Verhaal vol lastige namen en avontuur

Tekenen of schrijven? P.C. Sahgard maakt het niet uit. Ze doet het allebei graag. Tijdens haar opvoeding, geboren in het Limburgse Amstenrade, stonden muziek, taal, toneel en kunst centraal. Dat is altijd een beetje blijven hangen: Achter de kasteelmuur is gebaseerd op de verhalen die haar ouders vertelden over hun kinderjaren. In dit boek deelt ze, aangevuld met wat eigen fantasie, de verhalen die ze als kind hoorde.    

Het is 1952. Al tijden staat het Limburgse kasteel Astenrade leeg. Het is voor de bewoners dan ook zeer bijzonder als er eindelijk nieuwe, adellijke mensen in het kasteel komen wonen. Niet iedereen is er blij mee dat het kasteel bewoond wordt, de ‘drie overals’ zijn niet van plan om de plek waar zij graag spelen te verlaten. Maar ook de drie overals hebben vijanden. Huub, de knecht van de oude kasteelheer, ziet hen liever gaan dan komen. Maar is Huub wel te vertrouwen?   

Het eerste wat opvalt is de omvang van het boek, 340 dikke pagina’s maken het een ogenschijnlijk dik boek. Dit kan de doelgroep in eerste instantie afschrikken. Zoveel pagina’s zijn vaak alleen voor de echt boekwurmen vanaf 10 jaar weggelegd. De kans dat de doelgroep dit boek uit zichzelf uit de schappen van de bibliotheek of de winkel pakt is niet groot.    

Natuurlijk hoeft dat geen probleem te zijn. Een dik boek kan prima geschikt zijn om voorgelezen te worden. Een goed verhaal vol spanning zal de aandacht van menig 10-jarige vasthouden. Achter de kasteelmuur lijkt in eerste instantie niet erg geschikt om voor te lezen. Dit heeft een aantal oorzaken.    

Door het opvoeren van zo’n twaalf personages van wie de helft ook nog een bijnaam heeft, wordt het snel verwarrend voor de lezer. Wanneer het boek voorgelezen wordt, is het nog lastiger om de personages uit elkaar te houden. Daarnaast hebben zij wellicht moeilijk te lezen namen. Sjra, Funs en Sjors zijn misschien gebruikelijke namen in het mooie Limburg, maar verder naar het noorden toe zullen deze namen lastig zijn.    

Niet alleen de namen zijn lastig te lezen. Ook komen er lastige woorden in het verhaal voor. Het kan dan ook gebeuren dat de lezer zich zo nu en dan afvraagt wat een woord betekent. Als voorlezer kun je deze woorden natuurlijk direct uitleggen, maar vooral de namen blijven een obstakel, zoals Wabeke, Suffisante en Parblue.    

Achterin het boek zit een kaart van kasteel Astenrade. De minder oplettende lezer zal dit niet meteen opmerken, en het is fijn om een kaart bij de hand te hebben, zodat het verhaal beter te volgen is. Het is een vreemde keuze om de kaart achterin te plaatsen en dit niet te vermelden. Het zien van de kaart na het verhaal kan voelen als mosterd na de maaltijd.    

Gelukkig is het niet alleen maar ellende wat betreft Achter de kasteelmuur. Het verhaal over de drie jongens is spannend en wordt op de juiste momenten afgewisseld met humor. Het verhaal is boeiend, waardoor de lezer steeds door wil blijven lezen. Wat zou er nu weer gebeuren? De avonturen die de drie overals beleven zijn herkenbaar voor de doelgroep en zal vaak voor een lach zorgen.    

Achter de kasteelmuur is vooral geschikt voor de geoefende lezer(es). Het boek is dik en kan daardoor direct afschrikken. De moeilijke namen maken het lezen wellicht een hindernis. Voor Limburgse lezers zal dit een leuk verhaal zijn. Ondanks dat Astenrade niet bestaat, zal de omgeving herkenbaar zijn, en dat maakt dat het verhaal voor hen meer gaat leven.