Kabbelende dystopie met spannend en gesloten einde

De aarde is onleefbaar. Door een nucleaire ramp moesten alle aardbewoners overleven op ruimteschepen, met beperkte zuurstof. In de eerste twee delen van de ‘De 100’-serie van Kass Morgan lazen we hoe 100 jonge gevangenen naar de gevaarlijke aarde worden gestuurd. Ten dode opgeschreven zijn ze toch al, prima testmateriaal dus. De 100 zetten in de eerste twee delen een eigen gemeenschap op.    

In deel drie, Thuis, verandert er heel veel. De kolonisten, de bewoners van de ruimteschepen dus, keren noodgedwongen terug naar aarde. De zuurstof raakt op en alleen op aarde is er nog een kans van overleven. De overlevenden mengen zich in de gemeenschap die de 100 hebben opgezet. Ze willen het leven vangen in regels en wetten. Oftewel: de 100 staan voor een uitdaging, want willen zij nog wel zo leven zoals het in de kolonie was? Of trekken ze hun eigen plan, nu ze gewend zijn aan zo veel vrijheid?    

‘Ze waren nooit erg dik met elkaar geweest; Glass had Clarke altijd een beetje te serieus gevonden. … Op dit moment leek elk bekend gezicht een vriendelijk gezicht. Glass had niets meer te verliezen.’  

Morgan is een kei in het schrijven van dystopia. Ook in dit deel is het weer de grote vraag wie te vertrouwen is. Glass voelt zich helemaal alleen wanneer zij op aarde landt en besluit contact te maken met Clarke, die druk bezig is om in het kamp alle gewonden te behandelen. Allebei de meisjes voelen zich een buitenstaander en proberen contact met elkaar te krijgen. Tijdens het lezen bekruipt het gevoel van wantrouwen. Waarom zouden ze elkaar nu wel vertrouwen?

Ook Thuis, vertaald door Merel Leene, zet je aan het denken. Wat als wij in deze situatie zouden zitten? Je bent crimineel en wordt naar de aarde gestuurd, wetende dat dat je dood zou kunnen betekenen. Vervolgens weet je een gemeenschap op te zetten en komen de heersers die je vast hebben gezet er de boel regelen. Zou jij niet gaan stuiteren? De verontwaardiging van de 100 is zeer goed in te beelden en ook hun acties daarop lijken een logisch gevolg van de gebeurtenissen.    

Wel duurt het in Thuis erg lang voordat het verhaal echt op gang komt. Morgan heeft veel tijd nodig om de spanning echt in het verhaal te brengen. Op het einde raak je niet alleen ontroerd door een van de gebeurtenissen, maar voel je ook de angst en het verdriet van de 100 die alles kwijt lijken te raken wat ze zelf opgebouwd hebben.    

Clarke, Glass, Wells en Bellamy spelen een grote rol in dit boek en je leert ze nog beter kennen. Je voelt letterlijk mee met hun verdriet, hun angst en hun onzekerheden. Maar ook de successen die ze boeken, doen je even glimlachen van blijdschap. Het einde kan dan ook even spannend zijn, maar denkende aan het feit dat er een deel vier is, Rebel, is de kans dat het slecht afloopt klein.    

Thuis is een kabbelend derde deel van de ‘De 100’-serie. Morgan had de spanning iets beter kunnen verdelen over het verhaal om de lezer geboeid te houden. Ook zouden de bekende terugblikken op het verleden uit de eerdere verhalen de personages nog meer diepgang gegeven hebben. Het einde is niet open. Toch ligt Rebel hoog op de stapel; je wilt immers weten hoe het verhaal van je vrienden Clarke, Wells, Glass en Bellamy verdergaat.