Een beeldend geschreven tweede deel

Het IJzerzwaard is het vervolg op De IJzerraaf, geschreven door Julie Kagawa (1982) en vertaald door Selma Soester. Het pakt de draad snel op waar deel 1 was gebleven, al is nu niet de schelm Puck aan het woord, maar Ash, de elvenprins afkomstig uit het Winterrijk en echtgenoot van IJzerkoningin Meghan. Algauw komen ze erachter dat hun zoon Keirran is vermist geraakt na een verpletterende aanval op het vergeten volk. Samen met Meghan, Puck, de vergeten fae Nyx en de cait sith Grimalkin gaat Ash op zoek naar zijn zoon, maar een duister gevaar sluimert op de achtergrond. Dit gevaar dreigt elk moment weer te ontwaken - maar wie of wat is het eigenlijk? En waarom brengt het het slechtste in iedereen naar buiten?

Ook in dit vervolgdeel heeft Kagawa ervoor gezorgd dat haar verhaal voor zowel nieuwe als oude bekenden geschikt is. Gebeurtenissen uit het verleden worden benoemd en uitgelegd waar nodig waardoor je de onderlinge relaties en situaties goed begrijpt, ook zonder voorkennis. De auteur heeft een heel goede grip op haar personages en hun onderlinge geschiedenis. Ash et al voelen geleefd aan op een positieve manier: het is duidelijk uit alles dat ze een voorgeschiedenis hebben met elkaar en veel hebben meegemaakt samen. Ze voelen daardoor bijna tastbaar aan voor de lezer.

Er is ook nog steeds ruimte voor personages om zichzelf te ontwikkelen: zowel voorganger Puck in het vorige deel als Ash in dit deel leent zich goed voor een dichtere kijk op hun gedachtes en gevoelens. Ash worstelt soms nog steeds met de woede en de duistere kracht van het Winterrijk dat in hem huist en misschien wel een keer boven water dreigt te komen.

Kagawa’s schrijfstijl is heel prettig en makkelijk om te volgen. De beschrijvingen van de omgeving, actie en de talloze wezens in het verhaal zijn heel sfeervol en beeldend, maar niet langdradig of repetitief:

'De mist om ons heen werd dichter. Hij kroop over de grond en glibberde in een angstwekkend tempo op ons af. Binnen een paar seconden had hij ons omringd en was de hele binnenplaats wit geworden, zodat we niet meer dan een paar meter voor ons uit konden kijken. En hij voelde… boos aan. De nevel was een kolkende ketel van woede en haat, met spookachtige mistflarden die naar ons klauwden en op ons af kringelden.'

Een mindere kant van het verhaal is dat er soms erg toevallige redenen zijn voor de hoofdpersonen om steeds van de ene plek of persoon naar de andere te gaan. Zo komen op deze manier oude bekenden voorbij en weten de personages precies op het juiste moment tijdens een belangrijke gebeurtenis aanwezig te zijn. Soms voelt het verhaal te veel als een reis van A naar B naar C en zo verder tot de ontknoping, maar dat mag de pret niet drukken: de actie en het mysterie van het kwaad dat op de loer ligt maken veel goed.

Het IJzerzwaard is een spannend vervolg met een centraal mysterie dat zich op een interessante manier ontvouwt. Kagawa heeft een uitgebreide wereld geschapen die ze volledig beheerst: zowel de personages als de plaatsen worden beeldend omschreven en goed uitgewerkt. Het verhaal leidt tot een ontknoping die een duidelijke opzet geeft voor het derde deel en veelbelovend is.