Hartverwarmend, magisch en humorvol

Linus Baker is een maatschappelijk werker in dienst van het Ministerie van Toezicht Magische Jongeren en bezoekt zogenaamde weeshuizen waarin magische kinderen opgroeien. Zijn rapporten bepalen of een weeshuis openblijft of niet met het oog op het belang van de kinderen. Dan krijgt hij een opdracht toegewezen met geheimhoudingsniveau 4: hij moet een geheim weeshuis op een eiland met zes magische kinderen bezoeken en beoordelen of ze een gevaar vormen voor de samenleving. Ook moet hij bepalen of de directeur van het weeshuis, de mysterieuze Arthur Parnassus, competent genoeg is om voor de kinderen te zorgen - en om hen in toom te houden. Al snel beseft Linus dat het Ministerie informatie voor hem heeft achtergehouden. Ook Arthur zet hem voor een raadsel, al helemaal als er onverwachte gevoelens opbloeien die Linus zouden kunnen afleiden van wat er werkelijk speelt…

De kinderen in het weeshuis vormen een leuk en bont gezelschap: Talia is een unieke vrouwelijke kabouter met een baard, Phee is een krachtige nimf, Sal is een verlegen jongen die in een klein hondje verandert als hij zich bedreigd voelt, Theodore is een zeldzame tweepotige draakje met een voorliefde voor knopen, Chauncey is een mysterieus kwalachtig wezen dat het liefst een piccolo zou willen worden, en Lucy is de zesjarige antichrist die spinnen in zijn hoofd heeft en droomt van bloed en verderf. Het is niet verwonderlijk dat Linus meteen na aankomst spijt heeft dat hij hier ooit aan is begonnen, maar zijn hart voor zijn werk overtuigt hem te blijven.

Linus neemt zijn werk en alle regels en verplichtingen die hij moet volgen erg serieus en geeft echt om de kinderen, maar zijn leven is tegelijkertijd ook eenzaam en grijs. Directeur Arthur Parnassus is een interessante tegenhanger van hem: Arthur is helemaal niet van de regels en stimuleert zijn kinderen in plaats daarvan om hun eigen pad te vinden en zichzelf te ontwikkelen zoals zijzelf willen. Hun dynamiek is leuk om te volgen, net als alle capriolen van de vroegrijpe kinderen op het eiland. Met name de zesjarige Lucy en de stille Sal springen ertussenuit - Lucy omdat hij Linus en anderen graag de stuipen op het lijf jaagt maar een hart van goud heeft en Sal omdat hij veel heeft meegemaakt en het moeilijk vindt om nieuwe mensen te vertrouwen, maar dat wel probeert.

Het weeshuis in de azuurblauwe zee is geschreven door TJ Klune (1982) en vertaald door Anneke Bok en Claudia de Poorter. Het is een hartverwarmend feelgoodverhaal voor de Young Adult-doelgroep met onvergetelijke personages, een flinke dosis humor, en een speelse vertelwijze. TJ Klune schuwt niet weg van het benoemen van vooroordelen die er in de wereld bestaan en hoe mensen zich zelfs tegen onschuldige kinderen keren als ze bang en onwetend genoeg zijn.

'Ik ben gefrustreerd,’ zei meneer Parnassus. ‘Magische kinderen worden alleen maar geconfronteerd met vooringenomen ideeën over wie ze zijn. En ze groeien op tot volwassenen die niets anders kennen dan dat. U hebt het zelf gezegd: Lucy was niet wie u verwachtte, wat betekent dat u in uw hoofd al had besloten wat hij was. Hoe kunnen we vooroordelen bestrijden als we niets doen om ze te veranderen? Als we ze maar laten voortwoekeren, wat heeft het dan voor zin?'

Al is het verhaal soms een tikje kinderlijk geschreven en zal het door sommige lezers als mierzoet worden ervaren, het is een verhaal met een groot hart, een belangrijke boodschap en vooral veel aandacht voor wat het betekent om je eigen familie te kiezen en jezelf te durven zijn. Het boek sla je, zoals het een goede feelgood betaamt, met een warm en tevreden gevoel dicht.