Grijp die tweede kans

Eén goede daad wordt beantwoord met een tweede en zo verder totdat het een domino-effect creëert van positiviteit. Wanneer de mysterieuze Dokgo de nachtdienst overneemt in een kleine buurtwinkel beseffen de andere medewerkers en de klanten nog niet de impact die hij zal hebben op de dromen en problemen die ze soms al jarenlang met zich meedragen. Verdienen zij en hun geliefden een tweede kans?
Kim Ho-Yeon is de auteur van De buurtwinkel van tweede kansen, vertaald uit het Koreaans door Matto Mandersloot en Thyrze van Onna.

Uitgeverij Wereldbibliotheek plaatst dit boek in de categorie healing fiction - iets wat de inhoud van het verhaal én de titel perfect vangt. Een belangrijk doel lijkt te zijn om de personages beter achter te laten aan het eind van het boek dan hoe we ze leerden kennen aan het begin. Maar dat is alleen mogelijk als ze zichzelf onder ogen durven te komen:

“Een personage kwam tot wasdom door terug te kijken op zijn littekens en die te willen laten helen. Het was essentieel dat je liet zien welke keuze een personage zou maken bij confrontaties met meerdere keuzemogelijkheden.”

De buurtwinkel lijkt zelf bijna een personage te zijn; een plek die ondanks de moordende concurrentie en de bescheiden voorraad een veilig onderkomen biedt voor mensen die het gevoel hebben aan het einde van hun rit te zijn. Algauw blijkt de buurtwinkel echter een heel andere functie te hebben, zoals Kim heel mooi verwoord:

“Ze was zich ervan bewust dat een buurtwinkel nu eenmaal een plek is waar mensen komen en gaan, waar zowel klanten als medewerkers een korte stop maken voordat ze hun weg weer vervolgen, een soort benzinestation waar mensen hun tank vulden, zij het in de vorm van boodschappen dan wel salaris. Ik had niet alleen benzine getankt, maar mijn volledige auto gerepareerd. Nu de auto weer reed, was het tijd om te vertrekken. Ik moest weer op weg. Dat was wat ze mij leek te zeggen.”

Kims schrijfstijl is zowel beeldend als toegankelijk en schetst de relatief beperkte wereld van de buurtwinkel goed. Enige kennis van de Koreaanse cultuur is wellicht vereist om alle nuances en keuzes te begrijpen, maar de worstelingen en dromen van de personages zijn universeel. Iedereen heeft wel herinneringen die je liever vergeet of een diepe behoefte om een connectie met iemand te hebben. Dit verhaal is geen zelfhulpboek, maar het laat de lezer wel achter met een gevoel van hoop dat er altijd wel een weg voorwaarts is.

De toon van het verhaal is optimistisch zonder al te sentimenteel of mierzoet over te komen. Er worden geen wonderen verricht en personages worden niet plots ‘geheeld’. Kim heeft er daarentegen voor gekozen om haar personages vooral aan zichzelf te laten werken, met slechts een duwtje in de juiste richting door Dokgo.

De buurtwinkel van tweede kansen laat zien hoe één onbeduidende man de levens van de mensen om hem heen zo weet te raken dat ze de stappen durven te nemen om de obstakels op hun weg aan te pakken. Het laat zien dat iedereen - rijk of arm, jong of oud, vriendelijk of niet - behoefte heeft aan een onbevooroordeeld luisterend oor. Maar wat je vervolgens doet met de inzichten die het je oplevert - en de gevolgen daar weer van - is helemaal aan jou.