auteur is van het boek, laat hij zijn personages Vince en Dave veel macht hebben. Zij bepalen de spanningsboog, want het is duidelijk dat zij alle details over de Colorado Kid zich nog perfect herinneren. Al stel je jezelf wel de vraag: is dat altijd wel geloofwaardig? De mannen hebben het verhaal in de hand en waar King je interesse mogelijk verliest omdat het boek wat kabbelt, scoort hij enorm met zijn verhaalstructuur. Vince en Dave zijn namelijk intradiëgetische vertellers, d.w.z dat personages zelf een verhaal beginnen te vertellen. Ze zijn ook homodiëgetisch, omdat ze de gebeurtenissen zelf hebben meegemaakt. Beide journalisten zijn nauw betrokken geweest bij de Colorado Kid, want alles wat er over de man werd ontdekt, komt mede door hen. Ze kunnen echter niet eenduidig worden beschouwd als de hoofdfiguren in het verhaal, want het draait tenslotte om de Colorado Kid. Daarom neigen ze eerder een allodiëgetische verteller te zijn: ze waren getuige van het mysterie. Die bevindingen passen bij het beroep van Vince en Dave: ze zijn journalisten en vertellen aan Stephanie het verhaal zoals het past bij hun persoonlijkheid.
Het duo vertelt jaren later over de Colorado Kid tegen Stephanie, wat een narration ultérieure is. Dan wordt het verhaal in kwestie verteld na de gebeurtenissen én meestal in de verleden tijd. Die werkwoordtijd gebruikt King dus als het gaat over gebeurtenissen in de jaren 80. Hij trekt de lijn door naar het heden, wat het voor de lezer iets gemakkelijker maakt. Bovenstaande bevindingen zijn argumenten voor de mise en abyme in het boek, dat wil zeggen dat er een ingebed verhaal zit in het kaderverhaal. Simpelweg: een verhaal dat in een verhaal wordt geplaatst, een raamvertelling dus. Hier wordt het mysterie rond de Colorado Kid ingebed in het kaderverhaal waar we Stephanie en co volgen. Bijzonder hier is ook dat Vince en Dave meerdere keren zelf benadrukken dat ze een verhaal vertellen. King speelt dus bewust met het medium en toont zo zijn talent.
Door de raamvertelling heeft King een fijne dynamiek gecreëerd tussen Dave, Vince en Stephanie. De gesprekken geven iets prijs over hun band met elkaar, aangezien King niet veel tijd besteedt aan de uitwerking van hun karakters. In het verhaal rond de Colorado Kid krijg je nog een extra kijk op de vriendschap tussen Dave en Vince. Door de keuze voor de bijzondere vertelstructuur voelt de lezer zich een vriend van de personages, maar toch is het begrijpelijk dat die mise en abyme niet iedereen kan bekoren. Door de achterflap had je ongetwijfeld het verhaal spannender verwacht, traditioneler misschien. King werkt ook zijn einde niet af zoals de meeste thrillers, maar dat past wel bij de mysterieuze sfeer die de Colorado Kid met zich meebrengt. Het boek is dan ook vooral een flink staaltje literaire kunst, dat best nog meer uitgewerkt kon worden op het vlak van inhoud. Toch is het boek een prima tussendoortje voor liefhebbers van narratologische hoogstandjes.
Conclusie
3,5 sterren
‘De Colorado Kid’ is geen bijster spannend verhaal, maar scoort zeker op het vlak van narratologie. King toont dat hij zijn roem verdient door z’n aandacht voor de verhaalstructuur.
1
Reageer op deze recensie
