Lezersrecensie
Flinke dosis psychologische spanning
In de Crime Writer's Room werkt M.J. Arlidge samen met andere thrillerauteurs om zo vernieuwende thrillers te schrijven. Eerder kwam er al een succesvol boek uit dat initiatief voort, 'De laatste steen' (geschreven met Steph Broadribb). 'Het verkeerde kind' is Arlidges nieuwste samenwerking, deze keer met Julia Crouch.
Korte inhoud
De drie maanden oude Max heeft neonatale diabetes en dat baart z’n ouders Jake en Sarah grote zorgen. Jake heeft het echter erg druk op z’n werk, dus Sarah staat er vaak alleen voor. Met drie kleine kinderen in huis zit ze er dan ook echt doorheen. Als Sarah met Max in een natuurreservaat gaat wandelen en ze daar even een moment voor zichzelf neemt, is Max plots verdwenen. Ze voelt zich erg schuldig en vindt geen steun bij Jake. Elders in het land is het groot feest. De pasgeboren baby Blaze wordt voorgesteld aan zijn nieuwe familie. Jenna Star en haar kinderen zijn blij met het kleine jongetje, al vermoedt de oudste dochter, Willow, dat de zorg voor Blaze vooral op haar schouders terecht zal komen. Willow is dan ook erg ongerust als Blaze plots ziek wordt. Wanneer ze oproepen over een vermiste baby ziet passeren, bekruipt haar een misselijkmakend gevoel…
Oordeel
‘Het verkeerde kind’ is het tweede boek dat ontstaan is uit de M.J. Arlidge Crime Writer’s room. Deze keer werkte de beroemde thrillerschrijver samen met Julia Crouch, die Domestic Noir schrijft (een subgenre van misdaadfictie). In het verhaal volgen we hoofdzakelijk Sarah (de moeder van de verdwenen baby Max), Jenna Star en Jenna’s dochter Willow. Het boek begint rustig, we krijgen de tijd om de personages te leren kennen. Het contrast tussen de losbandige Jenna en de oververmoeide Sarah is meteen helder. Hun leefwerelden kunnen niet meer van elkaar verschillen dan nu het geval is. De levensstijlen van Jenna en Sarah zijn heel gedetailleerd en geloofwaardig beschreven. Elk detail past bij hun identiteit. Zo wordt de ruige en vrije opvoeding van Jenna’s kinderen mooi geïllustreerd met voorbeelden en is Jenna’s taalgebruik duidelijk helemaal anders dan dat van Sarah.
De verschillen tussen de vrouwen zetten zich door in hun kijk op het moederschap. Jenna heeft een ziekelijke mening over hoe moeders in onze maatschappij omgaan met hun kinderen. Ze wil er iets aan veranderen en doet dat op een radicale manier: door baby Max te ontvoeren. Sarah durft dan weer openlijk aan te kaarten dat Max niet echt gewenst was, postnatale depressies komen op een respectvolle manier ter sprake en je leert bovendien nog wat bij over neonatale diabetes. Op dat vlak is ‘Het verkeerde kind’ absoluut taboedoorbrekend en naarmate het verhaal vordert, zul je merken dat je de titel op verschillende manieren kan interpreteren. De emoties die de personages door hun problemen beleven zijn enorm geloofwaardig onder woorden gebracht en zullen vast voor sommige lezers herkenbaar zijn. Hier zie je toch de invloed van Julia Crouch doorschemeren. Haar verhalen gaan vaak over misdaden binnen de huiselijke kring en draaien om de ervaring van vrouwen. Hoe Jake zich bijvoorbeeld voelt bij de verdwijning van Max, komt ook aan bod, maar in mindere mate. Daardoor gaat de focus in dit verhaal quasi volledig naar de emoties van de vrouwen.
‘Het verkeerde kind’ scoort dus vooral op het vlak van psychologische spanning. Verwacht niet meteen heel veel actie, want Arlidge en Crouch bouwen hun spanning langzaam op. Daardoor dreigt het verhaal halfweg wat in te zakken, maar door de boeiende, stevig uitgewerkte personages en realistische dialogen slagen de auteurs erin je aandacht vast te houden. Desondanks is het boek toch een tikkeltje voorspelbaar. Dat doet geen afbreuk aan je leesplezier, maar waar de verhaallijn naartoe gaat, is toch vrij snel duidelijk. Meer naar het einde toe worden de hoofdstukken korter en stijgt de spanning. Er komt meer actie, je voelt dat de samenwerking tussen Arldige en Croch dan op z’n hoogtepunt is.
Ten slotte scoort het duo nog met hun subtiele aandacht voor mythologie. Zo aanbidt Jenna de Ierse godin van de vruchtbaarheid Brigit en de Egyptische moedergodin Hathor. Ook sirenes en een vergelijking met de driekoppige hond Cerberus zijn vakkundig verwerkt in het verhaal. Dat zet je als lezer toch aan het denken. In bepaalde mythes zitten goden er namelijk niet mee in om het kind van iemand anders te ontvoeren, denk maar aan Hades die Persephone ontvoert, de dochter van Zeus en Demeter. Zo neemt ook Jenna Max mee naar haar ‘onderwereld’ en is Sarah net als Demeter wanhopig waardoor ze haar taken verwaarloost. Bijgevolg krijgt ‘Het verkeerde kind’ voor liefhebbers van o.a. de Griekse mythologie een extra dimensie. Geen zorgen als je daar niets mee hebt, want Arlidge en Crouch geven iedereen een voldaan gevoel door het netjes afgewerkte einde en de sterke epiloog.
