Tegenvallende roman over mooie stad

Verhalen die zich in Parijs afspelen hebben vaak al snel mijn aandacht. Ik hou van die stad en het is en blijft voor mij heerlijk om mede door een boek even in de stad te zijn. Even naar de Place de République of gewoon even naar de Eiffeltoren. De Parijse ervaring, daar hoopte ik op toen ik aan De patissier van Parijs begon.

De Patissier van Parijs vertelt twee verhalen; het verhaal dat zich afspeelt in 1910, wanneer Guillaume en Jeanne intens verliefd op elkaar worden. Jeanne is de dochter van de eigenaar van Patisserie Clemont en vader heeft al een huwelijkskandidaat voor zijn dochter in gedachten. En dat blijkt niet Guillaume te zijn. Guillaume weet zich een plaats te verwerven in de patisserie en gaat aan de slag als leerling-kok.

Petra leeft in 1988, en ze ontdekt dat haar opa een geheim heeft. Maar niet alleen Petra is dat geheim op het spoor, ook een vervelende journalist. Petra kan het niet hebben dat de journalist een schandaal over haar opa aan het ligt brengt en gaat zelf op zoek naar het verhaal. Wat had opa Jim voor haar verborgen.

Goede elementen voor een mooi verhaal zou je zeggen. Helaas valt dat reuze tegen. De personages blijven gedurende de hele roman vlak. Petra maakt weinig tot geen ontwikkeling door en ook Guillaume en Jeanne staan vrij stil in een toch wel roerige tijd. Soms lijkt het alsof Laura zo veel wil vertellen dat ze het oog voor detail verliest. Of misschien anders gezegd, dat ze weet hoe het verhaal moet eindigen en dat ze daar naartoe kabbelt.

Het is dan ook een zware tocht om het boek uit te lezen. Er gebeurt te weinig en de personages zijn weinig aansprekend. Geen enkele ligt aan je hart en dat maakt dat je het boek heel makkelijk weer weglegt. Zonder de buddy read, had ik het dan ook allang aan de kant gelegd.

Wat wel leuk is aan De patissier van Parijs is dat je echt even mee wordt genomen naar Parijs. Place de République wordt genoemd en ook toeven we, volgens mij, even in Montmartre. Ook zijn de korte scènes in de keuken van de patisserie goed, kleurrijk en smaakvol beschreven. Je kunt de macarons bijna proeven.

Maar dat maakt dit verhaal geen topper. Het duurt te lang voordat het verhaal op gang komt en het einde is te gemaakt. Het lijkt alsof Laura nog even een extra personage – opa Jim – uit de lucht heeft getrokken om het einde dat ze in eerste instantie in gedachten had rond te maken. Zonde. Door opa Jim een meer permanente rol te geven, zou het verhaal waarschijnlijk meer gaan leven.

De patissier van Parijs is een fijn tripje naar culinair Parijs. Het verhaal valt echter enorm tegen. Het einde is te gemakkelijk, ongeloofwaardig en daardoor ook teleurstellend. Helaas kan ik dit boek niet met meer dat 2 sterren beoordelen.