Peyton Place, de roddelstad

In de jaren 50 kende iedereen haar. Grace Metalious shockeerde de wereld met haar verhaal Peyton Place. Grace groeide op in armoede en trouwde met de verkeerde man. Het enige waar ze plezier uit haalde was schrijven. En na de verhuizing wist ze waarover: de hypocrisie van haar nieuwe omgeving en het proces van een jonge vrouw die haar vader had vermoord. Alle ingrediënten voor een goede tv-soap. Maar ook voor een boek?

Het is 1937. Allison MacKenzie weet niet beter dan dat haar vader overleed toen zij een baby was. Wie haar vader daadwerkelijk is, wil haar moeder Constance niet vertellen. Het hebben van een buitenechtelijk kind is een groot taboe en als Peyton Place er lucht van krijgt…

En dan hebben we nog Allisons vriendin Selena. Wonend in de krotten van Peyton Place, met een vader die alcoholverslaafd is en een moeder die langzaam gek wordt. Selena is het beu. Ze neemt een besluit dat haar haar lang zal achtervolgen.

Dit zijn enkel twee van de vele personages in Peyton Place. In het dorpje in New England praat iedereen over elkaar. En zelfs het dorp heeft een mening. ‘‘Te groot voor een man alleen’, vond Peyton Place.’ En dat laat precies de aard van het dorpje zien. Iedereen heeft namelijk wel iets over een ander te vertellen. De mensen in Peyton Place zijn nog erger dan de journalisten van Story en Weekend bij elkaar.

Je zou verwachten dat een verhaal op die manier erg uitgediept wordt. Dat is niet het geval. De vele personages en alle roddels maken de vertelling rommelig en onduidelijk. Er is totaal geen rode draad te vinden, alle lijnen lopen dwars door elkaar heen. Allison, die langzaam opgroeit bij haar preutse moeder. Selena, die het moet redden als meisje van arme ouders. De oudere mannen die – lijkt het – alleen maar drinken, drinken en drinken. En de dokter waar iedereen van schijnt te houden.

Doordat de focus mist is het heel moeilijk om door te lezen in het boek. De hoofdstukken zijn kort en elk hoofdstuk gaat weer over een ander personage. Drama, onbegrip, angst, verdriet en nog een aantal negatieve emoties staan centraal in dit boek. Feelgood? No way!

Natuurlijk bevat ook dit boek een positief punt. Het doet enigszins Stephen King-achtig aan. De manier waarop een stadje en haar inwoners beschreven wordt, doet bij vlagen denken aan de wijze waarop King bijvoorbeeld Salem’s Lot heeft beschreven. Langzame uitleg over de bewoners. En laten zien dat ze zich steeds vreemder gaan gedragen. Iets dat een prima opbouw kan zijn.

Helaas verliest Metalious zich in de roddels. Show, don’t tell. Ik zeg het niet snel, maar dit verhaal zou dit ten goede komen. Peyton Place is een soap op papier. Wanneer je al geen fan bent van ‘The bold and the beautiful' en ‘GTST’ moet je hier gewoon niet aan beginnen. Losse eindjes. Drama. En vooral veel ellende. Peyton Place zal het waarschijnlijk vooral goed doen bij de fans (van soaps). En die kunnen hun geluk niet op, want in het najaar verschijnt er het vervolg Terug naar Peyton Place.