Lezersrecensie
Een boek om te koesteren
James Norbury is afkomstig uit Zuid-Wales . Hij boekte eerder veel succes met de boeken ‘Grote Panda & Kleine Draak’ en ‘De reis van Grote Panda en ‘Kleine Draak’. 'De hond, de wolf en de maan' is zijn nieuwste werk.
Korte inhoud
De jonge hond Amaya is verdwaald in de bergen. Als ze een wolf ontmoet, vindt ze eindelijk een houvast. Samen met de Wolf gaat Amaya op een onvergetelijke reis met de maan als leidraad. In het winterse bos is het niet gemakkelijk om te overleven, maar toch stapt het duo dapper door. Tijdens de tocht leren ze belangrijke waarden over liefde, opoffering en hoe je om kunt gaan met verandering.
Oordeel
In ‘De hond, de wolf en de maan’ spelen twee dieren de hoofdrol. We leren eerst de kleine hond Amaya kennen, die terwijl ze door het bos dwaalt de Wolf ontmoet. Het boek bestaat uit heel weinig tekst en op bijna elke pagina staat een keurige, eenvoudige tekening. In het begin krijg je een mooie schets van de omgeving waarin het verhaal zich afspeelt, waardoor je je meteen goed kan inleven. Ondanks dat er maar een paar zinnen tekst bij elke afbeelding staan, bouwt Norbury langzaam zijn verhaal op zodat je Amaya en de Wolf op een rustige manier kan leren kennen.
Ondanks de beperkte tekst blijven de gevoelens van beide personages niet onbesproken. Amaya voelt zich verloren omdat ze haar ouders niet vindt en ook de Wolf zit niet lekker in zijn vel. De dieren zoeken samen de ouders van Amaya door de maan te volgen. Onderweg hebben ze het over belangrijke thema’s als liefde, verdriet, dood, doorzettingsvermogen en loslaten. Quotes als “Soms zorgt de aanwezigheid van anderen ervoor dat we kunnen stralen” raken je tot in je ziel. De dieren voelen door hun wijsheid heel menselijk aan. Opmerkelijk is dat de hond hier een naam heeft gekregen en dat de wolf gewoon Wolf wordt genoemd. Amaya is een Japanse meisjesnaam en betekent ‘nachtelijke regen’ of ‘moederstad’. Dat past perfect bij de sfeer die het verhaal oproept, want Amaya en de Wolf passeren o.a. gebouwen in Japanse stijl.
Norbury heeft de gave om in weinig zinnen aandacht te hebben voor de details, zoals de handelingen van de dieren. Sneeuw uit hun vacht schudden, hun voetafdrukken in het sneeuwtapijt… je beleeft dit verhaal heel intens door de relatief korte zinnen zonder veel stilistische tierlantijntjes. Het boek leest enorm vlot, maar Norbury is erin geslaagd om tegelijk ook je leestempo af te remmen door de levenslessen in heldere taal en slim gevonden metaforen te verwoorden. Daardoor reflecteer je sowieso over je eigen leven.
De grootste kracht van dit verhaal schuilt echter in de opmaak. De wijsheden die Norbury zijn lezers probeert bij te brengen, gingen lang niet zo krachtig geweest zijn als er meer tekst op één pagina had gestaan. Tekst en beeld zijn hier onlosmakelijk met elkaar verbonden. Je ziet op de tekening wat je leest, maar dat is niet nefast voor je verbeeldingskracht. Norbury blijft zich focussen op de dieren en hoe hij ze tekent, tilt de tekst naar een hoger niveau. De emoties die hij beschrijft en zelfs bepaalde gebeurtenissen komen sterker binnen door de opmaak van het boek. Zo kiest Norbury ervoor om bijvoorbeeld maar één zin op een pagina te zetten. Dat doet hij o.a. met de zin “Er hing een stilte in het winterse bos.”. Door die zin centraliseren benadrukt hij de stilte en beleef je het verhaal nog intenser.
Ten slotte maakt het nawoord van James Norbury het helemaal af. Hij stelt zichzelf kwetsbaar op door het te hebben over de emoties die het verhaal bij hem heeft opgewekt. Norbury roept zijn lezers op om niet op te geven en blijven ervaringen op te doen om zo onszelf te vormen. Dat sluit perfect aan bij het verhaal van Amaya en de Wolf. Via twee dieren zo’n diepe indruk op je nalaten waardoor je dit boek gaat koesteren, daar kunnen we James Norbury alleen maar dankbaar voor zijn.
