Geen rillingen over je rug, maar wel een beetje kippenvel

Het was bedoeld als een onschuldige grap: Sophies beste vriend Jay stelt voor om haar overleden nichtje Rebecca op te roepen met een digitaal Ouijabord. Dan maakt hij de fout te vragen wanneer hij zal overlijden. Voor Sophie het weet is ze haar beste vriend verloren en heeft ze onverklaarbare dingen gezien en gevoeld. Ze vermoedt dat ze antwoorden zal vinden in het huis waar Rebecca woonde met haar broer Cameron, zus Piper en vader James. Haar verblijf daar verandert echter langzaam maar gestaag in een ware nachtmerrie. Alles lijkt verbonden te zijn met de piepkleine, angstaanjagende porseleinen popjes die allemaal de naam Charlotte dragen. Hoort ze ‘s nachts echt hun stemmetjes, of speelt haar verdriet om Jay haar parten?

Als je ze hoort bevat veel bekende horror-tropes. Een enorm huis met een duister verleden. Een afgelegen eiland geteisterd door stormen. Enge poppen, onverklaarbare gebeurtenissen en mensen die tot ergernis toe op een gevaarlijke plek blijven terwijl ze zichzelf zó in veiligheid zouden kunnen brengen. Dat is niet erg, maar het ligt eraan hoe het wordt uitgewerkt en hoe effectief het is.

Hoewel het boek alle belangrijke ingrediënten van een horrorboek bevat, is de spanning te weinig voelbaar. De dreiging is er alleen echt in de nacht, wanneer de poppen tot leven lijken te komen - maar zelfs dan gebeurt er niet echt iets schokkends. Niets dat genoeg is voor oom James om de kinderen op de achterbank van een auto te gooien en voorgoed weg te rijden, bij wijze van. En toch is er genoeg om ervoor te zorgen dat je toch nog één hoofdstukje verder wil lezen, al is het maar om de volgende vier rijmregels van het verhaaltje van Charlotte te krijgen waarmee elk nieuw hoofdstuk begint. Je wilt weten wanneer er eindelijk iets of iemand breekt en de chaos losbarst.

De personages bewegen een beetje in cirkels om elkaar heen. Een incident vindt plaats, ze reageren erop, maar vervolgens gaan ze naar bed en staan ze weer op voor een nieuwe dag. Op de momenten dat het kookpunt van Sophie wordt bereikt kan ze alsnog niet weggaan, door een storm die de veerboot tegenhoudt te vertrekken. En dus blijft ze nog langer in een huis dat duidelijk niet veilig is. Sophies relatie met haar neef en nichten verschuift verdurend tussen wantrouwend en voorzichtige bondgenoten, en het is lang onduidelijk wie ze nu wel of niet kan vertrouwen. Zijn de bovennatuurlijke elementen de grootste dreiging voor haar, of toch de menselijke?

Ook al blijven de echte rillingen over je rug afwezig, auteur Alex Bell weet wel een continu ongemakkelijke en kille sfeer neer te zetten, waardoor je op je hoede blijft. Hoewel het einde van het verhaal niemand echt zal verrassen, net zomin als de laatste dreun die in de epiloog wordt gegeven, is er voor een beginnende horrorlezer genoeg te griezelen om de smaak te pakken te krijgen.

Als je ze hoort is het eerste horrorboek voor jongvolwassenen dat Bell schreef, en ook haar eerste vertaalde boek naar het Nederlands, dat werd verzorgd door Barbara Lampe. Bell heeft meerdere kinderboekenseries geschreven en is nog lang niet klaar met het horrorgenre.

Wil jij ook meer en leuker lezen? Lees dan dit boek voor de Hebban Reading Challenge van 2024!

Vink er bijvoorbeeld de volgende checklistcategorieën mee af: 'Lees een duister boek' en 'Lees een gevaarlijk boek'. Meedoen kan via Hebban.nl/challenge.