Een verhaal vol psychologische spanning
Korte inhoud
Jennie Whitmore is inspecteur in White Cross, het stadje waar ze is opgegroeid. Als de White Cross Academy wordt gesloopt, ontdekt men een schedel. De toekijkende menigte is geschokt, Jennie krijgt de mysterieuze zaak toegewezen. Als het stoffelijk overschot van het slachtoffer van Hannah Jennings blijkt te zijn, wordt het moordonderzoek voor Jennie persoonlijk. Hannah was namelijk haar beste vriendin en raakte vermist tijdens hun laatste jaar op school. De verdachten in de zaak behoren ook tot het vaste vriendenclubje van Jennie. Ze ontdekt steeds meer leugens en geheimen, maar is Jennie ook in staat om de moordenaar van Hannah te vatten? Of neemt haar verdriet de bovenhand?
Oordeel
‘De laatste steen’ is het eerste project dat ontstaan is uit de M.J. Arlidge Crime Writer’s Room. Het verhaal wordt telkens bedacht door Arlidge zelf, voor dit boek heeft hij ook beroep gedaan op het talent van Steph Broadribb. We volgen hier inspecteur Jennie Whitmore die de moord op haar beste vriendin Hannah Jennings moet oplossen. Hannah is jaren geleden verdwenen en Jennie heeft haar verdwijning nooit een plaats kunnen geven. De proloog van het boek speelt zich af op donderdag 9 juni 1994. Jennie heeft afgesproken met Hannah om weg te lopen naar Londen, maar Hannah komt niet opdagen. Hier krijg je al een glimp te zien van Jennies jonge leven. Vanaf het eerste hoofdstuk speelt het verhaal zich af in het heden.
De connectie met het verleden van het hoofdpersonage, Jennie, blijft echter heel sterk. Regelmatig haalt ze herinneringen op aan haar jeugd en specifiek aan hoe Hannah was. Arlidge en Broadribb doen dat aan de hand van mini-flashbacks die verweven zijn met het heden. Als de flashbacks in afzonderlijke hoofdstukken gingen verteld worden, hadden ze wellicht meer indruk gemaakt. Door die switch tussen heden en verleden zakt het verteltempo wat in, net als de spanningsboog. Wat gekoppeld kan worden aan het belang van herinneringen in dit verhaal, is de centrale rol van foto’s. Een foto is een tastbare herinnering en is tegelijk de verborgen rode draad in dit verhaal. We krijgen zelfs wat meer uitleg over hoe je zelf foto’s kan ontwikkelen. Jennies vroegere hobby is fotografie en langzaam ontdekt ze dat ze dankzij foto’s de waarheid kan onthullen.
Even zorgvuldig als die ontwikkeling van foto’s bouwen Arlidge en Broadribb hun verhaal op. Door de eenmalige toevoeging van vier andere perspectieven (dat van Rob, Simon, Elliott en Lottie) prikkelen de auteurs je nieuwsgierigheid. Hierdoor kom je als lezer meer te weten dan de politie. Ook in het privéleven van inspecteur Jennie gebeuren er verdachte zaken. Hoe ze zich daarbij voelt en bij het feit dat ze de moordenaar van Hannah moet vinden, komt voldoende ter sprake. Dankzij de personele hij-verteller is de connectie met haar sterk. Af en toe lezen we ook zinnen in het cursief, dat zijn haar gedachten die ze niet durft uit te spreken. Het is interessant om via Jennie te zien hoe gevoelens een politieonderzoek kunnen beïnvloeden.
Wat personages betreft, zit het dus wel goed in dit boek. We krijgen zelfs een helder beeld van het slachtoffer, Hannah. Ook de dynamiek tussen de collega’s van Jennie is een interessante toevoeging. Je voelt dat er meer speelt op het politiebureau, maar Arlidge en Broadribb geven niet meteen al hun geheimen prijs. Wat ze wel doen, is op een toegankelijke manier en in heldere taal zware thema’s ter sprake brengen, zoals moeilijke thuissituaties, vrouwenhaat, drugsproblemen en mishandeling. Door de mooie, geloofwaardige weergave van een politieverhoor komen die verschillende problematieken aan bod. Ten slotte is het einde netjes afgewerkt en bezorgt de knipoog naar het begin je een voldaan gevoel. Inspecteur Jennie Whitmore is een goeie kandidaat voor een nieuwe serie…
Conclusie
4 sterren
‘De laatste steen’ is een verhaal vol psychologische spanning waar het verleden en heden ingenieus met elkaar verweven zijn. Niet het spannendste boek van Arlidge, maar wel eentje die je een fijne leesnamiddag bezorgt.
Reageer op deze recensie
Meer recensies van debibvanlouise
Gesponsord
Aan het lot kun je niet ontsnappen ... of wel?
Intermezzo is een prachtige roman over broers en geliefden, van dé literaire stem uit Ierland.
Door de late middeleeuwen letterlijk aan te raken blaast Van Loo ons verre verleden meer dan ooit nieuw leven in.
Een ode aan de Hollandse keuken en de smaak van thuis.
Meer dan 200 recepten voor de kerstdagen.
Superdikke editie met 3D-beeld, geuren en vele andere extra's!
Het leukste cadeau voor iedereen: lol verzekerd!
Toine Heijmans neemt zijn lezers mee naar de uiterwaarden, de laatste Nederlandse wildernis.
Een roman over iemand die floreert als onderzoeker, maar zich het comfortabelst voelt als ze zelf in de schaduw blijft
In Lijtje deelt Harmen van Straaten ontroerende, grappige en herkenbare verhalen over zijn dementerende moeder.
De schitterende beelden en poëtische teksten vertellen het verhaal van een bijzondere vriendschap, tussen het meisje en de drie dieren.
Een magisch coming-of-age-verhaal over een jongen die zijn eerste weekend zonder zijn ouders doorbrengt. . . en een leeuw die op hem komt passen.
Een thriller over verloren zielen, familiebanden en dodelijke loyaliteit.
Deze nieuwe fase kan er een zijn van vreugde, vervulling en verdieping.
De Gouden Griffel-winnaar in een luxe uitgave!
De auteur van Het meisje in de trein is terug! Ligt de waarheid op het eiland begraven?
Kenia, 1926. De jonge Ivy staat voor grote uitdagingen. Ondertussen is Ranjana, een jonge Indiase vrouw, op de vlucht.
Een nieuwe, inclusieve geschiedenis van het vroegst bewoonde continent van de wereld.
Een prachtig overzicht van de liefdespoëzie, van de vroege middeleeuwen tot nu
Hoe kunnen we ons een weg banen door dit alles?
Drie jaar geleden overleed haar beste vriendin, en sindsdien staat Erins leven stil.
Kenia, 1910. Als de jonge Ivory meereist met haar vader op safari, wordt ze onmiddellijk verliefd op het land en de natuur
