Meer tienerdrama dan spannend mysterie

Charlie Calloway lijkt aan de oppervlakte een perfect leven te leiden. Ze zit op een prestigieuze privéschool waar ze hoge cijfers haalt en heeft veel vrienden. Wat niet aan haar te zien is, is dat tien jaar geleden haar moeder spoorloos verdween zonder een woord te zeggen en dat ze langzaam maar zeker de puzzelstukjes in handen krijgt om erachter te komen wat er écht is gebeurd al die jaren geleden. Ook moet ze het ontgroeningsproces zien te overleven van de geheime club van de A’s, wat haar opleiding en toekomst in gevaar kan brengen.  

Het is lastig om je in te leven in Charlie. Voor het grootste gedeelte van het boek is ze een egocentrische en geprivilegieerde puber die het gewend is te krijgen wat ze wil dankzij haar naam en geld. Ze manipuleert en neemt dingen niet serieus, en vooral wanneer ze in aanmerking komt om zich te voegen bij de andere bevoorrechte pubers van de A’s verliest ze de serieuze zaken uit het oog. Gelukkig zorgt auteur Elizabeth Klehfoth er wel voor dat Charlie zich ontwikkelt, maar dat duurt even. Tot die tijd rol je bijna met je ogen wanneer je over haar ‘problemen’ leest en wacht je in ongeduld tot de zaak rond de verdwijning van haar moeder terugkomt.    

Charlie is grotendeels de verteller in het boek, maar door flashbacks komen we ook in de schoenen te staan van haar moeder en vader. We komen erachter hoe ze elkaar hebben ontmoet en hoe twee eigenlijk heel verschillende mensen verliefd op elkaar werden. Grace Fairchild kwam uit een arm gezin en wilde schilder worden, terwijl Alistair Calloway de oudste van zijn gezin was en zich klaar maakte om de Calloway Group van zijn vader over te nemen. Twee heel verschillende werelden die zich vermengden – dat kon eigenlijk alleen maar fout gaan.  

“Being together for ten years was like listening to your favorite song too many times on the radio. You knew all the words but you’d lost all the feelings the song used to give you – the things that made you love it in the first place. And it’s confusing, because the words are all the same and so are the beat and melody – nothing’s changed. Except that now when it plays, you sort of want to change the station.”  

De woorden ‘I know’ blijven je zwijgzaam en onheilspellend aanstaren op het uiteinde van de bladzijdes wanneer je het boek leest en beloven een verhaal vol spanning. Daar merk je helaas weinig van bij het lezen. Charlies opdrachten die ze bij de A’s moet volbrengen zijn simpelweg niet interessant genoeg, al helemaal omdat blijkbaar alleen de lezer doorheeft wat de A’s werkelijk zijn. Het duurt lang voordat Charlie zichzelf een spiegel voorhoudt, en tot die tijd kan ze zich niet volledig bezighouden met zaken die er echt aan toe doen.  

Wanneer de zoektocht naar haar moeder eindelijk begint wordt er helaas gebruik gemaakt van toevalligheden en enkele moeilijk te geloven ontwikkelingen die misschien beter thuishoren in een soap dan in een boek als dit. Als het mysterie eindelijk wordt ontrafeld is het niet zo schokkend als het zou moeten zijn als je de opbouw moet geloven, al gebeurt de onthulling wel op een manier die de gebeurtenissen in het boek goed afsluit, inclusief Charlies verhaal. Toch voelt het alsof alles met een sisser afloopt terwijl het een bang zou moeten zijn.