Mensen in de schemerwereld

Als je het concept van de Japanse hit Buurtsupermens over de Nederlandse maatschappij legt, krijg je Sprokkelaars. Dit is een ode aan de Nederlanders die hun bestaansrecht bij elkaar sprokkelen.

Als afgestudeerd econoom verhuist Jong terug naar zijn ouderlijk huis en gaat hij werken als kassamedewerker in de partijloods van zijn oom. Men vraagt zich af wanneer hij nou eens ‘echt’ gaat werken.
In dit boek volgen we het dagelijks leven van Jong en zijn besluiteloosheid.

Dit debuut is wijs. Merendeel van de mensheid blijft onopgemerkt en ongezien. Hun leven is niet exceptioneel. Dit boek reflecteert het leven van die mensen. Ik vind dit verhaal dan ook een sterke, wijze weerspiegeling van het onopgemerkte mensenleven. Mira Aluç ziet de doodnormale mens wél en biedt hem een podium.

Wat mij betreft had de gemiddelde Rotterdammer(t) - de personages in het boek - niet sterker kunnen worden neergezet. De directheid, het taalgebruik en de mentaliteit zijn volledig aan ‘niet lullen maar poetsen’ gekoppeld.

De schrijfstijl is vlot en de fragmenten zijn aan de korte kant. Een verhaal zonder te veel poespas. Geheel in lijn met de bovengenoemde mentaliteit.

“Vraag ik de mensen om me heen om me te duiden, dan breng ik ze in verlegenheid. ‘Een gewone jongen’ antwoorden ze. Ze generen zich omdat ze gewoon niet kunnen duiden. Doorsnee is geen compliment. Je leven moet exceptioneel zijn.”

“Het zijn mensen die denken dat gezien worden een recht is. Ze hebben het mis.”

Sprokkelaars is gewoontjes.