Van sm naar bondage

Het eerste boek van Renee van Amstel, De overgave van Floor, werd vorig jaar verfilmd. De film werd niet goed ontvangen. Voor de fans is er meer Floor. Het verhaal gaat namelijk verder in Het spel van Floor, het tweede deel in de Floor-trilogie.

Na Rick mist Floor de spanning in haar seksleven. De heerlijke pijn die Rick haar liet voelen en de onderdanige rol die ze bij hem kon innemen, vindt ze bij geen enkele andere man. Ze is er ook niet naar op zoek. Er zitten namelijk ook gevaarlijke mannen in de sm-wereld. Dan ontmoet Floor cameraman Jon. Jon houdt zich bezig met bondage. En dat is iets dat Floor toch wel erg interessant lijkt.

Maar het duurt lang, heel lang, voordat Jon echt toehapt. Floor moet er echt klaar voor zijn en hij test haar door verschillende ‘spelletjes’. Floor vindt dit maar niks en voelt zich afgewezen. Wanneer ‘wordt ze nou eens behoorlijk geneukt?’ Iets waar Floor volgens haar beste vriendin recht op heeft.

Wat vooral mist in Het spel van Floor is de ontwikkeling van Floor zelf. Na haar relatie met Rick is ze in therapie gegaan, maar hier merkt de lezer erg weinig van. Floor is nog steeds zoekende naar zichzelf, zowel op werkgebied als op seksueel gebied, en dat laat het verhaal een beetje stilstaan.

Werk neemt dan ook een grote rol in het verhaal in. Zo’n 60% gaat over de nieuwe baan van Floor en het project dat ze leidt. In het begin is dit niet erg spannend. Saai zelfs. De aandacht wordt pas weer vastgehouden wanneer het project bijna ten einde is.

Floor wil onderdanig zijn, een sub zijn. Dat wisten we in deel 1 al. Maar waarom? Wat is de reden dat Floor zo’n behoefte heeft aan het pleasen van iemand? Iets uit haar jeugd? Of een vreemde fantasie? Dit had, in combinatie met de therapie die ze volgt, een mooie lijn kunnen zijn. Er wordt wel iets over gezegd, maar met deze uitleg maakt Van Amstel het zich wel gemakkelijk.

Waar De overgave van Floor vol erotische scènes zat, ontbreekt het aan seks in Het spel van Floor. Na 150 pagina’s is er nog niet echt iets gebeurd. Floor wacht maar tot Jon stappen onderneemt. Maar waarom zit ze zo achter die Jon aan? Is het liefde of lust? Verlangt ze niet gewoon zo naar seksuele onderdanigheid dat ze elke mogelijkheid aanpakt?

Als Jon haar dan eindelijk vast wil binden, raak je als lezer de weg kwijt. Bij het eerste deel kun je je makkelijk een voorstelling maken. Opdrachten uitvoeren, geslagen worden en hoe vreemd het voor velen ook klinkt, daarvan klaarkomen. Het vastbinden zou ook opwindend moeten zijn. Echter weet Van Amstel het niet zo te beschrijven dat de lezer het voor zich ziet of begrijpt. Het is, net als voor Liza, een nietszeggende erotische handeling.

Door jezelf deze vragen te stellen, maak je het verhaal nog enigszins interessant. Verder is de vertelling over de nieuwe baan als marketingmanager bij een vrouwentijdschrift niet boeiend, want ook hier ontwikkelt Floor zich amper. Ook het contact met Jon doet je bijna in slaap vallen en de vriendschappen ontwikkelen zich ook niet. De vraag waarom je dit boek leest, is dan ook bijna gedurende het hele verhaal aanwezig. Pas wanneer Rick weer een rol krijgt, ontwaak je uit je slaap. Zou ook Floor weer wakker worden?

Waar De overgave van Floor leuk was, omdat je samen met Floor zocht naar seksuele grenzen, heeft Het spel van Floor weinig interessants te bieden. Het einde is voorspelbaar en het concept heb je inmiddels wel een beetje door. Hopelijk weet Renee van Amstel met het derde deel, De extase van Floor, wel diepgang te bieden of een verhaal te vertellen. Of in ieder geval de erotische scènes zo te beschrijven dat een leek het zich ook voor kan stellen.