Conclusie
5 sterren
‘De hond, de wolf en de maan’ is een eenvoudig, maar diepzinnig verhaal vol levenswijsheden. De relatie tussen tekst en beeld is erg belangrijk en maakt het boek helemaal af.
Korte inhoud
De jonge hond Amaya is verdwaald in de bergen. Als ze een wolf ontmoet, vindt ze eindelijk een houvast. Samen met de Wolf gaat Amaya op een onvergetelijke reis met de maan als leidraad. In het winterse bos is het niet gemakkelijk om te overleven, maar toch stapt het duo dapper door. Tijdens de tocht leren ze belangrijke waarden over liefde, opoffering en hoe je om kunt gaan met verandering.
Oordeel
In ‘De hond, de wolf en de maan’ spelen twee dieren de hoofdrol. We leren eerst de kleine hond Amaya kennen, die terwijl ze door het bos dwaalt de Wolf ontmoet. Het boek bestaat uit heel weinig tekst en op bijna elke pagina staat een keurige, eenvoudige tekening. In het begin krijg je een mooie schets van de omgeving waarin het verhaal zich afspeelt, waardoor je je meteen goed kan inleven. Ondanks dat er maar een paar zinnen tekst bij elke afbeelding staan, bouwt Norbury langzaam zijn verhaal op zodat je Amaya en de Wolf op een rustige manier kan leren kennen.
Ondanks de beperkte tekst blijven de gevoelens van beide personages niet onbesproken. Amaya voelt zich verloren omdat ze haar ouders niet vindt en ook de Wolf zit niet lekker in zijn vel. De dieren zoeken samen de ouders van Amaya door de maan te volgen. Onderweg hebben ze het over belangrijke thema’s als liefde, verdriet, dood, doorzettingsvermogen en loslaten. Quotes als “Soms zorgt de aanwezigheid van anderen ervoor dat we kunnen stralen” raken je tot in je ziel. De dieren voelen door hun wijsheid heel menselijk aan. Opmerkelijk is dat de hond hier een naam heeft gekregen en dat de wolf gewoon Wolf wordt genoemd. Amaya is een Japanse meisjesnaam en betekent ‘nachtelijke regen’ of ‘moederstad’. Dat past perfect bij de sfeer die het verhaal oproept, want Amaya en de Wolf passeren o.a. gebouwen in Japanse stijl.
Norbury heeft de gave om in weinig zinnen aandacht te hebben voor de details, zoals de handelingen van de dieren. Sneeuw uit hun vacht schudden, hun voetafdrukken in het sneeuwtapijt… je beleeft dit verhaal heel intens door de relatief korte zinnen zonder veel stilistische tierlantijntjes. Het boek leest enorm vlot, maar Norbury is erin geslaagd om tegelijk ook je leestempo af te remmen door de levenslessen in heldere taal en slim gevonden metaforen te verwoorden. Daardoor reflecteer je sowieso over je eigen leven.
De grootste kracht van dit verhaal schuilt echter in de opmaak. De wijsheden die Norbury zijn lezers probeert bij te brengen, gingen lang niet zo krachtig geweest zijn als er meer tekst op één pagina had gestaan. Tekst en beeld zijn hier onlosmakelijk met elkaar verbonden. Je ziet op de tekening wat je leest, maar dat is niet nefast voor je verbeeldingskracht. Norbury blijft zich focussen op de dieren en hoe hij ze tekent, tilt de tekst naar een hoger niveau. De emoties die hij beschrijft en zelfs bepaalde gebeurtenissen komen sterker binnen door de opmaak van het boek. Zo kiest Norbury ervoor om bijvoorbeeld maar één zin op een pagina te zetten. Dat doet hij o.a. met de zin “Er hing een stilte in het winterse bos.”. Door die zin centraliseren benadrukt hij de stilte en beleef je het verhaal nog intenser.
Ten slotte maakt het nawoord van James Norbury het helemaal af. Hij stelt zichzelf kwetsbaar op door het te hebben over de emoties die het verhaal bij hem heeft opgewekt. Norbury roept zijn lezers op om niet op te geven en blijven ervaringen op te doen om zo onszelf te vormen. Dat sluit perfect aan bij het verhaal van Amaya en de Wolf. Via twee dieren zo’n diepe indruk op je nalaten waardoor je dit boek gaat koesteren, daar kunnen we James Norbury alleen maar dankbaar voor zijn.
Conclusie
5 sterren
‘De hond, de wolf en de maan’ is een eenvoudig, maar diepzinnig verhaal vol levenswijsheden. De relatie tussen tekst en beeld is erg belangrijk en maakt het boek helemaal af.
1
Reageer op deze recensie