Super mooi, raak en emotioneel. En leerzaam wat betreft PTSS

De weg naar huis is een emotioneel beladen boek. Emoties zoals onbegrip, verdriet en angst heersen van het begin tot het einde. De auteur wist me in slechts 100 bladzijden al te raken.

Wat een bijzonder en ontzettend raak verhaal. Een moeder die wordt uitgezonden, de verhoudingen binnen het gezin die veranderen, de angsten van kinderen, het Amerikaanse leger, top advocatuur, vriendschap en verlies. Het komt allemaal samen in dit Amerikaanse verhaal.

De hoofdpersonen zijn super goed uitgewerkt. Ik heb het gevoel dat ik zowel Jolene als Michael door en door heb leren kennen. Dit komt mede doordat je de personages in goede en slechte tijden meemaakt. In slechte tijden komen er vaak andere karaktereigenschappen naar voren. Daarnaast leer je de kinderen, Betsy en Lulu, echt kennen. De momenten met de kinderen zijn dan ook mijn favoriete fragmenten uit het boek. Ze zijn zo eerlijk en zijn een spiegel voor hun ouders.

Zodra Jolene terugkeert naar huis vind ik dat het verhaal wat afzwakt. De dagen duren lang en ik mis de verdiepingsslag wat betreft Jolenes gevoelens. Ze is getraumatiseerd en ze wordt elke dag met de gebeurtenissen uit Irak geconfronteerd. De verdieping had voor mij gevonden kunnen worden in sessies bij de psycholoog. Desalniettemin vind ik het ijzersterk dat een onderwerp als PTSS onder de aandacht wordt gebracht. Het wordt alleen niet uitgekristalliseerd.

Dit boek is in alle facetten aangrijpend en geen enkele emotie blijft onaangeraakt.