Van depressief naar heldin

Na het dichtslaan van Violet, het eerste deel van Abigail Gibbs serie Heldin van de Duisternis, was het wachten op deel twee. Violet had een open einde en deed dan ook snakken naar een vervolg. Dat kwam, dit jaar verscheen deel 2 in de serie, Herfstroos. Een boek dat meer vertelt over de heldin waar we in Violet al kennis mee maakten.

Violet liet ons op een goede, spannende en passievolle manier kennismaken met de tweede Heldin van de Duisternis. De vaart die in dat verhaal zat, mocht zeker doorgezet worden in Herfstroos. Helaas is dat niet het geval, het verhaal loopt dan wel parallel met het verhaal van Violet, wat het iets meer interessant maakt, maar het bevat minder vaart, minder spanning en biedt vooral geen interessant hoofdpersonage.

Saliaan Herfstroos van Huize Altijd Zomer woont in het zuiden van Engeland en wordt niet geaccepteerd. De littekens, die de Salianen rijk zijn, worden als eng en smerig beschouwd en omdat Herfstroos magie kan hanteren, wordt ze vaak heks genoemd.

Alle dagen zijn hetzelfde, Herfstroos is niet gelukkig. De moord, een paar jaar eerder, op haar grootmoeder valt haar zwaar. Genieten van het leven zit er voor Herfstroos niet in. De dagen op school zijn zwaar en ongezellig. Wanneer de Sailaanse Fallon, prins van Athenea, op school verschijnt en hij veel met Herfstroos optrekt, zijn de meiden op school niet van de twee af te slaan. Iedereen is geïnteresseerd in Fallon en wil een wit voetje bij hem halen. Herfstroos niet, die neemt liever afstand van hem en lijkt zelfs lange tijd haatgevoelens voor hem te koesteren.

Wanneer Herfstroos steeds vaker visioenen over Violet Lee krijgt en ze, vanwege veiligheid, naar de oom en tante van Fallon moet, krijgt het verhaal eindelijk body. De politieke strijd komt naar voren. Eindelijk lijkt de depressieve toestand van de heldin te verminderen, waardoor ze opbloeit en al iets interessanter wordt.   Het verhaal komt pas echt tot leven wanneer de zoektocht naar Violet begint. Dit was al in Violet te lezen, maar het is interessant om dezelfde situatie vanuit de, in Violet, zo schuchtere Herfstroos te lezen. De laatste pagina’s zijn een vervolg op het einde van Violet. Dit kleine deel heeft dan ook echt toegevoegde waarde voor het totaalverhaal van de heldinnen van het duister.

Dit laatste deel vijzelt het verhaal dan ook op. Het verhaal, dat makkelijk geschreven is, heeft weinig body en verhaalt voornamelijk over Herfstroos die depressief is en nergens zin in heeft. Ze komt vaak chagrijnig over en straalt totaal geen energie uit. Dat maakt dat het erg langzaam leest en moeilijk te categoriseren is.

Waar Violet een prachtig verhaal was over politieke intriges en een ontluikende liefde, is Herfstroos saai. De liefde komt pas op 2/3e van het verhaal naar voren en ook de politiek krijgt pas ver over de helft een rol. Met minder woorden was dit waarschijnlijk een veel beter en minder saai verhaal geweest.

Waarom dan toch drie sterren? Het einde, waarin Violet en Kaspar terugkomen, maakt het goed. Een deel van het verhaal waarin de energie weer uit Violet stroomt. Dat maakt het boek interessant en laat de lezer uitkijken naar deel 3. Herfstroos geeft dit gevoel niet. Ze is vervelend en saai en een tweede boek met of over haar lijkt erg overbodig.

Herfstroos is een boek waarin je goed moet doorbijten. Het wordt leuk, maar pas op de laatste 50 pagina’s. Het boek is uitermate geschikt voor de jeugdige lezer. Er gebeurt veel in schoolsetting en het leest weg als een roman. Let wel; verwacht geen zinderende passievolle moment en spannende scènes die je op het puntje van je stoel laten zitten. Dat komt enkel in Violet naar voren.