Dystopia over vertrouwen en onverwacht leiderschap

In het eerste deel van ‘De 100’ van Kass Morgan ontdekten we dat de aarde onbewoonbaar was geworden door een nucleaire aanval driehonderd jaar geleden. De Kolonie stuurde honderd gedetineerden naar de aarde: zouden zij het overleven of zou de straling de jongeren de dood in jagen? Zoals te verwachten met een vervolgdeel is er leven op aarde mogelijk. In ieder geval tot de 21ste dag. De 100, dag 21, vertaald door Merel Leene, gaat verder op dag 21.  

Het leven op aarde is voor de jongeren niet gemakkelijk. Het eten raakt op, en ook de medicijnen worden gestaag minder. En de medicijnen zijn erg belangrijk, vooral wanneer een aantal personen mysterieuze ziekteverschijnselen beginnen te vertonen. Dan blijkt dat de 100 niet de enigen en niet de eersten zijn die naar Aarde zijn verbannen. De groep aardbewoners lijkt alleen niet erg vriendelijk. En Glass staat op het ruimteschip voor een onmogelijke keuze. Kiest ze voor haar eigen leven of dat van Luke?  

Er is duidelijk heel wat aan de hand op de wereld en in het heelal. Keuzes die gemaakt moeten worden, worden vaak niet uit egoïstisch standpunt genomen. Alle opgevoerde personages lijken rekening te houden met wat het voor de rest van de mensen in hun omgeving betekent. Zo pakt Wells zonder problemen de leidende rol op aarde op en werkt Clarke zonder problemen als arts om de zieken en gewonden te redden.  

“Ze had zojuist honderden levens gered, en nog veel meer levens drastisch verkort. Inclusief dat van henzelf.”  

De keuzes die de personages maken, kunnen leven of dood betekenen voor de anderen. De personages, stuk voor stuk, staan steeds voor een lastige keuze. Helemaal opnieuw beginnen op een onbekende plek, de aarde, is niet gemakkelijk. Wie kun je bijvoorbeeld wel vertrouwen en wie niet? Dat is een vraag die op veel vlakken ook terugkomt.  

Kun je bijvoorbeeld de rest van de 100 vertrouwen? Is de gevangene te vertrouwen? En is je geliefde wel wie je dacht dat ze was? Allemaal vragen rondom het thema vertrouwen. Vertrouwen dat gewonnen en geschaad wordt, de schrijfster schuwt niet om allebei de kanten van het vertrouwen uit te lichten. Toch brandt ze haar vingen aan iets wat in veel jeugdboeken gebeurt. De woorden ‘houden van’ worden wel erg snel gezegd. Jammer, zeker in de context en de situatie waarin dit stel zich bevindt, is dit ongeloofwaardig.  

“De volgende keer dat er in het kamp bloed vloeide, zou het haar bloed zijn.”  

Het verhaal leest gemakkelijk weg. De hoofdstukken, steeds vanuit een ander perspectief en met de nodige flashbacks om meer verdieping te creëren, zijn niet lang en eindigen vaak met een cliffhanger. Dit maakt dat je absoluut door wil lezen tot het volgende hoofdstuk vanuit het perspectief van dat personage. Deze drang om verder te lezen maakt dat het boek lastig aan de kant te leggen is.  

Morgan weet de voor ons o zo bekende feitjes op een leuke manier te introduceren. Zo maakt Wells kennis met maïs, iets waar hij nog nooit van gehoord heeft. Het is leuk om te ontdekken welk voorwerp iemand van de 100 nu weer in handen krijgt. Jammer is alleen de enorme overeenkomst die het verhaal met dat van de Titanic vertoont. Die link wordt niet door de schrijfster zelf gemaakt, maar als lezer leg je die al wel snel. Het stond Morgan beter als ze ook hier creatief en vernieuwend was geweest.  

Dag 21 is een boek dat je met vaart uitleest. De personages, met wie we in deel een kennismaakten, worden nog verder uitgediept. Doordat we steeds meer over de geheimen van de 100 te weten komen, gaan ze ook steeds meer voelen als vrienden, die zich steeds een klein beetje meer bloot durven te geven. Het onderwerp – wat als we driehonderd jaar niet op aarde kunnen wonen? – blijft een interessant vraagstuk, eveneens hoe dan een gemeenschap op die ‘onbewoonde’ aarde ontstaat. Een boeiend en bij vlagen spannend tweede deel van een op Netflix zeer populaire serie. En het einde, tja, je kunt bijna niet anders dan meteen doorrennen om deel drie, Thuis, te gaan lezen.