Bekend concept, weinig spannend

Met Verovering, het eerste deel in de ‘Game on’-serie, zette Kristen Callihan voet aan de grond in Nederland. Uitgeverij Volt, onder andere bekend van de boeken van Elle Kennedy, biedt hiermee een nieuwe New Adult-reeks. Verleiding is het tweede deel in de serie en vertelt het verhaal van Ivy en Gray.

Ivy kan niet geloven dat haar vader haar geliefde roze auto heeft uitgeleend aan een van de footballspelers die hij vertegenwoordigt. Al snel ontstaat app-contact tussen Ivy en de footballspeler, Gray. Dagelijks worden berichten over en weer gestuurd. Een hechte vriendschap ontstaat. Wanneer Ivy vanuit Londen terug naar huis keert staan Ivy en Gray oog in oog met elkaar. Houdt de vriendschap stand of speelt er eigenlijk meer tussen de twee?

Het is een bekend concept. Jongen en meisje zijn vrienden, maar jij als lezer (of kijker wanneer het om films gaat) weet allang dat er meer speelt. Dat is in feite waar Verleiding op stoelt. Dat hoeft geen probleem te zijn, want het zou een prima feelgood-uitgangspunt kunnen zijn. Er moet dan alleen wel een draai aan gegeven worden.

In het grootste deel van Verleiding ontbreekt het hieraan. Ivy en Gray zijn vrienden, al spatten de vlammen ervan af. Ze plagen elkaar en worden geplaagd door iedereen in hun omgeving. Iedereen heeft het door, maar zelf geven ze er maar niet aan toe. De lezer wordt ‘bezig’ gehouden met gebeurtenissen die bij vlagen grappig zijn.

Lange tijd kabbelt het verhaal door. Er gebeurt weinig en de personages maken weinig tot geen ontwikkeling door. Ze leven hun leven en betrekken elkaar daarin, zoals vrienden dat nu eenmaal doen. De spanning is voelbaar op de pagina’s en het verhaal lijkt, in tegenstelling tot het eerste deel, niet vooral om de erotische scènes te draaien. Dat maakt dit verhaal een stuk fijner.

Het lastige met Verleiding is dat de personages je niet pakken zoals zou moeten. Ivy is een schat van een meid, maar het is makkelijker om sympathie voor haar zus op te brengen, dan voor haar. Ze blijft te vlak. Ook Gray sluit je niet meteen in je hart. Er is een bepaalde afstand; hij opent zich wel voor Ivy, maar voor de lezer blijft de muur overeind. Dit maakt dat de personages niet bij je binnenkomen en daardoor mis je een essentiële leeservaring die bij Feelgood of New Adult van belang is.

Tel daar de verschrikkelijk irritante bijnaam die Ivy voor Gray heeft, bij op (‘cupcake’) en je leest een zoetsappig verhaal over afstoten en afstoten zonder ontwikkeling en spanning. Gelukkig komt daar op ongeveer driekwart van het verhaal verandering in. Dan stelt Gray zich open en laat hij zien wat het leven in zijn gezin voor hem betekende. Pas dan klimt Gray langzaam in je hart.

‘Ik wil niet terug naar vroeger, toen ik niks voelde en niks ertoe deed.’

Ivy en Gray vertellen, door middel van wisselend perspectief, allebei het verhaal. Dat zorgt ervoor dat je als lezer wel een streepje voor hebt. Wisselend perspectief zou ervoor kunnen zorgen dat je verder wil lezen; je wilt immers weten hoe het verder gaat. Dit ontbreekt in Verleiding. Waar het dichter naar het einde steeds erotischer wordt, had beter ingezet kunnen worden op de niet-seksuele ontwikkeling van de personages.

Al met al is Verleiding geen slecht boek. Door de prettige schrijfstijl, de afwisseling van Whatsapp-berichten en het luchtige karakter van het verhaal leest het boek snel weg. Echter gebeurt er te weinig en ligt de focus te veel op de erotiek. De publicatie van het derde deel staat nog niet gepland, maar hopelijk biedt Callihan in dat deel iets meer diepgang, met erotische scènes die ook echt wat aan het verhaal toevoegen.