Magisch, verraderlijk en verslavend

Let op: deze recensies bevat spoilers voor het eerste deel, De wrede prins.

Na de gebeurtenissen in De wrede prins, waarin de sterfelijke Jude faerie prins Cardan misleidde om tijdelijk opperkoning van Elfhame te worden, tegen zijn zin en totdat haar broertje er klaar voor is Cardans plek in te nemen, pakt dit tweede deel de draad op vijf maanden na die alles veranderende kroning. De gevallen koning van Holly Black (1971) volgt Jude in haar nieuwe rol van hofmeester en hoe zij om moet leren te gaan met een wispelturige koning, verraderlijke faerie en het feit dat de eigenlijke macht over Elfhame bij haar ligt dankzij de eed die Cardan aan haar bindt. Die eed geldt echter voor slechts een jaar en een dag, en de datum waarop de gevaarlijke Cardan zijn eigen wil weer volledig terugkrijgt, komt schrikbarend snel dichterbij.

Jude kreeg wat ze wilde aan het eind van deel een: de macht over de troon. Het doel is om haar faerie broertje, Eik, op te laten groeien in de sterfelijke wereld tot hij oud en wijs genoeg is om als een goede vorst over Elfhame te kunnen regeren. Om dat te kunnen bereiken, heeft ze haar vaderfiguur verraden en moet ze ervoor zorgen dat ze de macht over de gevaarlijke, maar ook zeer knappe Cardan niet kwijtraakt. Naast haar ontluikende gevoelens voor hem komt Jude er bovendien achter dat iemand die ze vertrouwt haar al heeft verraden, wat haar nog verder op scherp zet – want wie kan ze nou eigenlijk écht vertrouwen in een wereld vol misleiding en wankele bondgenootschappen?

Het zijn deze punten die de drijfveer vormen van De gevallen koning. De lezer volgt Jude tijdens haar worstelingen en alle beslissingen die ze neemt – sommige goedschiks, andere kwaadschiks. Er zitten geen grote actiescènes in dit deel, wat ergens jammer is, maar Black heeft er geen moeite mee om de aandacht van de lezer vast te houden. De politieke intriges en de vele valkuilen die Jude moet zien te ontwijken als sterfelijk meisje tussen de onsterfelijke faerie geven dit boek een spanning die in elke bladzijde voelbaar is. Jude is geen lief en perfect hoofdpersonage en heeft verscheidene mindere kanten, maar die maken haar tegelijkertijd juist zo sterk. Vooral in dit deel wordt ze meerdere malen op de proef gesteld en hoe erg de situatie ook wordt voor haar, ze heeft een ijzersterke wil die haar overal doorheen weet te slepen – met alle gevolgen van dien. Als Jude hier en daar nét iets te slim en sterk overkomt dan geloofwaardig is, is dat snel vergeven.

Net als in het eerste deel is ook hier de schrijfstijl prettig en goed te volgen, zonder ellenlange beschrijvingen of poëtische zinnen. Dat betekent niet dat de schrijfstijl niet mooi is, maar het betekent wel dat het boek heel toegankelijk is voor alle typen lezers.

'Hoe verschrikkelijker het verhaal, hoe meer het gekoesterd wordt. Faeries kunnen dan misschien niet liegen, maar verhalen ontwikkelen zich hier zoals overal, worden gevoed door ambitie, jaloezie en verlangen.'

De gevallen koning is een boeiend boek dat je aandacht zorgvuldig vasthoudt zonder elk hoofdstuk met een cliffhanger te eindigen. Ook dit boek eindigt op een noot die de hele situatie tot dan toe op zijn kop zet en het zorgt ervoor dat je het liefst gelijk in het derde boek wilt beginnen. De verraderlijke wereld van Elfhame is absoluut magisch en verslavend, net als dit tweede deel.