De zweep misslaan

Na het succes van Vijftig tinten grijs leek Renee van Amstel het wel te weten. Nederland moest ook een trilogie hebben waarin sm centraal staat. Ze schreef in 2012 De overgave van Floor, dat in 2014 verfilmd werd, en in 2013 verschenen Het spel van Floor en De extase van Floor. In maart dit jaar werden de drie boeken in een omnibus gepubliceerd. Driemaal Floor achter elkaar, is dat wel zo fijn?  

Wanneer Floor een relatie met Rick begint ontdekt ze dat ze een sub is. Een sub is min of meer een slaaf in de sm-wereld. Samen met Rick zoekt Floor haar seksuele grenzen op. Wanneer Rick Floor ‘in de steek laat’, verbreekt ze de relatie. Op haar nieuwe werk, een magazine waar ze marketingmanager is, ontmoet Floor Jon. Jon is gespecialiseerd in bondage en dat lijkt Floor wel interessant. Ze begint een relatie met Jon en komt dan opeens Rick weer tegen. Uiteindelijk kan ze ook hem niet weerstaan en begint ze een relatie met beide mannen, zij accepteren dat ook. Uiteindelijk moet Floor kiezen. Wordt het Meester Rick of stille humane Jon?  

Wanneer je wat meer over sm wil weten, zijn dit prima boeken. Van Amstel weet op een overtuigende manier te vertellen over de wereld der sm. Vooral de dingen die zij met Rick doet - mindfuck, bezoek aan een parenclub, gehoorzamen door middel van een halsband en het laten weggeven door de Meester - spreken tot de verbeelding. De bondagetechnieken en vooral het genot dat daaruit te halen valt niet. Dat is jammer, want daardoor kan de lezer van dit stukje sm moeilijk een voorstelling maken en wordt het deel ook minder intens beleefd en gelezen.  

Toch lijkt dit erop te wijzen dat Van Amstel haar huiswerk goed gedaan heeft. En dat is ook meteen het meest positieve dat er over de bundel te zeggen is. Juist de psychologie, die waarschijnlijk een grote rol speelt bij mensen die aan BSDM doen, wordt bijna volledig genegeerd. Volgens Floor is zij gewoon zoals ze is en heeft Rick haar laten inzien dat zij gewoon een sub is. Niets vreemds aan de hand.

Toch heb je daar als lezer zo je vraagtekens bij. Waarom zou je je zomaar, zo lijkt het, laten slaan met een zweep, zo hard dat je er rode vlekken van krijgt? Waarom zou je een halsband omdoen en dan op handen en voeten naar je Meester lopen? Waarom is het zogenaamd geil om door een onbekende genomen te worden omdat je meester zegt dat het mag? Waarom? Waarom? Waarom? De diepgang ontbreekt in deze zin totaal. Ook het feit dat Floor het later heel normaal lijkt te vinden om een relatie te hebben met twee mannen, maakt haar minder tastbaar. Haar baan, en hoe ze daarin functioneert, dat is allemaal goed voor te stellen, maar haar seksleven? Hoe bizar kan het zijn?  

De Floor-omnibus geeft een kijkje in een wereld die voor veel mensen onbekend is. Van Amstel weet de wereld heel overtuigend te brengen, maar slaagt daar bij het neerzetten van Floor als hoofdpersoon een stuk minder in. Jammer, want het idee om een verhaal in een sm-wereld te vertellen, is niet verkeerd. Het mooie is dat hier diepgang in te verwerken is. En daar heeft Renee van Amstel de plank helaas helemaal misgeslagen.