Een origineel eerste deel van Franse top YA-reeks

De ijzige verloofde is het eerste deel in een YA Fantasy-reeks van de Franse Christelle Dabos (1980). Eef Gratama heeft de vertaling van dit boek verzorgd. In Dabos’ thuisland en het buitenland heeft de auteur al meerdere prijzen gewonnen. Haar werk wordt vergeleken met Harry Potter en Alice in Wonderland en ze wordt gezien als één van de geliefdste YA-auteurs in Frankrijk op dit moment. Er is dus veel lof voor dit boek, maar is de hype terecht?

Het eerste wat de lezer te weten komt is dat de wereld in het boek lang geleden is opgebroken in stukken. Elk stuk zweeft in de lucht en wordt een ark genoemd. Hoofdpersoon Ophelia woont op de ark Anima, waar iedereen familie van elkaar is. Nadat Ophelia de zoveelste verre neef afwijst omdat ze niks van trouwen moet hebben, wordt ze uitgehuwelijkt aan iemand buiten haar ark – een mysterieuze en zeer ongebruikelijke verbintenis die ervoor zorgt dat Ophelia alles moet achterlaten wat haar lief is.

Haar verloofde woont op de Pool, een ijskoude ark waar de mensen kil tot op het bot zijn. De Pool wordt namelijk bevolkt door een bonte verzameling aan bloeddorstige clans die tot in den treuren met elkaar vechten en kibbelen om een gunstige positie aan het hof van de familiegeest van de Pool, Faroek, te vergaren – en te behouden. Waar op Anima iedereen een familieband met elkaar heeft en gemoedelijk samenleeft moet je op de Pool zelfs voor je meest directe familieleden op je hoede zijn. Ophelia’s verloofde, Thorn, is zoals de titel al voorspelt een ijzige en afstandelijke man die altijd nors lijkt te zijn en waarbij elk woord dat hij zegt schoorvoetend uit zijn mond lijkt te komen. Toch is hij misschien een van de weinige mensen die haar kan beschermen.

Dabos heeft een unieke wereld geschapen. De arken die ze beschrijft spreken tot de verbeelding en de plekken waarop Ophelia terechtkomt en de bonte figuren die ze ontmoet geven het verhaal veel sprankel en kleur. Het begin is nog een beetje stroef en het duurt even voordat het verhaal echt van de grond komt, maar zodra je bekend bent geraakt met de wereld en de personages blijf je doorlezen. Dabos’ schrijfstijl is beeldend, maar vereist wel de volledige aandacht van de lezer om alle informatie die wordt gegeven goed te kunnen verwerken. De verzameling aan bijpersonages die Dabos heeft gecreëerd zijn interessant, al worden ze niet allemaal even goed uitgewerkt waardoor ze soms meer karikaturen lijken dan echte mensen. Wellicht is daar meer ruimte voor in de vervolgdelen.

Ophelia is een eigenzinnige hoofdpersoon. Ze trekt zich niks aan van haar uiterlijk en wat anderen van haar vinden. Het liefst draagt ze de saaiste en ouderwetste jurken die ze kan vinden en haar betoverde sjaal is nooit ver van haar zijde. Ze is iemand die meer heeft met voorwerpen dan met mensen. Zij lijkt misschien wel de persoon die het minst geschikt is om te leven op de Pool, maar Ophelia is vastbesloten om haar lot in eigen handen te nemen en te overleven, met of zonder hulp. Als lezer leef je absoluut met haar mee.

'Ze weigerde om volledig afhankelijk te zijn van Thorn en Brunhilde. Ophelia wilde haar eigen mening vormen, zelf keuzes maken, op haar eigen benen staan.'

De ijzige verloofde is een bruisende introductie in een wereld vol met arken en rivaliserende clans. Ophelia ontdekt samen met de lezer de eigenzinnige plekken en mensen die ze tegenkomt en daarmee weet Dabos de wereld die ze heeft geschapen heel beeldend te delen met de lezer. Sommige personages hebben baat bij meer diepgang en de schrijfstijl van Dabos mag hier en daar wat vlotter, maar in het algemeen is het een onvoorspelbaar en heel vermakelijk boek. Het einde nodigt uit om het vervolgdeel te lezen met veel vragen die onbeantwoord blijven; waarschijnlijk zullen veel lezers die uitnodiging maar al te graag aangaan.