Conclusie
4,25 sterren
‘Het verkeerde kind’ is een thriller vol psychologische spanning met stevig uitgewerkte personages en veel aandacht voor hun emoties. Het moederschap wordt op verschillende vlakken geloofwaardig belicht.
Korte inhoud
De drie maanden oude Max heeft neonatale diabetes en dat baart z’n ouders Jake en Sarah grote zorgen. Jake heeft het echter erg druk op z’n werk, dus Sarah staat er vaak alleen voor. Met drie kleine kinderen in huis zit ze er dan ook echt doorheen. Als Sarah met Max in een natuurreservaat gaat wandelen en ze daar even een moment voor zichzelf neemt, is Max plots verdwenen. Ze voelt zich erg schuldig en vindt geen steun bij Jake. Elders in het land is het groot feest. De pasgeboren baby Blaze wordt voorgesteld aan zijn nieuwe familie. Jenna Star en haar kinderen zijn blij met het kleine jongetje, al vermoedt de oudste dochter, Willow, dat de zorg voor Blaze vooral op haar schouders terecht zal komen. Willow is dan ook erg ongerust als Blaze plots ziek wordt. Wanneer ze oproepen over een vermiste baby ziet passeren, bekruipt haar een misselijkmakend gevoel…
Oordeel
‘Het verkeerde kind’ is het tweede boek dat ontstaan is uit de M.J. Arlidge Crime Writer’s room. Deze keer werkte de beroemde thrillerschrijver samen met Julia Crouch, die Domestic Noir schrijft (een subgenre van misdaadfictie). In het verhaal volgen we hoofdzakelijk Sarah (de moeder van de verdwenen baby Max), Jenna Star en Jenna’s dochter Willow. Het boek begint rustig, we krijgen de tijd om de personages te leren kennen. Het contrast tussen de losbandige Jenna en de oververmoeide Sarah is meteen helder. Hun leefwerelden kunnen niet meer van elkaar verschillen dan nu het geval is. De levensstijlen van Jenna en Sarah zijn heel gedetailleerd en geloofwaardig beschreven. Elk detail past bij hun identiteit. Zo wordt de ruige en vrije opvoeding van Jenna’s kinderen mooi geïllustreerd met voorbeelden en is Jenna’s taalgebruik duidelijk helemaal anders dan dat van Sarah.
De verschillen tussen de vrouwen zetten zich door in hun kijk op het moederschap. Jenna heeft een ziekelijke mening over hoe moeders in onze maatschappij omgaan met hun kinderen. Ze wil er iets aan veranderen en doet dat op een radicale manier: door baby Max te ontvoeren. Sarah durft dan weer openlijk aan te kaarten dat Max niet echt gewenst was, postnatale depressies komen op een respectvolle manier ter sprake en je leert bovendien nog wat bij over neonatale diabetes. Op dat vlak is ‘Het verkeerde kind’ absoluut taboedoorbrekend en naarmate het verhaal vordert, zul je merken dat je de titel op verschillende manieren kan interpreteren. De emoties die de personages door hun problemen beleven zijn enorm geloofwaardig onder woorden gebracht en zullen vast voor sommige lezers herkenbaar zijn. Hier zie je toch de invloed van Julia Crouch doorschemeren. Haar verhalen gaan vaak over misdaden binnen de huiselijke kring en draaien om de ervaring van vrouwen. Hoe Jake zich bijvoorbeeld voelt bij de verdwijning van Max, komt ook aan bod, maar in mindere mate. Daardoor gaat de focus in dit verhaal quasi volledig naar de emoties van de vrouwen.
‘Het verkeerde kind’ scoort dus vooral op het vlak van psychologische spanning. Verwacht niet meteen heel veel actie, want Arlidge en Crouch bouwen hun spanning langzaam op. Daardoor dreigt het verhaal halfweg wat in te zakken, maar door de boeiende, stevig uitgewerkte personages en realistische dialogen slagen de auteurs erin je aandacht vast te houden. Desondanks is het boek toch een tikkeltje voorspelbaar. Dat doet geen afbreuk aan je leesplezier, maar waar de verhaallijn naartoe gaat, is toch vrij snel duidelijk. Meer naar het einde toe worden de hoofdstukken korter en stijgt de spanning. Er komt meer actie, je voelt dat de samenwerking tussen Arldige en Croch dan op z’n hoogtepunt is.
Ten slotte scoort het duo nog met hun subtiele aandacht voor mythologie. Zo aanbidt Jenna de Ierse godin van de vruchtbaarheid Brigit en de Egyptische moedergodin Hathor. Ook sirenes en een vergelijking met de driekoppige hond Cerberus zijn vakkundig verwerkt in het verhaal. Dat zet je als lezer toch aan het denken. In bepaalde mythes zitten goden er namelijk niet mee in om het kind van iemand anders te ontvoeren, denk maar aan Hades die Persephone ontvoert, de dochter van Zeus en Demeter. Zo neemt ook Jenna Max mee naar haar ‘onderwereld’ en is Sarah net als Demeter wanhopig waardoor ze haar taken verwaarloost. Bijgevolg krijgt ‘Het verkeerde kind’ voor liefhebbers van o.a. de Griekse mythologie een extra dimensie. Geen zorgen als je daar niets mee hebt, want Arlidge en Crouch geven iedereen een voldaan gevoel door het netjes afgewerkte einde en de sterke epiloog.
Conclusie
4,25 sterren
‘Het verkeerde kind’ is een thriller vol psychologische spanning met stevig uitgewerkte personages en veel aandacht voor hun emoties. Het moederschap wordt op verschillende vlakken geloofwaardig belicht.
1
Reageer op deze recensie
