Lezersrecensie
Fijne thriller om in een weekend uit te lezen
Opvallend aan de boeken van Kiki van Dijk is dat al haar titels namen van een stad zijn. Je weet na het lezen van de titel meteen in welke plaats het verhaal zich afspeelt. De verdwijning is daar een uitzondering op, ook al valt-ie wel onder de Amsterdam-serie. In De verdwijning volgen we Fien en Fedde, die samen een hotel in de stad runnen.
Kiki van Dijk is een pseudoniem voor een tot nog toe onbekende auteur. Ze is geboren in Utrecht en ze heeft na haar studie Internationale Betrekkingen op veel verschillende plekken in de wereld gewoond. Achter het pseudoniem schuilt een bekende Nederlandse auteur, maar op dit moment is het nog niet bekend wie de échte naam achter Van Dijk is.
In dit losstaande tweede deel van de Amsterdam-serie maken we kennis met Fien, die samen met haar man een hotel runt. Wanneer er een gast vermoord wordt, staat het hele hotel op z’n kop. Maar dat is niet het enige. Niet lang daarna verdwijnt er een andere gast. Fien probeert te achterhalen wat er aan de hand is, maar dat is erg lastig wanneer je iedereen gaat wantrouwen.
Niet alleen het verhaal van Fien wordt verteld, we duiken ook terug naar 1944, waar Sara als Joodse probeert te overleven tijdens de Tweede Wereldoorlog. Ze heeft er alles voor over om haar tweeling te beschermen tegen de grillen van de nazi’s. Maar er is één probleem: wie kan Sara vertrouwen?
“Wat doen mensen elkaar toch aan.”
De twee verhaallijnen lijken lange tijd los van elkaar te staan, als weet je als lezer natuurlijk dat ergens de eindjes bij elkaar zullen komen. Toch is het verhaal van Sara, die de meest vreselijke ontberingen moet doorstaan om te blijven leven, veel aangrijpender dan het verhaal van Fien. Die laatste verhaallijn kabbelt een beetje door het verhaal heen.
Pas op driekwart van het verhaal, wanneer de lezer ontroerd raakt door de verhaallijn van Sara, krijgt de verhaallijn van Fien ook meer spanning. Vanaf dat moment komen de lijnen langzaam samen en lijkt het verhaal in de versnelling te gaan. Die versnelling zorgt ervoor dat je als lezer geboeid blijft om verder te lezen. De laatste vijftig pagina’s lees je zonder twijfel in één keer uit.
“Eindelijk was alles voorbij.”
In De verdwijning is er van alles aan de hand. Het onderwerp vertrouwen komt in bijna elke lijn wel naar voren. Kan Fien haar personeel vertrouwen? Wat is er met haar man aan de hand? En in Sara’s geval, wie in haar omgeving is écht te vertrouwen? En vertrouwt haar omgeving haar nog wel? Van Dijk heeft dit onderwerp op een goede manier door het hele verhaal verwerkt en het doet even nadenken over de mensen in je eigen omgeving.
De verdwijning moet duidelijk eerst op gang komen. De eerste helft van het boek kabbelt op een rustige wijze naar de versnelling toe. Door een verhaal uit de Tweede Wereldoorlog te koppelen aan een verhaal in het heden ontstaat er een meeslepend verhaal. De versnelling op het eind maakt veel goed. De verdwijning is zeker niet de beste thriller van 2024, maar met haar 288 pagina’s een prima verhaal voor een weekend.
Kiki van Dijk is een pseudoniem voor een tot nog toe onbekende auteur. Ze is geboren in Utrecht en ze heeft na haar studie Internationale Betrekkingen op veel verschillende plekken in de wereld gewoond. Achter het pseudoniem schuilt een bekende Nederlandse auteur, maar op dit moment is het nog niet bekend wie de échte naam achter Van Dijk is.
In dit losstaande tweede deel van de Amsterdam-serie maken we kennis met Fien, die samen met haar man een hotel runt. Wanneer er een gast vermoord wordt, staat het hele hotel op z’n kop. Maar dat is niet het enige. Niet lang daarna verdwijnt er een andere gast. Fien probeert te achterhalen wat er aan de hand is, maar dat is erg lastig wanneer je iedereen gaat wantrouwen.
Niet alleen het verhaal van Fien wordt verteld, we duiken ook terug naar 1944, waar Sara als Joodse probeert te overleven tijdens de Tweede Wereldoorlog. Ze heeft er alles voor over om haar tweeling te beschermen tegen de grillen van de nazi’s. Maar er is één probleem: wie kan Sara vertrouwen?
“Wat doen mensen elkaar toch aan.”
De twee verhaallijnen lijken lange tijd los van elkaar te staan, als weet je als lezer natuurlijk dat ergens de eindjes bij elkaar zullen komen. Toch is het verhaal van Sara, die de meest vreselijke ontberingen moet doorstaan om te blijven leven, veel aangrijpender dan het verhaal van Fien. Die laatste verhaallijn kabbelt een beetje door het verhaal heen.
Pas op driekwart van het verhaal, wanneer de lezer ontroerd raakt door de verhaallijn van Sara, krijgt de verhaallijn van Fien ook meer spanning. Vanaf dat moment komen de lijnen langzaam samen en lijkt het verhaal in de versnelling te gaan. Die versnelling zorgt ervoor dat je als lezer geboeid blijft om verder te lezen. De laatste vijftig pagina’s lees je zonder twijfel in één keer uit.
“Eindelijk was alles voorbij.”
In De verdwijning is er van alles aan de hand. Het onderwerp vertrouwen komt in bijna elke lijn wel naar voren. Kan Fien haar personeel vertrouwen? Wat is er met haar man aan de hand? En in Sara’s geval, wie in haar omgeving is écht te vertrouwen? En vertrouwt haar omgeving haar nog wel? Van Dijk heeft dit onderwerp op een goede manier door het hele verhaal verwerkt en het doet even nadenken over de mensen in je eigen omgeving.
De verdwijning moet duidelijk eerst op gang komen. De eerste helft van het boek kabbelt op een rustige wijze naar de versnelling toe. Door een verhaal uit de Tweede Wereldoorlog te koppelen aan een verhaal in het heden ontstaat er een meeslepend verhaal. De versnelling op het eind maakt veel goed. De verdwijning is zeker niet de beste thriller van 2024, maar met haar 288 pagina’s een prima verhaal voor een weekend.
1
Reageer op deze recensie
