Prachtige roman over Frankrijk na de Tweede Wereldoorlog

In Het klaprozenjaar neemt Corine Bomann (1974) de lezer mee naar de wijnvelden in Duitsland en de prachtige omgeving van Bar-Le-Duc in Frankrijk. In deze zesde roman van haar hand, uitgegeven door Boekerij en vertaald door Lilian Caris, krijgen we een bijzonder kijkje in het Frankrijk van na de Tweede Wereldoorlog.

Nicole is zwanger van haar eerste kind en schrikt zich een ongeluk wanneer zij te horen krijgt dat de kans bestaat dat haar kind een hartafwijking heeft. In de familie van haar inmiddels ex-partner komen geen hartproblemen voor en ook haar moeders kant is vrij van kwalen aan het hart. Is de afwijking dan te danken aan haar vader, de man die ze nooit gekend heeft? Tijdens haar zoektocht naar de waarheid vertelt Marianne, Nicoles moeder, langzaam haar verhaal. Het verhaal van een docente Frans uit Duitsland die na haar studie als uitwisselingsstudent naar Frankrijk mag. Maar zitten de Fransen wel te wachten op een docent uit nazi-Duitsland?

Door enkel te kijken naar het omslag van Het klaprozenjaar waan je je in een natuurlijke omgeving, de klaprozen die het omslag sieren brengen je in de sfeer van het verhaal. Bomann neemt je mee naar Keulen, naar de Moezel en het prachtige Bar-Le-Duc in Frankrijk. Door de prachtige omgeving te beschrijven kun je je nog beter in het verhaal inleven. Je bent een toeschouwer van dichtbij.

Dit lukt Bomann niet alleen door het beschrijven van de omgeving, maar ook door uitleg te geven bij foto’s. Nicole duikt met haar moeder in het verleden en dat doen ze aan de hand van een oud fotoalbum. In plaats van letterlijk foto’s in het boek te verwerken, wordt voordat het verleden ingedoken wordt een foto beschreven. Op een perfecte manier, want elke foto kun je zonder moeite voor je halen.

Nicole sluit je vanaf de eerste pagina in je hart. Ze heeft een wens, moeder worden. Haar partner deelt deze wens niet en de kans is groot dat Nicole haar kind alleen op moet voeden. Dat maakt dat Nicole als mens al snel sympathiek overkomt. Het feit dat haar kindje ziek kan zijn, zorgt ervoor dat je nog meer met haar meevoelt.

Wanneer Nicole op zoek gaat naar antwoorden bij haar moeder Marianne, maak je kennis met haar verhaal. Dat begint net na de Tweede Wereldoorlog, het moment dat Marianne nog thuis woont. Geleidelijk aan lees je over de ontwikkelingen van de eigenwijze Marianne, die het beu is om naar de wensen van haar vader te luisteren. Ze trekt haar eigen plan en komt erachter dat niet alleen haar vader, als Duitser een enorme hekel heeft aan de Fransen, maar dat de haat andersom ook geldt. In Bar-Le-Duc wordt het leven haar erg moeilijk gemaakt door haar leerlingen, enkel omdat ze een Duitse achtergrond heeft.

Vergiffenis is dan ook een groot thema in dit boek. Het vergeven van volkeren en verder kijken dan de neus lang is, maar ook vergiffenis voor het jarenlang voorliegen van je dochter. Familiebanden zijn in elke zin van het woord belangrijk in dit boek. Een fijne gezinssituatie komt aan bod, maar vooral ook hoe akelig het er in sommige families aan toe ging, krijgt veel ruimte in Het klaprozenjaar.

Tijdens het lezen hoop je twee dingen: dat het goed afloopt met Marianne en dat Nicoles kindje gezond ter wereld komt. Het achterhalen van het familiegeheim is zo intrigerend geschreven dat het boek lastig aan de kant te leggen is. De belangrijkste personages krijgen voldoende diepgang en een van de dames weet je aan het eind nog even goed te verbazen wanneer zij een bekentenis doet.

Het klaprozenjaar is een bijzondere roman die het Duitsland en Frankrijk van net na de Tweede Wereldoorlog beschrijft. Het is ongelooflijk dat er zoveel wantrouwen tussen de twee volkeren was, nog jaren na de oorlog. Een prachtig verhaal met een stukje mooie geschiedenis. Een boek dat niet in je collectie mag ontbreken.