Voorspelbare afsluiter van de trilogie

De kleuren van licht is de afsluiter van de fantasy trilogie van V.E. Schwab (1987). Kell is door een list naar Wit Londen gelokt en moet uit de klauwen van Osaron worden gered. Lila schiet hem te hulp, maar het werkelijke gevaar sluimert dicht in de buurt, klaar om Rood Londen aan te vallen. Deze keer is Kell niet genoeg om het op te nemen tegen deze grote vijand, die heel Rood Londen en de bevolking daarbuiten tracht te overheersen. Samen met dievegge Lila, piratenkapitein Alucard en de onpeilbare Holland moet Kell een manier zien te vinden om een manifestatie van duistere magie te verslaan die zichzelf een god noemt – en genoeg macht heeft om die bewering kracht bij te zetten.

Dit laatste deel pakt de draad meteen weer op en begint midden in de actie, waarvandaan een genadeloos tempo op wordt gebouwd. De dreiging van Osaron is voelbaar en er is weinig adempauze voor de personages om zich te hergroeperen en een plan te maken. Osaron verspreidt een duistere mist die de bewoners van Rood Londen dwingt om zich aan hem te onderwerpen en toe te staan dat hij hun lichamen overneemt. Voordat de mist het kasteel kan overnemen, wordt deze echter verdedigd door magiërs en wordt de plek een ‘safe zone’ voor de hoofdpersonages. En dat is precies het moment waarop de spanning en urgentie wegvloeit uit het boek en eigenlijk niet meer terugkomt.

Dit wordt verergerd doordat een groot deel van de belangrijkste personages zich van de brandhaard van de actie verwijdert om op zoek te gaan naar een voorwerp om de vijand te kunnen verslaan. Opnieuw valt Schwab hiermee in een groot cliché, iets waar ze zich in de eerdere delen ook al regelmatig schuldig aan maakte. Soms is een cliché weliswaar onvermijdelijk (en zelfs welkom), maar ze weet er geen originele draai aan te geven. In de tijd dat de belangrijke personages weg zijn, lijkt Schwab er grote moeite mee te hebben om de achterblijvers iets te doen te geven. De schokkende gebeurtenissen in hun verhaallijn weten geen echte impact te maken op de lezer.

Schwab kan goed actiescènes beschrijven en beheerst de karakters van haar personages goed. Er zitten veel rustigere momenten in het boek die ruimte bieden aan karakterontwikkelingen, en deze momenten – wanneer de personages op elkaar inspelen – zijn het sterkst. Wel wordt het vrij snel irritant wanneer Lila weer eens dreigt Holland te vermoorden en Kell en Alucard elkaar het daglicht in elkaar ogen niet gunnen.

Een groot pluspunt in dit deel is Holland, die een twijfelachtige bondgenoot wordt van Kell en de rest. Een grijzer personage in de reeks is er niet, en daarmee is Holland een complex en interessant personage. In dit deel komen we door flashbacks eindelijk meer over hem te weten. Hij maakt vooral in dit deel een grote ontwikkeling door zonder zijn essentie te verliezen.

Al met al is dit laatste deel vermakelijk om te lezen, maar het is grotendeels te voorspelbaar om er echt van te kunnen genieten. Het einde van het boek sluit de verhaallijnen van alle personages redelijk netjes af zonder grote verrassingen, al is het opvallend dat niet alle vragen worden beantwoord. De rode lijn door de drie boeken heen is voorspelbaar en is al talloze malen eerder – en beter – uitgevoerd.

Het boek is dikker dan de voorgaande delen en bevat her en der goed geschreven actiescènes en significante momenten waarop de personages zich ontwikkelen, maar de scènes die schokkend zijn bedoeld of emoties moeten oproepen bij de lezer komen nergens goed van de grond.