Mooi verwoord - te weinig gekend

Vanuit haar hart, in een zachte voorzichtige soms haast fluisterende taal, schrijft Ann Helen Laestadius over de moeilijkheden en tegenkanting waar Sami dagelijks mee te maken krijgen, over hun leven dicht bij de natuur, hun cultuur, hun tradities.

Mooi is de beeldende taal, het verhaal vanuit Elsa, die als negenjarige ziet hoe haar rendier Nástegallu (sneeuwvlokje) wordt afgemaakt. En tegelijk bedreigd wordt door de dader…. Beelden en ervaringen die ze haar hele leven met zich mee draagt.

De zijtakken van het verhaal rond Lasse, Mattias en Jon Isak dragen mee aan de sfeer van donkerheid, droefheid, ‘sadness’, die wordt gecreëerd door de gevoelens bij haar familieleden (iedereen is wel ergens familie van elkaar …) die telkens weer botsen op desinteresse voor de gebeurtenissen waarbij hun rendieren gedood en gestolen worden. Waarbij de politie onvoldoende middelen heeft en/of de ogen sluit…

Maar ook verbondenheid en schoonheid zijn een rode draad.

Een boek meer dan het lezen waard, zeker voor wie zijn wereldbeeld even wil verruimen en tegelijk wil genieten van mooie taal en beelden. Om het daarna verder in zijn hart mee te dragen.

Prachtig vormgegeven kaft en hardcover-versie.

Een pareltje van @annhelenlaestadius

Graag meer van dit.

Tip: zoek vertaling van de originele Sami-termen via ‘translate nord-Sami to English’, handige website. Want Google Translate is hier niet van de partij, en is misschien tekenend hoe ook in de ‘moderne’ tegenwoordige tijd geen aandacht is voor hen.