Zoeken naar geluk in de klei

Jeongmin is een jonge vrouw die, na ontslag te hebben genomen van haar stressvolle baan, in een negatieve spiraal terecht komt. Ze komt haar deur niet meer uit en verwaarloost zichzelf. Wanneer ze echter op een dag zichzelf toch naar buiten sleept voor een beker koffie stapt ze per ongeluk een pottenbakkerij binnen. Dat belangrijke moment luidt de omslag in voor Jeongmins gemoedstand, maar is het genoeg om haar geluk weer terug te vinden?

Zogeheten ‘healing fiction’ is een begrip dat zijn weg steeds meer op de Nederlandse boekenmarkt weet te vinden. Gewone mensen die om wat voor reden dan ook hulp kunnen gebruiken, vooral op mentaal gebied, vinden troost en geluk op een onverwachte manier. Dit boek is een mooi voorbeeld hiervan; Jeongmin raakt uit de sleur doordat ze iets nieuws uitprobeert. Iets waar ze creatief voor moet zijn en haar handen moet gebruiken in plaats van verdwaald te raken in haar hoofd. De metaforen en de warme, beeldende schrijfstijl die Yeon gebruikt brengen dit goed tot leven:

“'Pottenbakken is net als het aanwakkeren van je hart. Door lelijke, stumperige klei met je handen te kneden, ga je er steeds lieflijker naar kijken. Op dezelfde manier, als er iets lelijks in je hart zit wat je het liefst wilt negeren, zul je er juist goed naar moeten kijken om te weten wat het is. Liefde, compassie, er zitten soms allerlei verkreukelde gevoelens in je hart verstopt. Pas als je die blijft kneden, zie je in hoe dierbaar ze zijn.'”

Elk bijpersonage in het boek lijkt op het eerste gezicht nergens mee te zitten, maar al snel wordt duidelijk dat iedereen wel onder zijn of haar facade iets meedraagt. Eigenaresse van pottenbakkerij Soyo, Johie, heeft een groot verlies meegemaakt terwijl de jonge Jun worstelt met de verwachtingen van zijn ouders en zijn eigen dromen. De personages zijn driedimensionaal en dienen niet alleen de plot, maar hebben ook ieder momenten waarbij de lezer in hun gedachten kan duiken. Dit geeft het boek een goede en welkome diepgang.

Atelier Soyo (karakter ‘so’ staat voor het boetseren van klei en ‘yo’ voor de oven. Het kan echter ook ‘de benodigde tijd’ betekenen; een onbedoelde woordspeling die slaat op de vele uren die in het maken van een voorwerp van klei zit. Het kan echter ook verwijzen naar de ontwikkeling van Jeongmin. Het pottenbakken geneest haar niet van de een op de andere dag van haar depressie, maar helpt haar beetje bij beetje zichzelf weer te vinden met de hulp van de kleurrijke mensen om haar heen:

“Jeongmin dacht aan de leden van het atelier. Soms, als ze in haar handen wreef en de klei aan haar vingers nog hardnekkiger aan haar huid bleef plakken, schoten de andere leden - met brandschone vingers - te hulp om haar handen vast te houden en de klei ervan af te vegen.”

Pottenbakken voor geluk is geschreven door Yeon Somin en is vertaald uit het Koreaans door Mattho Mandersloot en David Pfaff. Het is een verhaal dat je een warm gevoel geeft zonder te sentimenteel te worden. De personages helpen elkaar om een betere versie van zichzelf te worden zonder dat zelf door te hebben – maar het is Jeongmin zelf die uiteindelijk de stappen maakt om zichzelf uit het diepe dal te halen waarin ze is gevallen.