Vaag boek dat wel zet tot nadenken

Niets te verbergen is Aglaia Bouma’s derde boek. De 45-jarige Nederlandse schrijfster noemt zichzelf een emotionele rationalist, luchthartige pessimist, sociale einzelgänger, humanistisch misantroop, ondernemer en een vat vol. Is haar boek ook zo makkelijk te beoordelen als haar persoonlijkheid?  

Het is 2029. Maud werkt als prostituee. Amerikanen zijn illegaal en iedereen wordt digitaal bespioneerd. Mauds vriendin is bang. Zij wordt gestalkt. Maar is het wel stalking? En kan Maud de illegale Amerikaan die zij op zolder verbergt wel verborgen houden? En hoe zit het met de puistjes die opeens op ieders lichaam verschijnen, zo ook op dat van Maud? Wordt er een vreemde marketingcampagne gevoerd? Nederland 2.0, dat is de wereld van Niets te verbergen.  

Een prachtige naakte vrouw van de achterkant gefotografeerd staat op de cover van het boek. Gewaagd, maar nietszeggend. Wat kun je verwachten? De eerste paar pagina’s zijn aardig. Maar dan word je als lezer persoonlijk aangesproken. Zinnen als: ‘dat begrijpt u vast wel’ en ‘net als ik weet u…’ vliegen je om de oren. Maar ook uitdrukkingen als: ‘mevrouw Telders, zeg maar Jessica’ worden veelvuldig gebruikt. Mevrouw Telders wordt in het gehele boek ook niet anders genoemd. Niet fijn. Vooral erg irritant.  

Het daadwerkelijke verhaal is moeilijk te volgen. Waar gaat het heen, vraag je je geregeld af. Wanneer je op de helft van het boek bent, heb je nog steeds geen idee. Al denk je dat de plot wat te maken heeft met de puistjesplaag die heerst. Zeker weten? Dat doe je het niet. De schrijfstijl is niet pakkend en ook de personages doen weinig met je.  

Aglaia Bouma probeert grappig te zijn. Sarcastische opmerkingen komen geregeld voor en werken averechts. Grappig? Nee. Totaal niet. Wellicht ook omdat je je nog steeds afvraagt wat je nu aan het lezen bent. Wat is het verhaal? Waar is de rode draad? En gaat er nog echt iets gebeuren of blijven we enkel lezen over de belevenissen van Maud en haar klanten?  

Toch, Bouma heeft haar best gedaan om een futuristische wereld neer te zetten. Dat is aardig gelukt. Iedereen heeft natuurlijk een eigen beeld bij de toekomst, maar de wereld van Bouma is niet moeilijk voor de geest te halen.  

Ook is het goed dat ze de privacybeperking aan het licht brengt. Ook nu wordt er al, volgens velen, te veel informatie over ons leven opgeslagen en bewaard. Mensen zijn het niet eens met bijvoorbeeld het Elektronisch Patiëntendossier en ook zijn veel mensen bang dat ze op andere manieren gevolgd worden. Niets te verbergen geeft een boeiende kijk op hoe ver het kan gaan als je geen echte privacy meer hebt.  

Al met al is Niets te verbergen geen lekker leesbaar boek. De schrijfstijl is irritant. Ondanks dat Maud een goed hart heeft, komt ze niet tot leven, waardoor je haar niet in je hart sluit. Enkel pluspunt is dat het zet tot nadenken. Hoe gaat het met de privacy in de toekomst? Kunnen we dan ook niet meer over straat zonder nagetrokken te worden?