Een simpel verhaal waar weinig in gebeurt

Ik jou ook prijkt groot op de kleurrijke cover van het debuut van Marielle de Visscher. Een cover die je mooi of lelijk kunt vinden, maar die in ieder geval niks prijsgeeft van het verhaal. Een boek dat volgens de achterzijde ‘een heerlijke chicklit’ moet zijn. Een vrolijk verhaal, dat is wat je verwacht.

Sofie lijkt haar leven aardig op de rit te hebben. Leuke vrienden, een baan en een leuk huis. Het enige wat nog ontbreekt zijn een grote perfecte boekenkast en een man. Maar die man, daar praat Sofie amper over. Als Sofie de boekenkast van haar dromen vindt, gaat haar hart niet alleen sneller kloppen van de kast, maar ook van de verkoper.

In Ik jou ook lezen we het verhaal van Sofie met alle onbelangrijkheden erbij. Marielle de Visscher laat in bijvoorbeeld de eerste tachtig pagina’s veel gebeuren, maar weet deze gebeurtenissen zo te beschrijven dat het totaal niet boeit. Een drankje met vrienden, een dagje op het werk – inclusief oninteressante gesprekken met ouders, een bezoekje aan ouders. Zucht. Te veel. Oninteressante en onbelangrijke info.

Toch, veel details kunnen een verhaal vormen. Kunnen een stukje voorbereiding zijn op de rest van het verhaal. Maar dat is in Ik jou ook niet altijd het geval. Zo lijkt vooral de prijs van de kast een issue. Driehonderd euro voor een boekenkast? Weet je wel hoe lang je daarvoor moet werken? Het lijkt alsof iemand die een duur – wat is duur – meubelstuk koopt dom is. Waarom? Wat voegt dit toe aan het verhaal? Helemaal niks.

Pas als Aron ten tonele verschijnt begint het verhaal wat leuker te worden. Toch is ook zijn komst wat ongeloofwaardig. De ontmoetingen zijn te onverwachts en de manier waarop de ‘relatie’ zich ontwikkelt gaat veel te snel. De Visscher lijkt te veel gebeurtenissen in een te korte verteltijd te willen stoppen. Door deze keuze verliest de relatie – zeker in de beginfase – aan geloofwaardigheid.

Ook later is de relatie niet helemaal geloofwaardig. Er is iets met Aron. Dat is al snel duidelijk. Je denkt dat-ie een player is of misschien is hij wel getrouwd. Maar niets is minder waar, er is inderdaad wat met Aron, maar niets dat echt raakt. Nee, Aron is een slappeling. Hij komt niet sterk over. En dat is jammer, want geen enkel personage in het boek lijkt echt tot leven te komen. Sofie zit met zichzelf in de knoop, Aron heeft geen ballen en de rest van de personages hangen er maar een beetje bij. Dit maakt dat je je niet echt kunt inleven in het verhaal. Dat is jammer, want de ik-vorm waarin het boek geschreven is, leent zich hier wel voor.

Gelukkig is er ook nog iets positiefs over het boek te melden. De Visscher weet op een hele leuke manier boeken, films en muziek in haar verhaal te verwerken. Door niet direct de titel te noemen, maar een soort hint te geven, ontstaat een ‘oh ja’ reactie tijdens het lezen. Dat is leuk en voegt zeker wat toe aan dit verhaal.

Ik jou ook is een simpel, ongeloofwaardig verhaal met iets te veel oninteressante informatie. De Visscher had er beter aan gedaan veel informatie weg te laten, zoals het ‘gezeur’ over de prijs van de kast. Iets meer ontwikkeling van personages en iets minder gebakken lucht, dat zou dit verhaal goed doen.