De titel maakte dat ik dit boek wou lezen!

Eerlijk is eerlijk, ik heb dit boek uitgekozen om de titel; 'Weer zo'n stom liefdesverhaal'. Want tussen alles romcoms en feelgoodromans zitten, naar mijn mening, ook wel heel vaak tenenkrommende verhalen. Maar ieder zijn favoriet zeg ik altijd maar. Maar door de titel werd ik naar deze wel heel nieuwsgierig. Ondanks dat de synopsis nog niet eens zoveel anders beloofde.

Eenmaal lezende valt eigenlijk meteen al de opzet en de manier van schrijven op. Auteur Katelyn Doyle heeft een vlotte, humoristische schrijfstijl die dan weer heel direct maar hier en daar ook wat (te) zwijmelachtig kan zijn. Ze weet een goede combinatie te maken tussen dat wat actueel is en de eeuwenoude strijd tussen twee geliefden.

Voor sommige lezers kunnen sommige scènes in het verhaal van 'Weer zo'n stom liefdesverhaal' wellicht wel wat heftig overkomen. Katelyn Doyle schuwt zich namelijk niet achter bloemige taal en noemt het beestje (in dit geval letterlijk) gewoon bij de naam. Al blijf ik de Nederlandse taal überhaupt minder geschikt voor het beschrijven van de liefdesdaad. Wellicht dat het in de Engelse versie wat subtieler overkomt.

De personages zijn om de beurt aan het woord en spreken vanuit de ik-vorm. Soms richten ze zich direct tot de lezer en zo wordt je direct onderdeel van het verhaal. Het verhaal 'Weer zo'n stom liefdesverhaal' is beeldend en de dialogen sprankelend en doorspekt met humor, zelfspot en cynisme. Ook de opzet, om WhatsApp gesprekken en e-mails weer te geven zoals ze op je mobiel verschijnen, is leuk gedaan.
Toch had het verhaal, naar mijn inziens, iets korter gekund. Wellicht over een periode van drie jaar, in plaats van vijf. Het wordt op een gegeven moment een herhaling van een herhaling. En iedereen weet uiteindelijk toch wel hoe een romcom of feelgoodroman eindigt.

'Weer zo'n stom liefdesverhaal' haalt wat belangrijke thema's aan. Hierdoor krijgen de hoofdpersonages realistische gebreken mee, en zijn ze herkenbaar voor de lezers. Zo is Molly duidelijk getraumatiseerd door haar vader, die het gezin verliet toen zij nog jong was. Daardoor heeft ze last van bindingsangst. Seth daarentegen heeft een onrealistische, bijna sprookjesachtige, kijk op de liefde. Dit maakt dat hij telkens weer teleurgesteld wordt in de liefde.
Dit boek zal je laten lachen, aanzetten tot denken, blozen en wellicht wel zwijmelen en/of huilen. De reis, ook al is het twee jaar te lang, die je als lezer met Molly en Seth mag meebeleven is een plezier om te lezen.