Uitblinker op het vlak van psychologische spanning en verhaalstructuur

Elvin Post is niet alleen een populaire auteur in de Lage Landen, want zijn werk werd al uitgegeven in het Duits, Frans, Spaans, Turks, Hebreeuws, Arabisch en Indonesisch. 'Een aardig meisje' is zijn recentste boek.

Korte inhoud
Megan Smit leidt niet het leven waar ze altijd van gedroomd heeft. Op jonge leeftijd verloor ze haar vader, iets waar ze tot vandaag mee worstelt. Met haar moeder heeft ze geen goeie band, want die wil maar niet begrijpen waarom Megan haar relatie met de gewelddadige Rex verbrak. Megan verdient nu de kost als copy writer, terwijl ze eigenlijk filmactrice wou worden. Ondanks alles lijkt haar leven eindelijk wat beter te worden als ze in een fijn appartement in Rotterdam gaat wonen. Dat verandert echter als amper vijf maanden later Megans buurman dood in het trappenhuis wordt gevonden en Megan beschuldigd wordt van moord. Ze houdt vol dat ze onschuldig is, maar is Megan wel écht zo aardig als ze lijkt?

Oordeel
Het begin van een ‘Een aardig meisje’ is opvallend, want Elvin Post duidt het eerste korte hoofdstuk aan als het einde. In die cursief gedrukte passage haalt een nog onbekend personage een herinnering op voor hij/zij zal sterven. Je nieuwsgierigheid wordt meteen geprikkeld en dat gevoel versterkt alleen maar door het volgende hoofdstuk dat gaat over de melding van een moord. Sharon Vossebelt belt de hulpdiensten om te melden dat haar man Harmen vermoord is door hun overbuurvrouw Megan in het trappenhuis van hun appartementsgebouw. Het verhaal gaat verder met het perspectief van rechercheur Carl die de zaak onderzoekt, tot Post een sprong van vier maanden terug in de tijd maakt.

Vanaf dan leren we alle bewoners van het gebouw en Megans ex kennen door afwisselende vertelperspectieven. Hoewel Megan het hoofdpersonage is, zijn de rollen van de andere personages (Sharon, Harmen, Hero, Bart, Patty, Leonie en Megans ex Rex) minstens even belangrijk. Door het beperkt aantal karakters heb je snel door wie bij wie hoort. Je kan je gemakkelijk in iedereen verplaatsen omdat Post voor het ik-perspectief gekozen heeft. Alleen bij rechercheur Carl gebruikt hij een personele hij-verteller, waardoor het contrast met de ordediensten wat benadrukt wordt en dat is een prima keuze van Post.

Door de verschillende perspectieven is de onderhuidse, psychologische spanning duidelijk voelbaar. Je weet dat er iets niet klopt, maar kan niet zeggen wat. Elvin Post neemt z’n tijd om het verhaal te vertellen, het verteltempo is dan ook best traag. Misschien hier en daar net iets te traag, maar door de korte hoofdstukken blijf je wel geboeid verder lezen. De emoties van elk personage zijn gedetailleerd en geloofwaardig uitgewerkt. Harmen is een onsympathiek personage, dat spat ook echt van de pagina’s. Hier grijpt Post zijn kans om toxische relaties bespreekbaar te maken. Je krijgt ook echt het gevoel dat je elke bewoner voldoende leert kennen waardoor je in elk van hen wel een moordenaar kan zien. Post is erg zuinig met zijn puzzelstukjes om het moordmysterie op te lossen. Terwijl je de waarheid probeert te achterhalen, speelt hij sterk in op je eigen emoties.

Een emotionele thriller schrijven kunnen we dus toevoegen aan Posts talenten, maar hij gaat nog een stapje verder dan dat. Post maakt namelijk leuke referenties naar boeken van andere auteurs, waaronder de Nederlandse schrijfster Esther Verhoef. Ook diverse films komen kort ter sprake, want Megan gaat regelmatig naar de bioscoop. Als we nog even dieper op het filmgegeven ingaan, kunnen we een link maken met ‘Rear Window’ van Alfred Hitchcock. We zien zelfs een paar overeenkomsten met personages uit de film: de kunstenares die geen groot talent is (hier Leonie), een kinderloos koppel met hondje (hier Bart, Patty en hond Beyoncé), een ruziënd koppel (hier Harmen en Sharon) en ten slotte iemand die probeert ballerina te worden (Megan wou eigenlijk filmactrice worden). In het begin van het boek lezen we dat er een appartement te koop staat. Post weet zijn verhaal zo sterk op te bouwen dat we ons ook een bewoner in het gebouw voelen en we de andere personages stiekem begluren. De lezer is hier dan James Stewart uit ‘Rear Window’ die de moord op één van zijn buren probeert te ontrafelen.

Dat voyeuristisch gevoel komt dus heel sterk naar voren in het boek. Het zorgt ervoor dat ‘Een aardig meisje’ een filmisch karakter krijgt. Omdat Megan ook over haar leven vertelt tegen de rechercheurs wordt het heden en verleden soms afgewisseld. Door de nauwkeurige vermelding van datum en tijd versterkt het scènegevoel alleen maar. Post weet je te verrassen met een prachtige plottwist en hoewel het einde (met referentie naar de proloog) voor sommige lezers misschien niet realistisch genoeg zal aanvoelen, komt het echt binnen. Zo’n thriller met een knipoog naar de filmgeschiedenis en boordevol emoties moet je in je kast hebben staan.

Conclusie
4,25 sterren
‘Een aardig meisje’ blinkt uit op het vlak van psychologische spanning en verhaalstructuur. De knipoog naar de filmgeschiedenis maakt het plaatje af.