Goede thema's, maar niet helemaal geslaagd

Mireille is voor de zoveelste keer op rij tot Varken van de school benoemd – al is dit de eerste keer dat ze het Bronzen Varken is en niet het Gouden Varken. Het Gouden en het Zilveren Varken zijn dat jaar voor Astrid en Hakima, twee meisjes die Mireille vóór de omstreden verkiezing niet eens kende. Voor haar is de maat vol: het is tijd om zich te verzetten tegen de verkiezing door haar status als Varken met open armen te ontvangen – op haar eigen manier, natuurlijk. Zo begint De zomer dat we Parijs bestormden van Clémentine Beauvais (1989), vertaald uit het Frans door Eva Wissenburg.

Mireille heeft een vader die haar niet erkent en die getrouwd is met de Presidente van Frankrijk. Astrid wil dolgraag de band Indochine ontmoeten, die optreedt tijdens de 14 juli-viering in Parijs. Hakima wil samen met haar broer Kader een generaal confronteren die op diezelfde dag een medaille krijgt voor de gevaarlijke oorlogsmissie die Kader zijn benen en bijna zijn leven kostte. De perfecte reden dus om met z’n allen naar Parijs te fietsen, al hadden ze niet kunnen dromen hoeveel media-aandacht hun doldwaze tocht met zich mee zou brengen.

Het eerste wat opvalt aan dit boek is de humor. Dit aspect is zowel een van de sterkere als zwakkere kanten van het boek. Aan de ene kant is het verfrissend om een gepeste hoofdpersoon te hebben die van alles een grapje maakt om zichzelf te beschermen en van zich af te bijten. Aan de andere kant maakt diezelfde humor het verhaal ook oppervlakkiger en soms zelfs storend. Dit komt vooral goed naar voren wanneer Mireille in gedachten vrij gemene opmerkingen maakt over Astrid en Hakima. Bovendien past de ietwat kinderachtige manier van praten en denken van Mireille meer bij een jonger meisje dan een tiener van vijftien. Wellicht is de taal van dit boek meer gekozen omdat het gericht is op een relatief jonger publiek dan de leeftijden van de hoofdpersonages, maar dan nog is dit storend.

De fietstocht die de meiden maken en de media-aandacht die eraan vastzit, zorgt met vlagen voor interessante en zelfs ontroerende momenten. Deze drie meiden maken de tocht om antwoorden te halen in Parijs en om zichzelf en anderen iets te bewijzen. Je hart gaat naar ze uit, vooral als Mireille zowel de lieve als de schokkend hatelijke berichten op social media deelt met de lezer. Het is een goede reflectie van onze huidige maatschappij en hoe vooral jonge mensen met de grond gelijk worden gemaakt door mensen die schuilen achter hun computer. De manier waarop Mireille toch doorzet en haar twee nieuwe vriendinnen beschermt, is heel mooi, net als de manier waarop wordt geprotesteerd tegen de grote druk op mensen om er mooi en 'gewenst' uit te zien.

Ondanks die scherpe momenten komt dit boek nooit helemaal goed van de grond. Er zitten zoals gezegd goede en sterke momenten tussen, maar het blijft grotendeels te oppervlakkig om echt grote impact te maken. Er is te weinig ruimte voor de andere personages om zich te ontwikkelen. Het idee van het boek is goed en de humor hier en daar best leuk. Met een einde dat enigszins een anticlimax is sluit je dit boek uiteindelijk met een glimlach, al zal het verhaal waarschijnlijk niet lang blijven hangen.