Een zwakker, doch vermakelijk vervolg

‘Drie wegen op tegen één’: Keigan Draca, Tynahan en Biyung (respectievelijk een mens, rekkon en tokkebi) brengen Ryun (een nhaga) naar de Tempel van Haïnsha en eindigen hun reis in dit tweede deel. Ze worden echter nog steeds achtervolgt door Ryuns zus, Samo Fei, en wanneer duidelijk wordt waarom Ryun naar de Tempel gebracht moest worden blijkt dat er veel op het spel staat - meer dan ze voor mogelijk hadden gehouden…
‘De dromenjagers’ is deel 2 van de ‘De vogel die tranen drinkt’-reeks, geschreven door Young-do Lee (1972) en vertaald uit het Koreaans door Mattho Mandersloot.

Een van de sterkste onderdelen van de reeks is de droge humor. Biyung is bijvoorbeeld niet bang voor de dood omdat dat voor tokkebi’s simpelweg betekent dat ze hun lichaam verlaten terwijl hun geest blijft bestaan. Hij probeert iemand anders te troosten met dat feit door er een grapje over te maken, maar besluit het uiteindelijk niet te doen:

“Zoon! Ik heb slecht nieuws. Ik ben dood!’
‘O, echt waar? Dan zal ik uw naam doorstrepen op de deelnemerslijst van het worstelkampioenschap. Bent u echt helemaal dood?’
‘Ja, verdomme! De familie Srabol heeft een goede worstelaar verloren.’
‘Nee, ik zei dat ik úw naam zou wegstrepen, niet de mijne.’
‘Jij, dondersteen!’
Biyung schudde zijn hoofd en besloot dat hij dat verhaal nu absoluut niet moest delen.”

Daarnaast blijven de andere eigenaardigheden van de groep, zoals Tynahans angst voor water en Keigans grotendeels emotieloze en onverschillige karakter, een grappig onderdeel van het verhaal. Echte diepgang ontbreekt echter omdat het allemaal aan de oppervlakte blijft. We komen wel meer te weten over Keigans mysterieuze verleden en wat hem op de been houdt, maar hij blijft tegelijkertijd een bijna té perfect personage die alles en iedereen aan kan en overal een antwoord op weet. Zwakke plekken lijkt hij niet te hebben.

De bijna zakelijke manier waarop personages met elkaar praten, met name Samo Fei en Keigan, zorgt ervoor dat het lastig is om ze echt als driedimensionale personages te zien. Er komt worldbuilding in dit boek voor, maar niet alles is even interessant. De geschiedenis en motivaties van de bendes en de groepen die naarstig op zoek zijn naar een koning om te dienen worden op een gegeven moment zelfs langdradig om over te lezen. De echte spanning en inzet ontbreekt. Pas tegen het einde wordt het weer interessant en is er genoeg materiaal om nieuwsgierig te blijven naar wat hierna gaat komen.

‘De dromenjagers’ is een zwakker, maar nog steeds redelijk vermakelijk vervolg op ‘De hartelozen’. Je wordt niet zo in het verhaal getrokken als zou moeten en zodra de focus van ons viertal afdwaalt naar andere bijpersonages verlies je als lezer ook een beetje de interesse. Het verhaal werkt echter toe naar een plot twist die veel belooft voor het volgende deel, waardoor dit boek meer als een overbrugging voelt dan een op zichzelf staand verhaal.