Veel geouwehoer, weinig inhoud

Marcel van Roosmalen (1968) is journalist, columnist en schrijver. Zijn favoriete voetbalclub is Vitesse en hij schreef al eerder boeken met figuren die met deze club te maken hadden, waaronder het in 2013 overleden boegbeeld van Vitesse: Theo Bos. Een andere prominente Vitessenaar, Theo Janssen, kon natuurlijk ook niet ontbreken in het oeuvre van Van Roosmalen. Dit boek is een vervolg op het eerdere boek Schijt dat het laatste voetbalseizoen van Theo belichtte.

Korte zinnen, humor en vooral zichzelf niet al te serieus nemen. Deze zinnen kunnen zowel op het boek als op het eigenzinnige subject ervan slaan. Het boek weet de persoonlijkheid van Theo Janssen haast perfect op papier neer te zetten. Er is geen plaats voor onnodige poëtische omschrijvingen of diepgang – al had er van dat laatste toch wel wat meer mogen zijn.

Het is namelijk een boek met vrij weinig inhoud, maar dat weten de heren in het boek zelf ook heel goed. Op een gegeven moment wordt bijvoorbeeld een dagboekaantekening van oud-Ajax-teammanager David Endt in het boek gevoegd na Theo’s woorden: ‘Zet dat er maar in. Krijgt het boek toch nog inhoud.’ Vergeleken met de boeken over iemand zoals Kieft mis je haast de harde, schrijnende gedeeltes waarin de persoon waar het boek over gaat flink door het stof gaat. Theo lijkt de duistere wereld van drugs en alcohol waarin veel van zijn collega’s werden gegrepen vermeden te hebben, maar over andere aspecten in zijn leven wordt ook niet al te diep ingedoken. Een persoonlijker verslag zou het boek een welkome diepere lading hebben gegeven, maar vooralsnog lijkt dit boek vooral te willen vermaken en niet moeilijk te willen doen.

Het boek verschaft een inkijk in het (vroegere) leven van Janssen, met in het midden een aantal foto’s die hem door de jaren heen laten zien. Met een knipoog worden de anekdotes verteld en zoals beloofd zul je het boek vaak met een glimlach lezen, maar als lezer zul je het gevoel hebben dat je Theo Janssen nog steeds niet helemaal kent – maar dat is ook onmogelijk met een biografie, hoe uitgebreid die ook mag zijn. Veel nieuws over ‘De Dikke Prins’ zul je niet te weten komen.

Eigenlijk vat de slotalinea van Van Roosmalen het geheel goed samen:

“Theo bestelde een boek met korte hoofdstukjes, grote letters, liever geen diepgang en een beetje humor, maar uiteindelijk liet hij zich tussen de regels door toch kennen. Ik vond dat een aangename verrassing, ik hoop u ook. Zelf zou hij zeggen: ‘En anders lekker niet.’