Levensverhaal dat weinig boeiend is geschreven

Mirjam Hommes is naast auteur ook cultuurhistorica en actief geweest in de gemeente en de landelijke politiek. Sinds ze in Frankrijk woont richt ze zich vooral op schrijven en schilderen. In april 2016 verscheen haar nieuwste boek Een leuke man bij uitgeverij Elikser. Een verhaal over de ontwikkelingen in de maatschappij en vrouwenemancipatie.

Laura doet voor de gein mee aan een computer-dating experiment. Ze merkt dat het met de eerste date die ze heeft meteen klikt. Leon, de man in kwestie, is weliswaar wat ouder, maar voldoet verder aan het ideale plaatje. Laura en Leon beginnen binnen de kortste keren een relatie, trouwen met elkaar en het eerste kind is al snel op komst. Maar voelt Laura zich wel thuis bij deze ‘leuke man’? Het antwoord op die vraag komt heel duidelijk naar voren in het verhaal. Meerdere malen probeert Laura zich los te wurmen van haar leven met Leon. Ze houdt haar huis in Amsterdam bijvoorbeeld lang aan of huurt op latere leeftijd opnieuw een woning voor zichzelf waar ze helemaal alleen gaat wonen.

Want Leon is een leuke man, vooral voor de mensen in zijn omgeving. Feestje hier, feestje daar en altijd wel een interessant verhaal dat hij kan vertellen. Voor alle vrienden en kennissen lijken Leon en Laura dan ook een geweldig huwelijk te hebben. Maar zij weten niets van de gruwelijke buien die Leon soms heeft en ook de ruzies tussen kind en (stief)vader worden niet aan de grote klok gehangen.

Het verhaal begint in 1967, de tijd dat vrouwen nog niet veel rechten hadden. De man was baas in huis, ook voor veel instanties. Dat maakt dat dit onderwerp interessant is om over te lezen. Laura is een vrijgevochten vrouw die wat van haar leven wil maken. Die zich niet wil laten onderwerpen aan de manier waarop de maatschappij met bepaalde situaties omgaat. Ze zorgt dan ook zelf dat ze een ontwikkeling doormaakt en ze is bereid daar offers voor te brengen.

Een zeer interessant onderwerp, maar zeer oninteressant uitgewerkt. De verhalen, die je als hoofdstukken kunt zien, zijn chronologisch en trekken je niet mee in het verhaal. Herhaling op herhaling volgt en op een gegeven moment heb je zelf het gevoel dat je een autobiografie van iemand aan het lezen bent. Stilistisch heeft het verhaal weinig te bieden.

Laura maakt wel een grote ontwikkeling door en dat maakt dat het lezen over vrouwen in deze tijd nog enigszins interessant is. Bijna onvoorstelbaar hoe hard vrouwen nog geen vijftig jaar geleden voor hun eigen leven moesten knokken. Werken? Dat mocht niet. Geld opnemen bij de bank? Dat deed de man. En de opkomst van de Dolle Mina is ook interessant te noemen. Maar daar wordt te weinig op ingegaan. Zo tussen neus en lippen door wordt weleens wat over de maatschappij verteld, maar veelal gaat het boek over het huwelijk van Laura en Leon, over haar studie en dat ze het huis te koop heeft gezet. Jammer, want het onderwerp leent zich voor een prachtig historisch verhaal. Nu scoort het niet hoger dan een slappe autobiografie.