Lezersrecensie
Een roman in de bergen!
Ik wachtte al een tijdje op een boek zoals De acht bergen van Paolo Cognetti, en daar is het boek dan eindelijk: Monte di Neve.
Monti di Neve had door niemand anders dan een bergliefhebber geschreven kunnen worden. Je merkt de passie voor bergen in elke omschrijving. Het verhaal is zo beeldend dat ik de berglucht bijna inademde.
In dit boek keren we terug naar 1992. De 24-jarige Eva zoekt een nieuwe richting in haar leven en gaat een zomer aan de slag in de Rifugio Monte di Neve, een krakkemikkige berghut in Italië.
Dit boek gaat over je plek vinden op de wereld, trauma’s verwerken, omgaan met verschillende soorten verdriet en over verbinding. In het verhaal vond ik de band tussen Eva en de kleine Julia, de dochter van de berghut eigenaar, heel bijzonder. Aan het ervaren van een connectie is geen leeftijdsgrens verbonden. Dat wordt mooi weergegeven in dit verhaal.
Julia is een enorm wijs kind. Ik vind het leuk hoe ‘de wijsheid van een kind’ een prominente plek in dit boek heeft ingenomen. Evenals het onderwerp saamhorigheid (en je soms meer op je gemak te voelen bij onbekenden dan bij bekenden).
In dit boek was ook ruimte voor hogere machten. Een fijne, speciale toevoeging. Het gaf mij in ieder geval een kijk op hoe andere mensen het leven (kunnen) benaderen.
Het boek leest gemakkelijk weg, omdat de zinsopbouw prettig is en de hoofdstukken een aangename lengte hebben.
Een van mijn favo quotes: “Opgaan in de stroom van het leven, is de kortste route naar geluk”
Monti di Neve had door niemand anders dan een bergliefhebber geschreven kunnen worden. Je merkt de passie voor bergen in elke omschrijving. Het verhaal is zo beeldend dat ik de berglucht bijna inademde.
In dit boek keren we terug naar 1992. De 24-jarige Eva zoekt een nieuwe richting in haar leven en gaat een zomer aan de slag in de Rifugio Monte di Neve, een krakkemikkige berghut in Italië.
Dit boek gaat over je plek vinden op de wereld, trauma’s verwerken, omgaan met verschillende soorten verdriet en over verbinding. In het verhaal vond ik de band tussen Eva en de kleine Julia, de dochter van de berghut eigenaar, heel bijzonder. Aan het ervaren van een connectie is geen leeftijdsgrens verbonden. Dat wordt mooi weergegeven in dit verhaal.
Julia is een enorm wijs kind. Ik vind het leuk hoe ‘de wijsheid van een kind’ een prominente plek in dit boek heeft ingenomen. Evenals het onderwerp saamhorigheid (en je soms meer op je gemak te voelen bij onbekenden dan bij bekenden).
In dit boek was ook ruimte voor hogere machten. Een fijne, speciale toevoeging. Het gaf mij in ieder geval een kijk op hoe andere mensen het leven (kunnen) benaderen.
Het boek leest gemakkelijk weg, omdat de zinsopbouw prettig is en de hoofdstukken een aangename lengte hebben.
Een van mijn favo quotes: “Opgaan in de stroom van het leven, is de kortste route naar geluk”
1
Reageer op deze recensie