Weinig plot en actie, maar sterke schrijfstijl

De Kleuren van Schaduw is het vervolg op De Kleuren van Magie en geschreven door V.E. Schwab, een auteur die zowel voor volwassenen als jongvolwassenen schrijft. Deze reeks in kwestie is bedoeld voor eerstgenoemde doelgroep en gaat over Kell, een jongen die door verschillende soorten werelden kan reizen en zelf in het zelf-omgedoopte Rood Londen woont met zijn broer Rhys, die de troonopvolger is. Lila komt uit onze eigen wereld en is een dief die altijd op zoek is naar problemen. In dit deel krijgen ze te maken met de nasleep van de gebeurtenissen uit deel 1 en wordt er bovendien een magisch toernooi georganiseerd dat veel mensen naar het Rode Londen trekt. Tijdens de pracht en praal van het toernooi sluimert ondertussen een oude vijand in een ander Londen, wachtend op de kans om zijn oude macht en glorie te herstellen.

’Iedereen denkt dat ik dood wil of zo, snap je wat ik bedoel? Maar ik wil niet dood. Dat is te makkelijk. Nee, ik wil léven, maar je voelt je pas echt levend als je de dood in de ogen kijkt. En als je dat eenmaal hebt gedaan, weet je dat alles wat je voor die tijd hebt gedaan niet echt leven was. Dat was gewoon vegeteren. Misschien ben ik gek, maar hoe meer er op het spel staat, hoe mooier het leven volgens mij is.'

De personages van Schwab worden goed uitgewerkt en het belangrijkste is dat ze fouten maken en grenzen hebben die niet overschreden kunnen worden. Grote ontwikkelingen maken de hoofdpersonages echter nog niet mee en ze blijven grotendeels in hun oude dromen en frustraties hangen, maar er wordt wel een aanzet gemaakt naar deel 3 waarin hun ontwikkeling hoogstwaarschijnlijk zal pieken.

Schwabs schrijfstijl is erg pakkend en bevat veel beschrijvingen waardoor de verschillende Londens en culturen die de revue passeren goed uit de verf komen. Ze heeft haar personages goed in de hand en maakt al hun keuzes en gevoelens getrouw aan hun karakter. Het jammere is dat er niet genoeg gebeurt om voldoende gebruik te maken van deze beeldende schrijfstijl, en dit boek is misschien wel het schoolvoorbeeld van een tussendeel dat niet helemaal goed uit de verf komt.

Dit komt mede door het gebrek aan actie en plot, maar ook doordat Schwab in een clichévalkuil valt in dit tweede deel: een magisch toernooi waarvan je de afloop al bijna kan raden, al heeft Schwab wel een paar verrassingen in petto voor de lezer. Dit toernooi zorgt even voor wat meer actie in het verhaal en bevat heel beeldende beschrijvingen van alle verschillende soorten magie die worden gebruikt, maar algauw lijkt de auteur zelf ook moe te worden van al die wedstrijden en worden de minder belangrijke duels geskipt. Onfortuinlijk is dat het hele toernooi eigenlijk niks toevoegt aan het verhaal, behalve als bron van potentiële ontwikkeling voor sommige personages. Ondanks dat is het niet genoeg om deze prominente plek in het boek te rechtvaardigen.

Schwab is het sterkst wanneer het aankomt op haar worldbuilding en haar personages, maar de plotindeling in dit tweede deel van een trilogie had meer aandacht moeten krijgen. De opbouw naar het hoogtepunt in de reeks is te langzaam en er gebeurt te weinig ertussenin om de lezer goed vast te kunnen houden. Het is een matig tussendeel waar meer uit had kunnen worden gehaald, maar Schwabs personages en schrijfstijl houden de lezer desondanks geboeid. Pas tegen het einde pakt het verhaal echt weer op, en dan is het alweer voorbij.