Niemand is veilig

'Everyone has a reason to fear the boy with the gun.'

Zo luidt de tagline van Marieke Nijkamps debuut This is where it ends. Het volgt vier tieners in de loop van 54 minuten terwijl een schietpartij op school aan de gang is. Claire is buiten op het atletiekveld wanneer het schieten begint. Tomás is in het kantoortje van de directrice stiekem door documenten aan het rommelen. Zijn zus Sylv en haar vriendin Autumn zitten opgesloten in het volle auditorium waar de schutter rondloopt. Ze hebben allemaal een link met deze schutter en dus een reden om hem te vrezen. Gedurende 54 minuten komt hun hele leven op hun kop te staan en het is nog maar de vraag of ze het er allemaal heelhuids vanaf zullen brengen.  

Marieke Nijkamp, een geboren Nederlandse, schreef dit debuut in het Engels en liet het publiceren in de Verenigde Staten bij Sourcebooks Fire in 2016. Later in dat jaar kwam het boek ook uit in Nederland bij HarperCollins Holland onder de naam 54 minuten. Nijkamp is lid van We Need Diverse Books en oprichter van DiversifYA. Het is duidelijk dat ze waarde schenkt aan diversiteit in haar boeken en dat is zeker terug te zien in dit verhaal. Niet alleen ontmoeten we bijvoorbeeld Fareed, een jongen uit Afghanistan die bevriend is met de Spaanse Tomás, maar we komen ook homoseksuele studenten tegen. Nijkamp is er goed in geslaagd om diversiteit op een soepele, doodnormale manier te verwerken in haar verhaal en is een voorbeeld voor het Young Adult genre waar blanke, heteroseksuele tieners maar al te vaak lijken te domineren.  

In het begin zijn de namen van de personages en hun onderlinge relaties lastig om te onthouden. We leren deze personages immers slechts kennen voor minder dan een uur in hun leven, wat er ook voor zorgt dat het een uitdaging voor de schrijver is om de personages op zo’n manier neer te zetten dat je om ze gaat geven. Na een tijdje heb je de namen wel door en kun je je op hun verhaal focussen zonder meer terug te hoeven bladeren.  

Door middel van flashbacks kom je meer te weten over de hoofdpersonages en hun dromen en teleurstellingen, maar ook over hun relatie met de schutter – Tyler Browne. Door de flashbacks en de gedachten van de personages kan je langzaam maar zeker een beeld vormen waarom Tyler besloot die dag met een wapen en veel munitie naar school te gaan, maar er blijven veel gaten in het narratief zitten en door de korte tijdsspan van het boek blijft er een onoverkomelijke oppervlakkigheid. De flashbacks geven antwoorden, maar er blijven ook genoeg vragen over. We brengen te weinig tijd door met de personages om ze echt goed te leren kennen, maar Nijkamp heeft duidelijk haar best gedaan om ze genoeg substantie te geven dat je wel degelijk om hun welbevinden gaat geven.

Binnen de 54 minuten gebeurt er veel en door de vele perspectiefwisselingen wordt de spanning gestaag opgebouwd. Op het eind van elk hoofdstukje is een cliffhanger waardoor je door blijft lezen om erachter te komen wat er gaat gebeuren. Toch verandert het verhaal nooit in een ordinaire pageturner en blijft het een verhaal dat dicht bij de menselijkheid van de personages staat en nooit de grens van sensationeel overschrijdt.  

This is where it ends is een verhaal dat je wakker zal schudden. Een schietpartij is misschien wel het ergste dat je op school kan meemaken en het verhaal laat dankzij meerdere perspectieven zien hoe verschillende mensen kunnen reageren. Het is een verhaal van angst en verdriet, maar ook van ontpoppende moed, vriendschap en liefde. Het boek romantiseert de schietpartij niet en toont een verhaal waarin de mensen en hun dromen centraal staan. De tijdsspan is te kort voor genoeg diepgang, maar het is een boek dat het lezen waard is.