Hoe ver moet je vallen om voor de liefde te kiezen?

Voor velen zal de naam Kristen Heitzmann (1959) een nieuwe naam zijn. Toch heeft deze schrijfster al vijftien boeken geschreven. Dramatische, historische en liefdesromans, ze schrijft ze allemaal.

Elexis, Exi voor vrienden, gaat trouwen. Na een flink aantal foute relaties is ze er eindelijk van overtuigd de ware gevonden te hebben in de nette en brave Jeffrey. Wanneer Exi Bo leert kennen, een beroemde acteur, slaat er meteen een vonk over. Exi doorziet Bo’s ware aard en respecteert hem voor wie hij is, een nieuwe ervaring voor Bo. Krijgt hun liefde kans? 

Op de flaptekst staat heel duidelijk dat Hier voor jou los te lezen is. Al meteen bij de start van het boek heb je hier vraagtekens bij. Er zijn veel personages, die zonder al te veel introductie een rol spelen. Die dingen beleefd hebben die je zou moeten weten. Bijvoorbeeld waarom Grace schrikt van het brandalarm en waarom haar man Devin zegt dat het wel toevallig is dat het vaak afgaat sinds zij er woont. Dit roept al meteen vraagtekens op tijdens het lezen en geeft het gevoel dat je een deel van het verhaal mist. Het lijkt wel alsof de schrijfster geen rust wil nemen om het verhaal te vertellen. Dialoog na dialoog volgt elkaar op en je zit in een sneltrein van gesprekken. Het is dan ook niet altijd duidelijk te volgen wie wat zegt. Dat is storend, het haalt de vaart uit het verhaal, omdat je terug moet lezen of denken wie er aan het woord is.  

Er wordt dan ook, zeker in het begin, niet stilgestaan om echt te vertellen. Dat resulteert in zinnen als: “Exi rende achter haar aan. Nog een gelukje dat ze de trap af moesten…” Het is onduidelijk waarom dat een gelukje is en wat dat precies met het verhaal te maken heeft, omdat het hoofdstuk na die zin eindigt.

Gelukkig wordt het naarmate het verhaal vordert beter en vooral ook spannender. Heitzmann neemt de rust om ook het verhaal via de vertellende vorm te vertellen en zo kom je meer te weten over de achtergrond van alle personages. Ook het groot aantal personages begint langzaam minder storend te worden, omdat je door krijgt wie welke rol speelt in het verhaal.

De dialogen blijven veelal aanwezig en zijn soms voorzien van korte antwoorden in discussies. Dit geeft vaart aan het verhaal, dat tegen het einde redelijk langdradig wordt. De sfeer, die bij wijlen zwartgallig is, maakt dat dit een pittig stuk is om te lezen. Enkel de jongeren die Bo tijdens zijn ‘vlucht’ tegenkomt raken je als lezer. Je gunt hen meer dan dat ze hebben.

Al met al is Hier voor jou geen hoogvlieger. Het is een grote chaos in het begin waar je niks van begrijpt. Als je dan eenmaal in het verhaal zit, wordt het langdradig en zou je het voor de tweede keer op willen geven. Het christelijke tintje dat het boek bevat moet je liggen; hou je hier niet van, laat dit boek dan voor wat het is.

Een kleine kanttekening: de leeservaring van dit boek kan natuurlijk anders zijn wanneer je het eerste deel ook hebt gelezen. Als alleenstaande roman slaagt deze roman in ieder geval niet in zijn opzet.