Een grotendeels kleurloos boek met interessant thema

De naamloze koningin is geschreven door Rebecca Mclaughlin en staat op zichzelf. De hoofdpersoon is een Naamloos meisje dat zichzelf ‘Coin’ noemt. De Edelen hebben de grootste macht in Seriden en de Wettigen onder hen hebben rechten en bezit, maar als Naamloze heeft Coin bijna niets. Ze leeft op straat en voedt zichzelf door zakken te rollen en andere criminele activiteiten. Als Naamloze heeft ze geen bezit en heeft ze nooit een opleiding gehad, maar dit alles maakt niet uit wanneer ze plots wakker wordt van een stekende pijn en een tatoeage op haar arm vindt. Deze roept haar uit tot de nieuwe koningin van Seriden. Er is alleen één probleem: Naamlozen worden nooit uitverkoren voor het koningschap, dus waarom is Coin zo speciaal? En wat voor verregaande gevolgen zal dit hebben voor zichzelf en de hele Naamloze gemeenschap?

Het interessante en tegelijkertijd politiek geladen aspect van dit boek is de status die de Naamlozen hebben: ze vallen buiten alle wetten, maar dit betekent ook dat ze geen rechten hebben en zelfs geen eigen naam. Ze kunnen geen bezit hebben of een beroep uitoefenen, en moeten dus noodgedwongen op straat hun kostje bij elkaar proberen te verdienen door criminaliteit of bedelen. De situatie doet een beetje denken aan de positie van illegale immigranten in de Verenigde Staten en de vluchtelingen in Europa, die bij elkaar vastzitten in geïmproviseerde tentenkampen. Dit boek zet je daarmee aan het nadenken en het is makkelijk om parallellen met onze wereld te zien.

Er valt veel over dit thema te vertellen, maar de plot zelf is minder sterk. Het boek is vrij kort, maar toch voelt het begin erg langdradig aan en duurt het even voordat het verhaal echt op gang komt. Zodra dat gebeurt, is het makkelijker om verder te blijven lezen, maar de karakterontwikkelingen en de ontwikkeling van de plot laten wat te wensen over. Sommige personages lijken van de een op de andere dag van mening te veranderen over Coin, vaak zonder echte aanleiding. Er is te weinig ruimte voor echte ontwikkeling, waardoor de gebeurtenissen vrij van de hak op de tak aanvoelen. Qua plot gebeurt er niet erg veel. Er is een plotlijn waarbij Naamloze mensen mysterieus verdwijnen en eentje waarbij mysterieuze figuren brand stichten en verdeeldheid zaaien, maar ze zijn niet interessant genoeg om echt veel om te geven.

Het is lastig om echt goed vat te krijgen op de personages en hun motivaties. Coin en Esther zijn het interessantste en krijgen de meeste ruimte om zich uit te drukken en zichzelf te ontwikkelen. Anderen zoals Glenquartz en Belrosa lijken meer archetypes: de één is de pure goedzak en de ander door en door slecht, uit op macht, bij wie alleen de duistere mantel en maniakale lach nog ontbreken.

De naamloze koningin is een doorsnee boek met een interessant thema, dat niet sterk genoeg is om er echt een goed boek van te maken dat opvalt in het genre. Het valt te zeer binnen het cliché van de uitverkorene om echt origineel uit de hoek te komen. Door de beperkte omvang van het boek is er te weinig ruimte voor een uitgebreide uitwerking van de personages en de plot, maar Mclaughlin toont wel aan dat het mogelijk is om een vermakelijke standalone te schrijven in een genre waar vooral series voorkomen. Een vermakelijk, maar vrij kleurloos boek waar de politieke laag het boek voor een groot deel redt.