Lezersrecensie
De bevestiging van mijn liefde voor Asian lit
Moshi moshi is de bevestiging van mijn liefde voor Aziatische literatuur. In dit soort boeken neemt de auteur de tijd voor het verhaal, voor de keuze van woorden en voor de ontwikkeling van de personages. In zulke boeken gebeurt niet veel, maar het verhaal is vaak helend en krachtig.
‘Moshi moshi? Hallo?’ In mijn droom was ik aan het bellen. Ik zat in mijn kamer in het huis in Meguro en was uit alle macht aan het roepen. Alsof mijn leven ervan afhing. Ik dacht: als ik nu verbinding krijg, kan ik papa redden.’
Moshi moshi heeft een interessante start - en daardoor insteek - van het verhaal. Het begint namelijk met een mysterie, dat ervoor had kunnen zorgen dat de hoofdpersoon in de donkerste gedeelten van iemands leven had kunnen wroeten. Desondanks kiest Yoshimoto voor een sterker verhaal: namelijk voor de ontwikkeling van de hoofdpersoon in tijden van rouw. Het verhaal zet zich vervolgens voort aan de hand van onverwachte wendingen en met een zoektocht naar redenen waarom het leven loopt zoals het is gelopen.
Het boek lijkt te zijn verdeeld in twee delen (en ook twee hoofdstukken) waarin de volgende onderwerpen centraal staan: onbegrip & rouw en reflectie & inzichten. Het tweede gedeelte is mijn favoriet door de mooie en waardevolle levenslessen die worden verweven in het lopende, alledaagse verhaal. In het verhaal van alledag komen ook thema’s zoals familiedynamiek en andere relaties aan bod. Daarnaast vind ik het bijzonder om te lezen hoe eten in Japan verbindt.
Het interessantste aan het verhaal vind ik de band tussen moeder en dochter die verandert en de rollen lijken om te keren. Het is ook een blijk van dat iedereen anders omgaat met rouw. Uiteindelijk lijkt het te gaan om na verlies opnieuw een veilige haven vinden. In een persoon of plek.
Aan het eind kan de hoofdpersoon weer ademhalen. Door het symbolische vind ik dat een mooie afsluiting.
* ik ontving dit boek als recensie-exemplaar van Das Mag. Dit heeft geen invloed gehad op mijn leeservaring en het delen van mijn mening.
‘Moshi moshi? Hallo?’ In mijn droom was ik aan het bellen. Ik zat in mijn kamer in het huis in Meguro en was uit alle macht aan het roepen. Alsof mijn leven ervan afhing. Ik dacht: als ik nu verbinding krijg, kan ik papa redden.’
Moshi moshi heeft een interessante start - en daardoor insteek - van het verhaal. Het begint namelijk met een mysterie, dat ervoor had kunnen zorgen dat de hoofdpersoon in de donkerste gedeelten van iemands leven had kunnen wroeten. Desondanks kiest Yoshimoto voor een sterker verhaal: namelijk voor de ontwikkeling van de hoofdpersoon in tijden van rouw. Het verhaal zet zich vervolgens voort aan de hand van onverwachte wendingen en met een zoektocht naar redenen waarom het leven loopt zoals het is gelopen.
Het boek lijkt te zijn verdeeld in twee delen (en ook twee hoofdstukken) waarin de volgende onderwerpen centraal staan: onbegrip & rouw en reflectie & inzichten. Het tweede gedeelte is mijn favoriet door de mooie en waardevolle levenslessen die worden verweven in het lopende, alledaagse verhaal. In het verhaal van alledag komen ook thema’s zoals familiedynamiek en andere relaties aan bod. Daarnaast vind ik het bijzonder om te lezen hoe eten in Japan verbindt.
Het interessantste aan het verhaal vind ik de band tussen moeder en dochter die verandert en de rollen lijken om te keren. Het is ook een blijk van dat iedereen anders omgaat met rouw. Uiteindelijk lijkt het te gaan om na verlies opnieuw een veilige haven vinden. In een persoon of plek.
Aan het eind kan de hoofdpersoon weer ademhalen. Door het symbolische vind ik dat een mooie afsluiting.
* ik ontving dit boek als recensie-exemplaar van Das Mag. Dit heeft geen invloed gehad op mijn leeservaring en het delen van mijn mening.
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Deveney
Gesponsord
Als Hyoyoung wordt gevraagd in een brievenwinkel in Seoul te komen werken, realiseert ze zich al snel hoe helend een brief kan zijn. Schrijf je nu in voor de Hebban Leesclub.
