Lezersrecensie
Spanning op Sicilië
Op één avond las ik het debuut van Steven Clarysse uit. Herfst in Palermo is een roman, maar voor mij had het veel elementen van een thriller.
We volgen het verhaal van Elena, een 24-jarige vrouw uit Nederland. Nadat ze op 4-jarige leeftijd door Cees is geadopteerd, verliet ze Sicilië. Twintig jaar later keert Elena terug om antwoorden op haar vragen te krijgen. Ze begint haar zoektocht door middel van een cryptisch dagboek uit de nagelaten reiskoffer. Tijdens haar zoektocht wordt Elena vergezeld door Matteo. Al snel blijkt dat het eiland van cannoli, caponata en de Etna ook een lelijke kant heeft. Het hele eiland lijkt voorbereid op Elena’s komst..
Vanaf het eerste hoofdstuk werd ik in het verhaal gezogen. Een vreemde, vage situatie doet zich voor en je mist enorm veel context. Dit zorgt ervoor dat je als lezer nieuwsgierig werd.
Herfst in Palermo begon als een roman, maar na zestig bladzijden ervaarde ik veel spanning en leek het boek meer op een thriller. Het verteltempo ligt hoog, doordat veel verschillende gebeurtenissen elkaar afwisselen. Aan het begin leek het verhaal zich te berusten op toeval en naïviteit van Elena. Ik leek uitleg en begrip voor de toevalligheden te missen. Dit riep vraagtekens bij mij op. Daarnaast wordt de spanning gedurende het hele boek opgedreven én vastgehouden.
Het boek was een emotionele rollercoaster voor mij. Ik ging achtereenvolgens de volgende emoties door: hoop, verdriet, irritatie, angst, nieuwsgierigheid, angst, hoop, verdriet, hoop, stress. De auteur heeft me totaal verrast. De onverwachte wending maakte het boek voor mij enorm goed. Ook kreeg ik antwoorden op alle vragen die ik ervoor had, waardoor mijn twijfels wat betreft de toevalligheden en naïviteit werden weggenomen.
De hoofdstukken wisselen zich af in tijd en vanuit wie het verhaal wordt verteld. Dit wordt niet duidelijk aangegeven, maar de aanduiding is wat mij betreft ook niet nodig. Je begrijpt direct wiens verhaal het is.
In 190 bladzijden weet Steven Clarysse je mee te nemen in een bijzondere, spannende zoektocht. De schrijfstijl behelst korte zinnen, korte omschrijvingen en bondige hoofdstukken. Niets van wat er in het boek wordt verteld is overbodig.
Het boek wordt in een van de laatste hoofdstukken poëtisch afgesloten. Dat vond ik mooi en het voelde alsof de cirkel rond was. Het fragment van jaren later was gesloten, maar de paniek sloeg weer toe. Komt er een vervolg?
We volgen het verhaal van Elena, een 24-jarige vrouw uit Nederland. Nadat ze op 4-jarige leeftijd door Cees is geadopteerd, verliet ze Sicilië. Twintig jaar later keert Elena terug om antwoorden op haar vragen te krijgen. Ze begint haar zoektocht door middel van een cryptisch dagboek uit de nagelaten reiskoffer. Tijdens haar zoektocht wordt Elena vergezeld door Matteo. Al snel blijkt dat het eiland van cannoli, caponata en de Etna ook een lelijke kant heeft. Het hele eiland lijkt voorbereid op Elena’s komst..
Vanaf het eerste hoofdstuk werd ik in het verhaal gezogen. Een vreemde, vage situatie doet zich voor en je mist enorm veel context. Dit zorgt ervoor dat je als lezer nieuwsgierig werd.
Herfst in Palermo begon als een roman, maar na zestig bladzijden ervaarde ik veel spanning en leek het boek meer op een thriller. Het verteltempo ligt hoog, doordat veel verschillende gebeurtenissen elkaar afwisselen. Aan het begin leek het verhaal zich te berusten op toeval en naïviteit van Elena. Ik leek uitleg en begrip voor de toevalligheden te missen. Dit riep vraagtekens bij mij op. Daarnaast wordt de spanning gedurende het hele boek opgedreven én vastgehouden.
Het boek was een emotionele rollercoaster voor mij. Ik ging achtereenvolgens de volgende emoties door: hoop, verdriet, irritatie, angst, nieuwsgierigheid, angst, hoop, verdriet, hoop, stress. De auteur heeft me totaal verrast. De onverwachte wending maakte het boek voor mij enorm goed. Ook kreeg ik antwoorden op alle vragen die ik ervoor had, waardoor mijn twijfels wat betreft de toevalligheden en naïviteit werden weggenomen.
De hoofdstukken wisselen zich af in tijd en vanuit wie het verhaal wordt verteld. Dit wordt niet duidelijk aangegeven, maar de aanduiding is wat mij betreft ook niet nodig. Je begrijpt direct wiens verhaal het is.
In 190 bladzijden weet Steven Clarysse je mee te nemen in een bijzondere, spannende zoektocht. De schrijfstijl behelst korte zinnen, korte omschrijvingen en bondige hoofdstukken. Niets van wat er in het boek wordt verteld is overbodig.
Het boek wordt in een van de laatste hoofdstukken poëtisch afgesloten. Dat vond ik mooi en het voelde alsof de cirkel rond was. Het fragment van jaren later was gesloten, maar de paniek sloeg weer toe. Komt er een vervolg?
3
Reageer op deze recensie