Steun door dik en dun

Suzanne Peters is niet meer weg te denken als auteur in het romantische genre. Met ieder boek weet ze een maatschappelijk onderwerp te combineren met een liefdesverhaal. Elkaar aanvullen en sterker maken, dat is de onderliggende boodschap in bijna al haar verhalen. Haar nieuwe boek, Min of meer, was hier duidelijk geen uitzondering op.

Tobias voelt zich niet geaccepteerd door zijn familie. Het verdriet dat dit met zich meebrengt uit zich in een anoraxia-stoornis. Donna daarentegen vecht tegen haar eetbuien, die ontstaan wanneer ze zich rot voelt. Wanneer de twee elkaar ontmoeten in de sportschool ontstaat er langzaam een band, die uitmondt in een relatie. Een relatie waarin ze hun angsten onder ogen moeten zien en elkaar hoop geven om hun stoornis aan te pakken.

Kracht, dat straalt het verhaal uit. Twee mensen die toch wel in de put zitten, trekken elkaar eruit. Geven elkaar hoop en zorgen dat de juiste stappen gezet worden. Sterk is dat Suzanne niet alleen de positieve kant laat zien. Nee, ook de tekortkomingen die de stoornissen met zich meebrengen worden in het verhaal meegenomen. De schaamte, het weten dat het niet goed is, maar niet weten hoe het aan te pakken en het probleem van hulp zoeken. Onderwerpen die het verhaal van meer diepgang voorzien.

Want maatschappelijk is het hot. Iedereen wil er strak en goed uitzien. Sportscholen lopen vol. Stevige mensen zien er tegenop, denken dat ze door iedereen aangestaard worden. Andere, dunne mensen, vinden zichzelf te dik en slaan erin door en ontwikkelen anorexia. De actualiteit maakt het verhaal interessant. Het is logisch dat je doorleest, want je wil weten hoe Tobias en Donna hun stoornis overwinnen.

Dat maakt het ook deels herkenbaar. Denk aan je eigen postuur. Bijna iedereen is er weleens onzeker over en het bezig zijn met wat je binnenkrijgt aan calorieën, is bijna aan de orde van de dag. Light producten worden aangeprezen en in sportscholen is het een drukte van jewelste. Zelf kon ik me heel erg goed inleven in de eerste dag sporten van Donna. Zo ging het voor mij ook ongeveer. Dat ongemakkelijke gevoel. Juist door de herkenbare situaties is het boek lastig aan de kant te leggen.

Maar ook is er een gunfactor. Vanaf het begin leef je met de twee hoofdpersonages mee. Omdat het verhaal in tweevoudig perspectief is geschreven, leer je Donna en Tobias ook echt kennen. Je kunt bijna de reactie op een situatie al inschatten. Dat is goed gedaan. Meervoudig perspectief goed uitwerken is niet simpel, Suzanne is hier goed in geslaagd.

Wat Suzanne ook doet, is een redelijk zwaar onderwerp omzetten in een prettig leesbaar verhaal. Geen moeilijke, zeurende en vervelende personages, maar mensen die met hun angsten en onzekerheden leven. Die moeite hebben om uit een vast patroon te komen, maar die de hoop hebben op een beter leven.

Min of meer is een vlot boek dat heerlijk wegleest. Binnen een avond was het verhaal uit. Suzanne Peters weet je met dit verhaal te pakken en niet meer los te laten. Liefde, hoop en onzekerheid pakken je en laten je niet meer los voordat de laatste bladzijde omgeslagen is.